Laatste week

De laatste week (getypt op dinsdag 18 november, vrijdag 21 november en dinsdag 25 november).

Hierbij nog een laatste verslag van mij om mijn avontuur ook op waarbenjij.nu af te ronden. (Kom ik mooi intussen mijn lange wachttijd op het vliegveld in Nairobi door, het avontuur voor mij zit er nu ook echt bijna volledig op).

In Afrika gaat niets zoals je het van te voren ook maar had kunnen bedenken. Dat is wat ik hier ervaar in ieder geval. Ik had graag een successtory gegeven over mijn beklimming van de Kilimanjaro. Een successtory was voor mij niet eens het behalen van de top, dat had ik al wel ingecalculeerd dat dat er niet voor mij in zou zitten. Nee, een successtory zou voor mij zes dagen lang heerlijk buiten in de natuur bezig zijn en genieten van het uitzicht, een hele uitdaging, een hele belevenis en helemaal moe van alle lichamelijke inspanningen, maar voldaan, vrijdag op het vliegtuig stappen. Om tot dit successtory te komen, of om überhaupt tot een successtory op de Kilimanjaro te komen, zijn twee krachten erg belangrijk: 1. Goed eten en 2. Goed slapen. Bij mij werden beide krachten direct de eerste nacht verspild…

Nu ik dit typ, alweer een dag na terugkomst van de berg, schieten de tranen nog steeds in mijn ogen.

Het begon allemaal zondagochtend. Om iets over 8 zat ik aan een veel te groot, vet ontbijt. Ik moest goed eten dus heb netjes mijn best gedaan, achteraf misschien te. Op weg naar de Kilimanjaro verzamelen we de crew: gids Erick, assistent gids Maguma, Kok Kasjan en de porters Omiguy, Mundi en Modis (op Erick na geen flauw idee of ik de namen goed heb, wel prettig dat juist de gids een ‘Westerse’ naam heeft). Met z’n zevenen, alle bagage en de chauffeur zitten we in de jeep van de organisatie ‘It started in Africa’. De chauffeur vraagt mij of ik al een African massage heb gehad. Ik heb ‘m snel door en kan zeggen dat ik die in Uganda al plenty heb gehad. ‘It’s free of charge’ zegt de chauffeur lachend. Degene die nog geen idee hebben wat de African massage inhoudt, het is het enorm op en neer bewegen/schudden in de auto door alle hobbels op de wegen.

Onderweg vraag ik of zij de loopstokken die ik van de organisatie huur in de auto hebben gestopt. Bedacht mij ineens dat ik die niet in de auto had gelegd en vroeg mij af of ik daar zorg voor had moeten dragen of de crew. Ojee, ik merk al aan hun reactie dat er iets is. Het blijkt dat de man van het guesthouse de stokken en mijn matras in de verkeerde jeep heeft gelegd. Maar ‘hakuna matata’ (geen zorgen) ze regelen wel wat.

Bij de Marangu gate is het hoofdkantoor van het Kilimanjaro park. Hier moeten we ons inschrijven. Dit zal ook mijn eindpunt zijn geweest. Ik vroeg mij op dat moment nog zo af hoe ik hier aan zo komen lopen/strompelen. Op dat moment voel ik aan mijn oor of ik mijn oorbellen nog in heb, iets wat ik vaak doe om te checken of ze nog goed zitten. Tijdens mijn tijd in Oeganda heb ik er vaak genoeg over na gedacht of ik wel of niet mijn oorbellen in zou doen op de Kilimanjaro. Ik zou ze alleen maar kwijt kunnen raken (en dat zou ik echt heel zonde vinden) en dus beter niet mee kunnen nemen, maar ik heb ze echt altijd in, zonder voelt niet helemaal mij, dus ik wil ze wel gewoon graag in. Toen ik zaterdag de avond voor vertrek mijn oorbellen uitdeed, zag ik dat een van de twee knopjes het diamantje kwijt was. De keuze was nu gemaakt. Ik zei al tegen mijzelf, dit is een slecht voorteken. Ik voelde dus uiteraard geen oorbel, heel typisch dat ik net hier op dit moment bij die Marangu gate aan mijn oor voel.

