Verslagen week 2

Maandag 8 september
Nog 100 dagen en dan ben ik alweer in Nederland. Het weekend heeft mij goed gedaan. Ik ben gaan inzien dat ik de eerste week teveel verwacht had. Ik had gerekend op een trager tempo hier in Uganda, maar zoals ik het mij had voorgesteld, was nog niet eens de helft van hoe het in de werkelijkheid is. Dat is behoorlijk wennen voor mij. Ik ben iemand die veel beter dingen kan doen dan stilzitten, dus nu zijn ik en mijn rugzak niet meer afgescheiden van elkaar te vinden. Zo ben ik altijd gewapend met ten minste een leesboek om mijn tijd ‘iets doenend’ door te brengen.

Vanochtend had ik om 11 uur met Alex, de Ugandese man van Rinty die ik dit weekend heb leren kennen, afgesproken om voor een fiets te gaan kijken. Hij kende wat projecten in de buurt waar we langs zouden gaan. Weer vergezeld met mijn rugzak met daarin leesboek liep ik naar de plek in het dorp waar we af hadden gesproken. Ik had geen flauw idee wat voor tijd hij zou komen. Dus om 10.55 uur pakte ik rustig mijn leesboek op de afgesproken plek om in het zonnetje te wachten tot hij er zou zijn. ‘What are you doing muzungu?’ vraagt een vrouw met kinderen, best op een brutale manier naar mijn mening aan mij. Ik vertel haar dat ik aan het wachten ben op een vriend. (Iedereen noemt hier iemand die je gewoon kent ‘a friend of my’). De vrouw is nog niet helemaal tevreden met mijn antwoorden en vraagt aan mij van welke kant hij van de weg komt. Als ik direct duidelijk in een richting wijs, is ze schijnbaar tevreden gesteld. Ze loopt weer verder met haar kinderen, nadat ze de jongste de opdracht heeft gegeven mij een hand te geven. Oke..

Om 11.05 uur komt Alex al aanrijden, ik ben verbaasd! Hij is gewoon op de afgesproken tijd gekomen! Ik had prima daar in het gras in het zonnetje nog wel wat langer willen lezen zelfs, dit keer! Hij vraagt zelfs of hij mij heeft laten wachten! Haha. We rijden eerst naar een project waar ze fietsen maken en workshops geven. De fietsen geven ze aan studenten die zo naar hun school kunnen komen. Het zag er echt goed uit en was een jonge en zeer vriendelijke manager. Helaas hadden ze niet een fiets zoals ik er een zoek. Geen mountainbikes helaas maar van die heren stadfietsen (model van net voor de tweede wereldoorlog). Iets waar ik liever niet mijn knieën aan ga slijten de komende drie maanden.

We gaan door naar het volgende project: FABIO (first african bicycle information organisation). De fietsen zien er prima uit voor mij. Helaas verhuren ze de fietsen alleen en niet voor de verkoop. Ik maak een prima deal, maar mijn voorkeur gaat toch uit voor het kopen van een fiets, zodat ik het naderhand aan het project kan schenken (dan kunnen ze nog kijken of ze de fiets gebruiken of de fiets verkopen).

Het derde adresje dat Alex heeft is een project met een Nederlander aan het hoofd. Toevallig het project waar ik nu het boek ‘Even naar de Evenaar, fietsen door Kenya en Oeganda’ over aan het lezen ben! Helaas is het hoofd net nu voor een maand in Nederland. Balen. Er wordt een fiets aan mij getoond die nu een optie kan zijn om te kopen, prima model, maar helaas zonder versnellingen, gaat ‘m ook niet worden. Ik vind het erg jammer. Het was super aardig van Alex om aan te bieden mij te helpen met het vinden van een fiets. En een prettig gevoel om het bij een project te kopen, dat voelt toch net wat anders.

Na de lunch ga ik met Israel en Teresha nog eens naar Jinja, Israel heeft in het weekend een deal gemaakt voor een fiets. Dus nu gaan we daar kijken. Als dat niets is, ga ik voor optie twee van Alex, het huren van een fiets.

