Verslagen week 4

Week 4
Kazooba 22 mukulukusa bitungo 2014 (Maandag 22 september 2014)
Wat ik wil laten zien is dat het Lugandees echt lastig is, er is niets aan te herkennen vanuit het Engels (of Nederlands). Ik ken een paar woorden, maar moet ze altijd opschrijven om überhaupt te kunnen onthouden. De makkelijkste is ‘kali’, dat is ‘oke’.

Vandaag weer op de fiets een dagje school meegedraaid. Hoewel de uren langzaam voorbij kruipen, doe ik toch allerlei indrukken op die mij niet gewoon zijn. Het begint bij binnenkomst in de klas. De kinderen gaan dan staan en zingen dan een liedje, iedere klas is hetzelfde liedje, behalve dan het stukje waarin ze zeggen welke klas ze zijn natuurlijk.

Ik ben achterin de klas gaan zitten naast Martin die in een rolstoel zit. Spastisch met zijn armen, dus schrijven gaat niet. Maar zijn koppie is prima. Hij weet vaak het antwoord op de voorbeeldoefeningen van de wiskundeleraar. ‘Daar mag voor geklapt worden’ zegt de leraar dan. Waarop de kinderen niet eentonig zoals wij dat in Nederland doen, door elkaar gaan klappen. Maar samen in een leuk ritme: klap-klap-klap klap-klap-klap klap. Wanneer de rest van de klas aan de gang gaat met de opgegeven oefeningen, pak ik mijn pen en papier om met Martin de oefeningen te maken. Op de een of andere manier is hij nu ineens niet meer zo goed. Twee keer 60 (we zijn bezig met het omrekenen van minuten naar uren) is volgens hem 120 (wat hij tijdens ’t voorbeeld heel goed wist te antwoorden), maar nu blijkt vier keer 60 ook 120 te zijn. Nee dat kan niet, dus ik begin met hem stap voor stap de tafel van zes te doen. Daarna plakken we die extra nul er wel achter. Het duurt even, maar hij heeft ’t nu. Ik schrijf wat ik zeg op mijn papier, zodat hij het ook kan zien. Vier keer zes is 24 dus vier keer 60 is 240, het staat genoteerd. Als we dan weer terug gaan naar de oefening en ik hem vraag wat vier keer zes is, het papier voor hem houdend waar het net uitgerekende antwoord gewoon staat, moet hij eerst lang nadenken, wat ik vreemd vind, daarna geeft hij als antwoord: 22! Oeff.
Keer op keer verbaast mij dit zo. Er worden hier best wel pittige onderwerpen uit de wiskunde uitgelegd en sommige oefeningen zijn niet mis. Maar waarom krijgen de leerlingen dat hier als hun hoofdrekenen zo slecht is?! (en de mogelijke slimmerikken onder ons, nee ze hebben hier geen rekenmachines). Waarom wordt er niet eerst gezorgd voor een goede basis? Ik zie het in alle klassen waar ik bij de wiskundelessen zit (primary 4 till primary 6), het hoofdrekenen is zo gigantisch slecht. Het teleurstellende is, is dat het hoofdrekenen van de leraar ook belabberd is. In eerste instantie dacht ik dat hij de som steeds uitschreef voor mij als we begonnen met nakijken, zodat ik het kon begrijpen. Maar inmiddels heb ik door dat hij die tussenstappen niet voor mij maakt, maar zelf nodig heeft om tot een antwoord te komen!

Ik kan lastig oordelen of het een goede leraar is. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal en bovendien weet ik niet wat de leerlingen hier een fijne leraar zouden vinden (andere manier van met elkaar omgaan etc). Wel vind ik dat de oefeningen die hij geeft in een les vaak dezelfde zijn, wat het naar mijn mening eentonig maakt. Wat ik heel leuk vond, was dat de leerlingen aan mij vroegen om meer oefeningen te geven. Nou prima hoor! Dus met het krijtje in de hand naar het bord toe: ‘This morning I cycled from Bukaya to Kangulumira, which took me 105 minutes. How many hours is this?’ Helaas was er maar een enkeling die het antwoord goed had, zo bleek tijdens het nakijken. Volgens vele had ik er enkel één uur over gedaan en volgens eentje zelfs zes uur! Kwartieren in de tijd snappen ze niet. Het is een heel uur of een half uur. Wat ik mij dan ook weer afvraag is of ze nou echt inzien dat 30 minuten een half uur is.

Om elf uur mee ‘breakfast’ gegeten. Gebakken cassave en gebakken hompjes rijst, dat was wel even een lekker tussendoortje zo na het fietsen. Het drinkgoedje dat we kregen kon mij niet bekoren. Het was gloeiend heet er rook naar te lang gekookte witte rijst. De substantie leek op behangplakkerslijm. Toen het (door steeds over te gieten) wat was afgekoeld, ging ik mij er toch maar aan wagen. De suiker die er in zat maakte het nog een beetje oke, maar naar een aantal slokken heb ik het toch weggezet. Nee, dit is het eerste dat ik hier niet wegkrijg.