Het is een erg lange rit geweest. Om 9 uur ’s ochtends vertrokken en het is nu al half 3 wanneer we bij het beginpunt van de Rongai route aankomen. Ik heb een box met lunch gekregen. Was weer lekker en veel, maar helaas niet gezond (geen fruit en groente, gelukkig heb ik dit wel bij de spullen van de dragers gezien). Ik heb niet alle lunch gegeten, zit echt bomvol.

De spullen van de crew worden gewogen. Per persoon mag er niet meer dan 20 kg meegenomen worden. Dit is uit bescherming voor de leden van de crew. Dat vind ik echt goed, 20 kg is al behoorlijk voor zo op een berg! We hebben iets te veel bij ons, wat eten wordt aan de kant gelegd om niet mee te nemen. Ik zie dat er ook wortels bij liggen en vraag of ik er niet een aantal van in mijn tas zou doen. Maar dat is toch echt niet de bedoeling. Wat zonde! Ook ik weeg mijn rugzak die ik zelf op mijn rug zal hebben (een porter heeft nog mijn backpack met 14 kg aan kleren etc), 7 kg geeft de weegschaal aan, dat had ik echt niet verwacht, zo zwaar voelt mijn rugzak helemaal niet! Te zwaar eigenlijk zegt mijn gids. Ach dit kan ik wel prima op mijn rug hebben (heb er ook geen last van gehad).

Om iets over drie uur begint de tocht dan eindelijk. De porters en de kok zijn al vooruit gegaan, zodat zij het kamp op hebben gezet als ik aankom. Ik loop samen met de assistent gids, die helaas belabberd Engels kan en dat later ook aangeeft, maar dat had hij niet hoeven doen, dat had ik toen al wel in de gaten. De gids zelf zal eerst nog een slaapmatje voor mij regelen en dan volgen. De assistent gids heeft mijn backpack op de rug. Dat vind ik nu toch wel even fijn, niet dat ik de crewleden niet vertrouw, maar zo heb ik altijd al mijn spullen bij me. Zo heb ik bijvoorbeeld het grote gedeelte van de pleisters en verband etc in mijn backpack zitten en niet in mijn eigen rugzak. Het eerste stuk gaat nog door een village. We lopen aan de rand van een bos met aan de rechterkant akkertjes. Voornamelijk aardappelplantjes. We hebben mazzel er loopt een bewoner uit de village voor ons die op zijn mobiel muziek afspeelt. De man heeft een zeer gevarieerde muzieksmaak, zowel Afrikaanse als Arabische als Engelse liedjes komen voorbij nieuwe en oud (ook Red Red Wine bv), heerlijk als je moet proberen langzaam te lopen. Het zonnetje schijnt zachtjes, heerlijk dit! We zijn op 1.700 meter begonnen en zullen op 2.700 meter eindigen.

Wanneer we echt het Rongai pad opgaan en de village dus ophoud. Komen we bij onze porters aan die onder een dikke boom even pauze houden. Ideaal dat we net nu hier zijn, het begint te druppelen, wanneer we weer gaan lopen, is het alweer voorbij. Het is gewoon echt een pad door de bossen (zie hele mooie bomen) ziet er zo nu en dan echt als een tropisch regenwoud uit. We komen nog apen tegen en grote muizen. Tijdens het wandelen eet ik niets, ik heb echt helemaal geen trek. Heb ook echt last van mijn ontbijt en lunch in mijn maag tijdens het lopen.