Eerst moet ik langs een bank om geld te pinnen, voor het geval ik de fiets ga kopen. Alvorens ik het hokje binnenloop waar de automaat zich in bevindt, groet ik de bewaking. Ik stap naar binnen en doe mijn bankpasje in de automaat. Hmm, gek ding, hij pakt mijn bankpas niet helemaal goed, misschien moet ik ‘m er iets verder in duwen. Ik check nog even of ik mijn bankpas wel in de daarvoor bestemde gleuf heb gestopt, maar dat klopt als een bus. De bankpas wordt nog niet gepakt, nog iets verder dan? Na ‘m er bijna helemaal ingestopt te hebben, werp ik pas een blik op het roze scherm. Ik weet niet meer precies hoe het er stond, maar er stond in ieder geval dat de automaat het niet deed! Ohnee!! Daar zit mijn bankpas dan half weggestopt in de automaat. Gelukkig heb ik mijn zakmes in de tas zitten waar een pincet in zit. Met de pincet probeer ik mijn bankpas eruit te halen, maar tevergeefs. Balen! Ik loop naar de bewaking (me afvragend waarom zij in hemelsnaam niets hebben gezegd toen ik hen begroete om naar binnen te gaan) en zij wijzen mij naar het kantoortje. Daar wordt ik van het kastje naar de muur gestuurd en uiteindelijk verteld dat ik een half uur moet wachten. Hallo zeg.. als ik zeker weet dat het 30 minuten zullen zijn en dat ik dan mijn bankpas weer heel heb, oke, maar dat weet je hier nooit! Na nog wat geprobeerd te hebben, neemt een man eindelijk actie. Even later komt hij met mijn bankpas aanzetten. Een hele opluchting als ik bij een andere bank, eerst goed kijkend naar het scherm of deze het wel gewoon doet, gewoon geld op kan nemen, mijn bankpas doet het nog.

Hoewel de fiets niet helemaal aan mijn verwachtingen voldoet, en ik twijfel of hij wel de komende drie maanden gaat doorstaan, koop ik ‘m uiteindelijk toch. Meer ook met een gevoel dat ik Israel niet kan teleurstellen, ik was toch wel heel verbaasd dat hij toch dat weekend al daadwerkelijk voor een fiets voor mij had gekeken. Ik had verwacht dat hij dat ergens zou doen, wanneer ik op de Kilimanjaro zou zitten. Omdat hier alles wordt geïmporteerd (echt bijna allés) zijn veel dingen hier duur. De fiets is dan ook een flinke besteding voor mij geweest. Na anderhalve week niet meer gefietst te hebben (of überhaupt beweging te hebben gehad), heb ik direct 5,4 km gefietst waarbij ik de boda bij probeerde te houden (wat overigens prima ging) waar Teresha op zat. Zo lieten ze mij de binnendoor weg van Jinja (stad) naar Bukaya zien. Het was heerlijk om weer eens te fietsen!


Dinsdag 9 september
Vanochtend deed de elektriciteit het weer voor een paar minuten. Daarna heeft het de hele dag weer niet meer gedaan. Zojuist terug van het project, het laatste stukje met een boda, waar ik vandaag mijn ‘ontgroening’ van had. Vanochtend vertrokken met Samuel vanuit huis met een boda naar Jinja. Dat moet er toch wel wat raar uithebben gezien, drie mensen op een boda: een donkere kerel, een Muzungu meisje en dan weer een donkere kerel. Aha. Vanaf Jinja namen we de taxi (zo’n busje) naar Kangulumira. Toen ik mij afvroeg hoe hard we wel niet reden en ik op het dashboard van de taxi keek, zag ik dat helemaal niets het meer deed! Alle draadjes hingen er aan alle kanten uit, de ruit zat vol met barsten en ook de rest van de binnenkant zag er niet veel beter uit. Verbaasd dat zo’n busje nog met zoveel mensen erin berg op en berg af kan blijven rijden! Hopen dat de remmen het wel gewoon nog doen.

Na een tijdje bij het kantoortje van het project gewacht te hebben gaan we (Sweib de therapeut, Moas de contactlegger met de ouders, Ali (rol onbekend) en ik) met de twee brommers van het project op home visits. Als ik aan Ali, degene die de brommer bestuurd waar ik bij achter op zit, vraag hoe laat het is, geeft hij een antwoord dat ik denk niet goed te verstaan. Het moet ong tussen half 12 en half 1 zijn. Als ik het nog een keer vraag hoor ik het antwoord goed: ‘six o clock’. Uhh, ahh! Ik heb je door! ‘Six o clock African time off course!’ Hij lacht. Mooi, twaalf uur dus, had ik de tijd goed ingeschat.
We gaan op de brommers echt de bush in (of slumb zoals ze het hier ook noemen). Allerlei paadjes af waar je met auto’s echt niet kunt komen. Als ik aan Ali vraag hoeveel home visits we gaan doen, zegt hij eerst drie. Bij de eerste home visit heeft het jochie een ‘keffel’ aldus Sweib. ‘Knee, enckel, feet’, waar dan de andere f, e, en l voor staan weet ik niet. Het is van bruinplastic een soort prothese om elk been een, wat met klittenband om het been en de voet wordt vastgemaakt. Hiermee gaat het jochie in stevige schoenen waardoor hij zo steun heeft om te kunnen staan en lopen. Hoe lang het kind deze protheses al heeft weet ik niet, het is in ieder geval hoog tijd om de klittenband te vervangen. De prothese wordt op dit moment met repen stof om het been gehouden. Wanneer er nieuwe stukken klittenband met een scheermesje en spijker op maat zijn gemaakt en voorzien zijn van een gaatje, houd ik Moaz (degene die de klittenband aan de prothese bevestigd) goed in de gaten. Ik zie dat hij het verkeerd om doet, waardoor niet de goede kanten van het klittenband op elkaar aansluiten. Ik attendeer hem hier keer op keer op. Wat een sukkel zeg! Maar zo heb ik toch wat toe kunnen voegen!
Uiteindelijk doen we vijf home visits. Op de terugweg in de taxi zet ik mijn runkeeper aan, om te kijken wat de afstand naar huis is. Eenmaal thuis zet ik ‘m af. 28,8 km! Oef, dat wordt wat met fietsen. Het moet bijna 30 km zijn, want dit was vanaf de taxistandplaats en niet het kantoortje.

Woensdag 10 september
Vandaag is het de dag dat ik het fietsen naar het project ga uitproberen.

Vanochtend voor de eerste keer dus op de fiets naar het project in Kangulumira gegaan. Inmiddels wist ik dat de weg naar Kangulumira bijna 30 km is (berg op en af, met bovendien een hoogte die we in Nederland niet kennen, waardoor ik nog aan het zuurstof 'gebrek' moet wennen). Vol goede moed vertrok ik dus, met rok aan, want dat moet bij het project (alleen van Teresha zo bleek). Net op het moment dat ik bedacht dat ik in Nederland eigenlijk nooit met rok fietste, alleen maar een galajurk die ik goed vasthoud... zwats, zat ik ineens zonder rok op de fiets! Kak, gelukkig had ik mijn zwarte legging eronder, stond ik nog net niet in mijn onderbroek op de weg.. Ben gauw de berm in gegaan waar ik vliegensvlug mijn broek die ik voor de terugweg in mijn tas had gestopt eruit haalde om over de legging aan te trekken. Ik twijfelde even of ik terug naar het huis zou fietsen (maar een kilometertje, of door zou gaan). Ik had er echt zin in en vond het niet erg als ik bij het project aan zou komen en weer terug naar huis zou moeten fietsen als ik niet in een broek mee mocht op de huisbezoeken. (De rok had ik er inmiddels uitgekregen. Maar ik had er een gat ingereden in het deel dat bij de band en de straat was vast komen te zitten. De 30 km ging prima, even twijfelde ik of ik niet al te ver was, maar wist tegelijkertijd dat ik het ook niet kon missen. Het is bijna compleet één lange weg namelijk.

Vanmiddag om iets voor zes uur arriveerde ik weer in Bukaya, ik fiets er zo’n 1,5 uur op. Tijdens de lunch om vier uur (jup) begon het te rommelen in de lucht. Ik wilde echt niet met die overvolle taxi's en een boda naar huis, dus heb snel m'n bord leeg gegeten en ben toen iets voor half vijf vertrokken. Na anderhalf uur kwam ik helemaal doorweekt van de regen en vies van de oranje spatters weer in Bukaya aan. De Aloha windstopper had ik aangetrokken omdat ik de kans groot achtte nat te worden en dat mij beter warm houdt. Dat was een slimme keuze geweest.
Op op het bijna einde na, waarop twee mensen een beetje raar deden, heb ik mij geen enkel moment onveilig gevoeld. De meeste auto's/taxi's/vrachtwagens toeteren wanneer ze er aankomen, dan ga ik de berm in indien dat moet. Mensen op een fiets of boda of vanuit een vrachtwagen groeten mij zo nu en dan vriendelijk of steken hun duim op, erg leuk. En heb zelfs soms jonge jongens (jaar of 10/12 schat ik) die mij proberen bij te houden, erg grappig. Overal word ik door kinderen nageroepen 'Muzungu' 'Muzungu, how are you' 'Muzungu, bye' één keer riep een kind 'a muzungu on a bike, a muzungu on a bike!' dat kind mocht ik wel met zijn/haar creatieve geest.