Om half 6, na ongeveer 8 km in 2,5 uur gelopen te hebben, arriveren we bij het eerste kamp: camp Simba. Ik ben verbaasd dat we er al zijn. Dit ging snel! En viel erg mee. Was gewoon een leuke wandeling. De stokken waren zo nu en dan met wat losse stenen wel fijn. Echte steile stukken hebben we nog niet gehad, vind ik. Mijn tent wordt door de crew opgezet, intussen ik een babbeltje maak met Paul en Jo, afkomstig uit Nieuw Zeeland en New York. Zij klimmen samen de Kilimanjaro met een andere organisatie. Met hen zou ik dus in principe steeds in het kamp zitten. Vind het erg fijn dat ik niet de enige toerist ben. Jo verteld mij direct over zijn hoogteziektepillen en ik voel me slecht dat ik die niet bij mij heb. Daar heeft degene die mij over de vaccinaties heeft ingelicht niets over verteld en ook op internet stond het nergens bij de paklijsten. In het kamp is wel een mogelijkheid om je mobiel op te laden, maar bereik is er niet. Balen, want de mensen van het guesthouse hadden mij juist verteld dat er wel bereik zou zijn overal op de berg, en ik had vanochtend mama nog een berichtje gestuurd met deze mededeling.
Het Engels van de crewleden is matig tot slecht, er wordt mij dan ook veel Swahili geleerd. Dat vind ik wel leuk!

Eenmaal in mijn tent (die echt groot voor mij alleen en dikke prima is) trek ik lekker warme kleren aan. Nu de zon onder is koelt het snel af. Spijkerbroek aan en pyjama shirt met fleece trui. Mijn kleren van vandaag hang ik op aan de lusjes in de tent om wat te drogen (van ’t beetje zweet). Mijn sok hangt alleen niet op een handige plek en die heb ik nu al in mijn thee en soep laten vallen, dat is niet heel handig, wordt ie ook vooral niet droger op.

Er wordt mij popcorn, een fikse thermoskan met water en thee gebracht. Later ook nog een kaarsje, vind dat wel een beetje eng zo in een tent, maar wel heel prettig wat betreft licht. Ik heb ‘m met het houdertje in de suikerpot gezet, zo weet ik zeker dat ie stevig staat. Met het kaarsje kan ik veel makkelijker schrijven en lezen dan met mijn zaklamp. Om half 8 wordt mij soep met wat brood gebracht en daarna ook nog aardappels met gefrituurde stukjes vis en gekookte wortel, boontjes en paprika. Als toetje nog een klein beetje avocado en wat sinaasappel. Het is allemaal veel te veel. Zit nu ook met een overgeef gevoel.

Toen de regen even gestopt was, ben ik naar de wc gegaan. Een gat uiteraard, maar al dikke prima dat die aanwezig is. Een hoofdlamp was nu alleen toch wel handiger geweest dan een zaklamp, hoop niet dat ik die dadelijk door mijn geklungel per ongeluk in het gat laat vallen! Ik heb ook al hoofdpijn, maar dat had ik gisteravond ook en Oeganda had ik dat ook regelmatig aan het einde van de dag. Ik neem maar een paracetamol voor het slapen.

Morgen word ik om 7 uur gewekt (hoef geen wekker te zetten), om 8 uur zullen we al weer vertrekken. Zo’n 10 km voor de boeg en weer zo’n 1.000 meter stijgen. Was benieuwd of het ongeveer weer zo zou gaan als vandaag of dat het echt al zwaarder zou worden. Dacht ook dat ik dan beter wel nog iets langzamer kon lopen, dat is beter voor de acclimatisatie en de dag is toch lang genoeg! Ben dan ook blij met mijn meegenomen leesboeken. Ben wat verkouden door de vliegreis, dat is vervelend. Heb gelukkig poho olie bij mij die ik op mijn bonte zakdoek doe om bij mijn neus te leggen om goed te kunnen ademhalen. Mijn haar wordt/is super droog. Het is al bijna half 10, nog een keer naar de wc en dan tijd om te gaan slapen.
‘Had misschien toch iets van pillen voor hoogteziekte mee moeten nemen’ dit is het laatste wat ik nog in mijn boekje heb geschreven voor ik ga slapen…