De fiets is overigens niet echt van super kwaliteit, aardig geroest, hopelijk houdt ie 't iig de komende drie maanden! Ga zo proberen met Janine te skypen. Eindelijk is er weer elektriciteit!

Donderdag 11 september
Vanochtend ‘met toeval’ Anna ontmoet, mijn coach vanuit Eye4Africa ontmoet, een fijne vrouw. Hebben meteen samen een gesprek gehad. Over gesprekken gesproken, ik heb in de auto op weg naar het project ook een goed gesprek met Teresha over mijn plannen voor SoH gehad! Stemt mij wat positiever. Bij SoH, heb ik tijdens de drop-in Clinic met een jongetje proberen te lopen, bijna alle kinderen hier hebben cerebral palsy. Hierdoor hebben ze problemen met voornamelijk de spieren in hun benen. Vele kunnen dan ook niet fatsoenlijk zelfstandig staan of lopen. Doormiddel van therapie is het de bedoeling dat de spieren minder stijf worden. Loopoefeningen is hierbij een belangrijk onderdeel. Het ook met de broertjes en zusjes van een cliëntje buiten gespeeld. Mooi met een bal overgooien, overstuiteren, overtrappen en ja, ook overkoppen. Dat heb ik ze geleerd vandaag. De kinderen waren aardig aan het zweten, we stonden dan ook pal in de zon. Aan mij werd gevraagd of ik het niet te warm vond zo, maar ik had eigenlijk nergens last van. Denk dat dat komt doordat ik het achter de bal aanrennen, wanneer deze weer eens de helling afrolde bv, maar aan de kinderen overliet.

Verder vandaag bij SoH (het project) medicijnen geteld en in zakjes gesorteerd die we morgen aan de mensen gaan uitdelen in een dorp waar veel epilepsie voorkomt. Ik had een redelijk systeempje bedacht zodat ik met het sorteren geen fouten kon maken. Fijn om nuttig bezig te zijn! De heren hielpen ook mee, nouja poging tot. Menn wat ging dat inefficiënt! Halleluja zeg. Merkte al dat het Teresha ook wat frustreerde. Kon ik mij héél goed voorstellen. Toen Ali mij kwam ‘helpen’ verstoorde hij eerst mijn systeempje. Daarom legde ik hem maar uit hoe ik het deed. Vervolgens was er een strip over, wat met mijn systeem niet kon en duidde op een fout. Volgens Ali was alles goed. Maar ik zag direct dat er een zakje gevuld was met twee strips i.p.v. drie. Ha! Zie je wel dat sorteren middels dit systeempje werkt. In de auto op de terugweg heb ik het er nog met Teresha over gehad, ze was er inderdaad gefrustreerd over. Ik denk dat ik mijn systeempje van sorteren maar eens op papier ga zetten en het aan de heren ga uitleggen. Hopelijk nemen ze het van mij aan en gaan ze het dan ook op deze manier doen, wordt vervolgd.

De huur die ik hier betaal is 450 dollar per maand. Dat vind ik behoorlijk! Bovendien staat er in mijn huurovereenkomst dat het vervoer naar het project erbij in zit, maar ik ga nu als het goed is bijna altijd met de fiets en heb bovendien de keer dat ik met het openbaar vervoer ben gegaan, zelf moeten betalen. Ik laat Teresha weten dat ik over de huur wil praten, omdat ik die erg hoog vind. Dat wordt mij niet ten dank afgenomen. De positieve sfeer van vandaag is weer helemaal tenietgedaan. Bah.

En ik ben ook nog eens dom geweest! Afgelopen weekend mijn kamer helemaal fijn schoongemaakt. Amper nog een mier te zien. Zit vandaag mijn kastje echt helemaal vol! De mieren kruipen echt overal. Als ik de krioelende bende nog eens goed bekijk, zie ik waar ze met name vandaan komen. Ik heb het pakje druivensuiker die ik gister mee heb genomen op de fiets, op mijn kastje gelegd. Het zit helemaal vol met mieren! Ahnee! Wat zonde ook. Ik gooi er een aantal weg en spoel er een aantal af. Nu in twee boterhamzakjes bewaren. Wat dom dat ik de druivensuiker zo zonder nadenken open op mijn kastje heb gelegd!