Om kwart over elf word ik uit een lichte slaap wakker. Ik pak de eerste lege plastic tas die ik kan vinden en ja hoor, het komt er uit. Ik ben opgelucht, met de wetenschap dat ik me daarna vaak veel beter voel. De zak draai ik dicht en ik ga weer liggen. Mijn handen spuit ik ‘schoon’ met de alcoholspray en ik ben nog eens extra blij met de zakdoek met poho olie, kan ik lekker een frisse pepermunt lucht in ademen. Niet veel later moet ik weer. Ik voel me nog niets beter. Later moet ik weer en dit zeven keer door. Ik ga ook geen water meer drinken om mijn mond te spoelen, want ook dat komt eruit. Ook nummer acht, negen en tien volgen nog, maar zonder dat mijn maag nog iets te geven heeft. Ik ben zo beroerd! Ik kronkel helemaal in mijn slaapzak als mijn maag en darmen zich helemaal samen trekken om proberen nog eruit te gooien wat er in zit. Ook merk ik dat ik naar de wc moet, maar dat probeer ik nog wat in te houden, totdat het licht wordt. Om half zes stap ik naar buiten, langer inhouden kan echt niet. Wanneer ik ga staan gloei ik ineens helemaal op. Ik heb een wandelstok meegenomen die ik nodig heb voor ondersteuning. Ben enorm duizelig en mijn lichaam blijft samentrekken om over te geven. Daarnaast probeer ik het daaronder in te houden tot ik bij het gat ben. Eenmaal daar aangekomen, is het echt niet goed wat er allemaal uitkomt. Na lang genoeg gewacht te hebben om zeker te weten dat alles eruit is en ik energie en moed verzameld heb om weer terug naar mijn tent te lopen ga ik weer terug. Enorm oplettend waar het gat zit, bang dat ik erin stap/val.

Ik wankel verder en geef nog slijm over (slijm van de maagwand?). Ik voel mij zo beroerd. Ik loop langs de tent van de crew en roep Erick de gids, die vannacht ook al een keer bij mij is komen kijken, op het overgeef geluid afkomend. Hij vroeg nog aan mij of ik medicijnen genomen heb, hij bedoelt hiermee tegen hoogteziekte, mij schuldig en dom voelend dat ik die niet bij mij heb, antwoord ik een zachte nee. Ik ben verbaasd om zijn reactie. Hij geeft aan dat dat juist erg goed is! Het is veel te gevaarlijk om die medicijnen te slikken, omdat ze enkel de symptomen onderdrukken. Wat een opluchting. Ik zeg Erick bij de tent dat we de plannen voor morgen moeten veranderen. Ik moet naar beneden. Dat gaat steeds door mijn hoofd. Ik kan niet verder omhoog. Als het geen ik nu heb hoogteziekte is, dan is het veel te gevaarlijk.