Vrijdag 12 september
Vandaag met een volgeladen krakkemikkig taxibusje naar een dorp ver weg gereden. Het hele dorp zat al bij het kliniekje klaar toen wij daar eindelijk arriveerde. We waren uiteraard weer eens te laat. Samen met een verpleegster heb ik de medicijnen uitgedeeld. Ik moest er even inkomen. Zij schreef in een schriftje welke medicatie de betreffende patiënt nodig had en die pakte ik dan, deed die in het schriftje en liet dat nog even controleren door de verpleegster. Het was in het begin lastig om ten eerste het handschrift te kunnen lezen, we moesten nogal doorwerken, dus er werd snel en dus slordig geschreven. Daarnaast moest ik weten dat als de verpleegkunde een bepaalde waarde erachter zette welke medicatie in welke hoeveelheid dat dan moest zijn. Ik had het naar mijn gevoel al aardig snel onder de knie en in tussen vulde ik ook nog zakjes met medicijnen die ik doormidden moest hakken omdat de patiënten daar maar één halve per dag van moesten nemen.

Tijdens het uitdelen van de medicijnen, wat behoorlijk productiewerk was. Op het einde hebben we aan 131 mensen medicijnen uitgedeeld, betwijfelde ik wel of we nu echt goed bezig waren. De verpleegster vroeg echt nul komma nul aan de patiënten. Niet of de patiënten de medicijnen goed innemen, niet of de medicijnen überhaupt wel werken, ook niet dus hoe vaak de patiënt nog een aanval had en ook niets over bijwerkingen of de algehele gezondheidstoestand van de patiënt. Er werden enkel de schriftjes verzameld, opnieuw ingeschreven welke medicijnen de patiënt zou krijgen (gewoon steeds het zelfde als de keer daarvoor, en de keer daarvoor, en etc.), de medicijnen er in gestopt en door naar de volgende. Bizar.

PeMaKeWi, kennen jullie dat knuffelaapje nog dat Kees vroeger had, een klein knuffeltje met een rose shirtje aan, waar je op kon drukken, dan begon het te lachen. Ik geloof dat Wim bang was van deze lach. Nou, vandaag heb ik de man ontmoet die de lach van dat knuffelaapje heeft ingesproken! Een heel raar gezicht was het. Hoe kan zo’n man, zon raar lachje hebben. Nu werd ik er wat bang van.

Er is een vraag hier die mij zo’n tien keer op een korte dag gesteld wordt, waar ik inmiddels een afkeer tegen begin te krijgen. Namelijk de vraag: ‘Are you tired?’. Ik weet niet waarom deze vraag mij keer op keer gesteld wordt. Zie ik er volgens hen moe uit? Of denken ze dat het vermoeiend is wat ik doe? Mijn antwoord is steevast ‘No! Are you tired?!’ Een kwartiertje later wordt de vraag mij gewoon weer opnieuw gesteld. Zucht.

Op de terugweg bij Teresha in de auto, vraagt, of beter gezegd, zegt zij tegen mij dat ik een meerijder ben. Ja dat kan ik niet ontkennen. Niet dat mijn rijstijl goed is, maar wanneer ik bij iemand anders in de auto zit, helemaal die niet echt alles goed in de gaten heeft, kijk ik graag mee. Zo als dus ook vandaag bij haar. Ze geeft aan niet echt van meerijders te houden. Oke, houd ik mijn mond wel.
Even later moeten we links een straatje in. Van tegenovergestelde richting staat een auto wat midden op het straatje om de straat op te kunnen waar wij vandaan komen. Door plaats gebrek, besluit Teresha er rechtsom heen te gaan, ipv linksomheen (hier rijden de mensen links). Ik denk dat ze hoe ze nu rijdt er niet langs kan, zonder de auto te raken. Maar ik zeg niets. En ja hoor. Kabam, flinke deuk en kras in haar auto. Shit! Waarom zei ik nu niets! Ze kijkt wat de schade is maar stapt dan heel snel weer in de auto en racet als een malle naar huis. Bang dat de andere auto achter haar aan komt om er geld uit te krijgen, omdat zij een Muzungu is.

Balen bij thuiskomt nog steeds geen elektriciteit en dus geen internet. Ik ga de verhalen van bepaalde patiënten die de Sweib de therapeut vandaag in het Engels opgeschreven heeft, uittypen. Zodat deze naar de donateurs gestuurd kunnen worden, om te laten zien waar ze met het project mee bezig zijn. Mooi een manier om met het Engels bezig te zijn.

Vanavond zou ik wat met de Nederlandse meiden gaan doen, maar net nu zijn allebei mijn mobiels leeg. Ik weet niet waar ze zijn. Dus blijf maar gewoon ‘thuis’.

Zaterdag 13 september
Een lekker relax dagje staat op de planning. Eerst eens kijken of ik de remmen van mijn achterband kan loskrijgen. Deze zitten te strak op het wiel, wat het zwaar maakt trappen. Daarvoor heb ik een inbussleutel nodig. Aan Israel uitgelegd wat ik nodig heb, maar helaas, hij heeft niet echt gereedschap. Dan maar op de fiets langs het Nederlandse gezin hier in Bukaya, hopelijk hebben zij er een. Ze hebben er inderdaad één, maar helaas voor mij niet het goede formaat. Dan maar langs Alex en Rinty, maar die waren nog aan het slapen denk ik. Ik fiets door naar Jinja, om daar te kijken of iemand mij kan helpen. Onderweg, onder een boom, zit een groepje mannen. Met op de boom een bordje: ‘Job creators, no seekers’. Ik zie dat zij wat aan het sleutelen zijn aan boda’s en fietsen en gok het er gewoon op. Ik vraag aan hen of zij mij kunnen helpen. Ik legde uit wat er aan de hand was en waar ik hulp voor nodig had. Ik werd fijn geholpen, maar was wel even bang wat het grapje mij zou kosten. Uiteindelijk kon ik erg prettig wegfietsen, 500 Ugandese Chilling (15 eurocent) werd mij in totaal gevraagd. Ik had niet eens gepast, maar kreeg mooi wisselgeld terug. Als ik een keer lucht nodig hem in mijn banden, weet ik waar ik heen ga, super!

Nu ik hier bij Flavours zit (om mijn mobiels op te laden) merk ik extra dat muziek mij echt wat doe. Ik kan niet zonder, daarom ben ik ook echt super blij met het kleine boksje dat ik bij toeval bij de Mediamarkt tegenkwam en gekocht heb voor mijn iPod. Op dit moment wordt het liedje ‘A team’ van Ed Sheeran afgespeeld. Het doet mij zo denken aan de tijd net na het bestuursjaar, dat ik echt weer tijd had om dingen voor mijzelf te doen.

Ik drink een smoothie, vind hem niet super lekker, maar wel fijn dat er yoghurt inzit. Ik drink/eet hier zo weinig zuivel. Het eten hier blijf ik wel lekker vinden. Maar merk dat ik het erg eenzijdig begin te vinden.

Zo nu en dan vraag ik mij af hoe erg ik mijn telefoons en laptop hier wel niet te lijden geef. Omdat de stroom hier niet zo betrouwbaar is. De stekkers zijn altijd super heet hier!

Nu mijn mobiel is opgeladen kan ik de meiden bellen. Ze zijn bij Kingfisher’s resort. Dat is in Bukaya! Ik fiets snel terug, bikini en handdoek pakken en ga erheen. Het is op zich echt een plaatje. Maar het zwembadwater ziet er niet heel fris uit vind ik, de echte chloor, wat meer sportbaden gewend te zijn. Hoewel het sportbad van het Aquadrome in Enschede nou ook niet altijd even fris oogt. Net wanneer ik toch een poging wil gaan wagen om het water in te gaan, komt er een hele bus met jongens en jongemannen aan. Menn dat meen je niet! De mensen hier kunnen totaal niet zwemmen en maken een enorm kabaal door al het spartelen. Uiteraard zijn vijf jonge Muzungu meiden voor hen ook een hele attractie om naar te kijken, fijn…