Daarna voel ik mij alleen nog maar zwak en enorm teleurgesteld. De overgeefneigingen zijn gestopt. Op het eten van drie droge koekjes na en het drinken van drie kopjes thee heb ik totaal geen trek in meer dingen. Aan het denken aan eten krijg ik al een kokhals neiging. Na nog een uurtje gerust te hebben, ga ook ik mijn spullen pakken. Na papieren in het kamp ingevuld te hebben, gaan we. We gaan echt naar beneden. Ik voel me niet meer beroerd maar wel duizelig en slapjes. Ook de hoofdpijn is er nog, maar ik vraag me af of die niet door al het denken en de teleurstelling komt. Ik wil niet dat mijn avontuur nu al afgelopen is, ik wil niet nu al terug. Tijdens het naar beneden lopen vraag ik Erick of ik echt niet te snel opgeef, of ik niet nog kan proberen om naar boven te lopen. Hij zegt dat de ranger van het kamp mij vannacht ook gehoord heeft en het echt niet toe zal staan om verder naar boven te gaan. Mijn ‘ideale’ idee in mijn hoofd was het volgende: vandaag nog een etappe omhoog, en dan morgen en overmorgen naar beneden lopen. Dan ben ik net iets verder geweest, langer onderweg en dan ben ik op donderdag terug in plaats van vrijdag, waardoor ik geen stress wat betreft het vliegtuig halen hoef te hebben. Maar ik had al duizend scenario’s door mijn hoofd laten gaan. Het grootste risico was dat ik dan ’s nachts weer helemaal beroerd zou worden, als ik dat nu nog een keer zou krijgen, dan kon ik niet eens die twee etappes nog terug naar beneden lopen. Bovendien als ik terugdacht aan het moment van vanochtend dat ik naar de wc aan het strompelen was, waarbij ik ineens zo enorm opgloeide, was het echt niet gezond. Ik kon niet eens mijn hoofd fatsoenlijk optillen om naar de zonsopkomst te kijken! Dan nu maar verstand gebruiken boven doorzettingsvermogen. Hoewel Erick nog in discussie is met de porters of we wel of niet nog een etappe gaan proberen, zeg ik hem dat we naar beneden moeten doorzetten. Er gaat niets boven je leven of je gezondheid.

Gisteren (maandag) heb ik niet meer over moeten geven. Had wel koorts en was uiteraard enorm moe. Twee kleine banaantjes en wat koekjes is wat ik gegeten heb. Twee kopjes thee, een kopje ginger thee en 1 liter water is wat ik gedronken heb. ’s Avonds nog een half stukje van het peperkoekje van Merel en twee kopjes chocomelk gedronken om mijn malariapil in te kunnen nemen. Rond 17.00 uur ben ik uitgeput in het bed in het guesthouse in slaap gevallen. Door mijn wekker heen geslapen (voor de malariapil), om acht uur ’s avonds gewekt door geklop op mijn deur. De assistent gids kwam vragen hoe het ging, of ik nog naar het ziekenhuis wilde en of ik iets wilde eten. Het ging oke, hoefde niet naar het ziekenhuis en nee alsjeblieft ook geen eten. Het blijft nu zo door mijn hoofd spoken of ik nu voedselvergiftiging heb gehad (opgelopen door het ontbijt in combinatie met de lunch) of dat ik echt al hoogteziekte had. Of een combinatie ervan. En is de beslissing om naar beneden te lopen en de tocht dus te stoppen wel goed geweest en niet te snel geweest? Was het bijvoorbeeld ook geen optie geweest om nog een nacht in kamp Simba te blijven om af te wachten of ik door rust wat zou aan sterken en dan later op de dag of de volgende dag verder te gaan? Ik zelf heb in ‘het heetst van de strijd’ gehandeld. Op het moment dat ik echt helemaal beroerd was, heb ik tegen de gids gezegd dat we naar beneden moesten. Maar waren er geen andere opties?