Zondag 14 september
Om kwart voor 8 (ik was al een tijdje wakker) ontving ik het volgende smsje van de contactpersoon van Eye4Africa: “Hoi Marit, hoe is het? Heb je gehoord dat de US Embassy heeft aangeraden vooral thuis te blijven? ‘…’ Er is een groep opgepakt. Just that you know! Hoop dat het verder goed gaat. Groet!”. Toch maar even teruggebeld op de vroege zondagochtend wat ze nu precies bedoelde. Want stroom hadden we nog steeds niet, dus kon niet op internet kijken wat er nou aan de hand was. Zoek maar op ‘Terrorism 14 september 2014 Kampala’. Hoewel het al maanden ‘rustig’ is, is er een fikse groep ontmanteld en opgepakt. Ik zit in Jinja en omstreken, dus hoef mij minder zorgen te maken, maar is toch wel even apart. Al is de dam en tevens brug in Jinja wel een hele strategische plek om op te blazen. Dan zit heel Uganda, een deel van Tanzania, Rwanda en Sudan zonder stroom! En is er geen mogelijkheid om met de auto en ander verkeer naar de andere kant van de Nijl te komen. Ook een nieuw bericht over het Ebola virus, laat inzien dat ik hier in Uganda (en dan ook met name Kampala en Jinja) niet het allerbeste zit. Laten we hopen dat beiden geen reden zullen zijn van het staken van mijn ‘stage’ hier in Uganda.

Zo nu en dan hebben we naast de honden, geiten, kalkoen en kip ook een aapje in de tuin. In eerste instantie vond ik het wel een leuk gezicht. Maar inmiddels vind ik het vervelend worden. Het beestje is behoorlijk brutaal. Het loopt steeds over de was aan de waslijn (wat ik niet bepaald fris vind) en vandaag heb ik echt mijn shirtje uit zijn klauwtjes moeten trekken (met zo’n roe dreigend in mijn andere hand).

Heb om 17.00 uur met de Nederlandse meiden in Jinja afgesproken. Gaan leuk wat souvenirwinkeltjes afstruinen, dit omdat de twee meiden die in Tororo verblijven en nu een weekend in Jinja zijn, daar niet echt souvenirs hebben. Ik besluit om lopend naar Jinja te gaan. Het is het binnendoor weggetje dat ik anders met de fiets doe. Een heerlijk weggetje. Alleen ineens komt er in tegenovergestelde richting een kudde koeien (sommige echt met fiks horens) op mij aflopen. Zij nemen het de gehele breedte (zo breed is het niet) van het pad in beslag. Snel loop ik terug. Gelukkig is er een inhammetje waar bakstenen gestapeld liggen, waar ik achter kan staan, desnoods op kan klimmen als de koeien mij lastig gaan vallen. Maar gelukkig marcheren ze snel door over het pad.
Even later stop ik omdat ik een foto van het water en de omgeving wil maken. Echter komen er direct twee kinderen aan. In eerste instantie vriendelijk zeggend ‘how are you’ daarna, ‘muzungu, give me your money’ , urghh. Zo jammer. Ik loop maar gewoon door.
Inmiddels ben ik er bijna, alleen nog deze straat omhoog klimmen en dan naar links. Ik moet steeds in mijn hoofd hebben, hier rijden ze links, dat is het tegenovergestelde van het rechts in Nederland. Als ik nu dus tegen het verkeer in wil lopen, moet ik nu dus rechts lopen, zoals in Nederland het verkeer gaat. Oke, ik loop aan de goede kant van de weg, ik kan het verkeer nu zo in de gaten houden Het voelt zo raar. Ineens komt er een boda op mij af gereden, in plaats van dat deze iets verder van de kant gaat rijden, gaat deze remmen. Hierdoor raakt de bod in een slip en knalt met zijn passagier voor mij op de grond. Ohnee! Hoewel ik niets verkeerds deed, moest ik aan de botsing van Teresha gisteren denken. Ik kan maar een ding doen en dat is heel snel doorlopen. Hopelijk verwijt de bodarijder mij niets en hebben hij en zijn passagier ook niets. Men wat een adrenaline.
’s Avonds wanneer ik met de Nederlandse meiden bij All Friends (pizza) heb gegeten, we (gelukkig?, want ik was al absoluut geen voorstander) problemen hebben gehad met boda’s en we in de auto van Israel zitten die ons nu als special hire naar huis brengt, staat het verkeer op en om de brug helemaal vast. Er schijnt een ongeluk gebeurd te zijn. Wel lekker typisch vandaag. Als ze nu de dam/brug op zouden blazen, hebben ze meteen ontzettend veel mensen, omdat er zoveel verkeer op staat. Beter niet aan denken. We doen er zo lang over dat helaas samen film kijken niet meer gaat.