Nu hier zittend op het vliegveld kijk ik al weer heel anders tegen afgelopen week aan. Ik blijf balen dat het gegaan is, zoals het is gegaan. Vooral omdat het voelt als iets waar ik wat aan had kunnen doen. Mijn maag en darmen zijn nog steeds niet de oude. Heb daardoor ook meer vrede met mijn genomen beslissing. Daarnaast hebben de mensen van het guesthouse geprobeerd mij een zo goed mogelijk alternatief programma te geven, zodat ik mijn tijd in Tanzania niet enkel hoefde uit te zitten en (letterlijk de woorden van Mathias) om de tijd wat sneller te laten gaan. Het guesthouse was niet een guesthouse, zoals ik ze gewend ben. Het was meer een woonhuis waar allemaal verschillende mensen bij elkaar woonde en waar ik toevallig een kamer had. Ik was er dan ook de enige toerist, de enige blanke, en naast Nema ook de enige van het vrouwelijke geslacht. En hier in Afrika (in ieder geval Oeganda en Tanzania) hebben ze altijd bij elk bedrijf/kantoor te veel personeel rond lopen, er was dus een overvloed aan manvolk. Op het Engels van Mathias na, wat mij heel erg verbaasde, omdat hij juist een oude man is, spraken de personeelsleden evenveel Engels als dat ik Swahili spreek. Het is de afgelopen dagen dus veel handen en voeten werk geweest om dingen uit te leggen. Verder wilden de mensen van het guesthouse dat ik mij er thuis voelde en kon ik alles vragen wat ik nodig had, indien ik iets wilde.
Mijn week heeft er uiteindelijk nog als volgt uitgezien: dinsdag een wandeling/rondleiding met Maguma door het centrum van Arusha, de derde grootste stad van Tanzania, woensdag in totaal een 7 uur durende wandeling door de bergen gehad, om bij een mooi weggestopte, haast droomvlucht-achtige, waterval te komen, donderdag nog eens op safari geweest (nu wel zebra's kunnen zien en zelfs een deel van de safari te voet gedaan!) en vrijdagochtend nog een bezoek afgelegd aan een slangenpark met Masai museum, waarbij ik mijn toeristisch weekje afsloot op de rug van een kameel (aldus Maguma, ik blijf erbij dat het een dromedaris is geweest, want het dier had één bult).
Het slechte Engels van de guesthouse mensen heeft nog even tot een miscommunicatie geleid, waardoor mijn transfer naar het vliegveld een uur te laat zou komen. Ik had toch echt duidelijk gezegd om vier uur vertrekken, zodat ik er om vijf uur zou zijn en niet om vijf uur vertrekken. Gelukkig kwamen we om kwart voor vier achter het misverstand en hebben ze snel nog wat kunnen regelen. Om vier uur dan een laatste keer die African massage ontvangen, nog wat laatste foto's geschoten van de Masai mensen langs de weg en nog een laatste keer een woord Swahili uitgewisseld. Om 19.30 uur steeg ik de lucht in.
Zojuist opgestegen uit Caïro. Zit nu in het laatste vliegtuig van mijn reis (de derde van deze terugreis). Ben nu zo dichtbij het moment om in ieder geval mama, papa en Michel weer te zien. Heb hier zo lang naar uitgekeken. Maar nu het dan zo dichtbij is, word ik enerzijds heel zenuwachtig, hoe zal het zijn om weer in Nederland te zijn? En ben ik veranderd? Of zijn zij veranderd? Anderzijds voelt het nu juist ook zo veel gewoner dan wat ik steeds in mijn hoofd had afgespeeld. Ik zal ’t zien, bedacht mij net dat ik het water dan gewoon weer uit de kraan kan drinken, chill!

Inmiddels al drie dagen geleden dat ik weer in ons frisse kikkerlandje ben gearriveerd. Ben op Schiphol echt verrast door mijn ontvangstcomité (en zij door mij, want ik was eerder). Ik kan terugkijken op een reis in een hele andere wereld. Een ervaring die ik zeker niet had, ondanks dat ik hem verkort heb, zeker niet had willen missen. En mijn tijd in Tanzania is niet het geen geweest als wat ik in gedachten had, maar is zeker wel een hele toevoeging aan mijn Afrika-ervaring geweest. Ik had nog minstens een hele pagina met meer dingen over Tanzania kunnen typen, maar ik houd die dan maar over om te vertellen als je me een keer vraagt hoe het in Uganda en Tanzania is geweest, anders weet je echt alles al. Ondanks dat Uganda en Tanzania twee buurlanden zijn en ik 11 weken in het een en maar 1 week in het ander ben geweest. Kan ik toch wel zeggen dat beide landen naast de overeenkomsten ook heel veel verschillen kennen. Naar Tanzania zou ik nog wel eens ooit terug willen! Dan sluit ik hierbij maar dit laatste verslag af. Dankjewel voor je enthousiaste support vanuit Nederland, mijn land.

en ps. stage regelen is gelukt!