Er wordt helaas door de leraren veel Lugandees (of een andere taal) gesproken. Ik kan niet echt meepraten of in ieder geval luisteren waar ze het over hebben. Ook tijdens de les praat de leraar geregeld in een andere taal dan Engels. Wat, als ik het vorige week goed heb gehoord tijdens de meeting met alle leraren, niet is toegestaan op deze school, de les moet in het Engels gegeven worden. Beetje jammer.

Hier hebben de leerlingen geen werkboek en een tekstboek zoals we dat in Nederland hebben. Alleen de leraar heeft een lesboek. De leerlingen hebben ieder voor elk vak een schriftje. Het zijn schriftjes die behoorlijk wat te verduren hebben. Ze zijn hier dan ook leuk ‘gekaft’ met krantenpapier. Een slimme oplossing vind ik zo. De leraar pikt er zo nu en dan eentje van een bankje af, om het artikel erop te lezen, daar moet ik toch wel steeds om grinniken.

Met een kartonnetje wordt het schoolbord uitgeveegd. Dat werkt natuurlijk niet. Al het krijt wordt enkel uitgewreven, niet eraf gehaald. Het zwarte bord ziet aardig grijs en wit. De leraar moet dan ook hard drukken om zijn woorden duidelijk zichtbaar te maken, geen wonder dat zijn krijtjes voortdurend in zijn hand breken, ik zelf moet nog oefenen met het harder op het bord schrijven. Het geeft bij mij steeds die vervelende piepen als ik hard druk! Inmiddels al drie keer echt even voor de klas gestaan! De laatste keer vandaag zelfs om een oefening opnieuw te doen, die de leraar verkeerd had uitgelegd, waardoor de leerlingen het echt verkeerd hadden gedaan! Dat voelde wel een beetje raar.

Vandaag ook meegemaakt hoe ze kinderen straffen. Met een bamboestok werd flink op de onderrug, billen en bovenbenen geslagen. Tien keer was niet het maximale, een jongen kreeg er zelfs 20! Oef, ik weet dat het hier normaal is. Maar de jongen huilt en vraagt om te stoppen. Dat voelt toch ook niet helemaal lekker. Als ik later aan de leraar vraag wat de leerlingen gedaan hadden waarvoor ze gestraft werden kreeg ik als antwoord: ‘because they used obscene words’. Ik durfde niet zo brutaal te zijn om te vragen welke woorden dat dan waren geweest.

Grasmaaiers kennen ze hier niet. Op de fiets heb ik al een aantal keer gezien hoe ze het gras ‘maaien’. Met een lange stok, met aan het einde een soort knik slaan ze het gras eraf. Misschien voor Lieke en Arnoud nog een idee om ook zo’n ding aan te schaffen voor hun stukkie gras? Hier op school zijn er in de pauze ook kinderen bezig om het gras te ‘maaien’, lijkt mij best uitputtend zo!

De ‘gewone’ kinderen gaan goed om met de gehandicapte kinderen op deze school. Dat is mooi om te zien. Toch was er vandaag even een ‘pesterijtje’. Ik zag al twee kinderen met een stok lopen, waarvan ik dacht dat zij geen stokken nodig hadden. Toen alle kinderen weer in de klassen zaten. Zag ik een meisje hulpeloos om zich heen kijkend in het gras zitten. Het was direct duidelijk dat zij niet kon lopen. De leraar riep haar dat ze naar haar klas moest gaan. Ik ben brutaal de klas binnengelopen waar ik vanuit de deuropening de twee stokken al op de grond zag liggen die de twee leerlingen daar mee naar toe hadden genomen. Heb de stokken gepakt, zonder verder aandacht te schenken en de betreffende klas en leraar die daar zaten en heb de stokken naar het meisje gebracht. Het waren gelukkig inderdaad haar stokken. Dit voelde even als mijn nuttige toevoeging van vandaag.

Dinsdag 23 september 2014
Ik zit weer op de fiets, daar zal ik vandaag weer goed drie uur op doorbrengen. Ik ben echt de enige van het vrouwelijk geslacht die en broek aan heeft. Ook alle meisjes op mijn weg hebben een rok of jurk aan. En alle andere fietsers op mijn weg zijn mannen. Ik ben in mijn tijd in Uganda nog geen vrouw op de fiets tegengekomen. Trouwens, niet een vrouw als chauffeuse op een boda of in een taxi. Alleen de passagiers zijn ook vrouwen. Ik snap eigenlijk niet waarom.
Wat?! De fietser die ik de helling op in haal, heeft een rok aan! Ze strubbelt dan ook heel erg om van de fiets af te stappen nu ze niet meer met haar fiets de helling aankan. Verdomd lastig zo’n strakke rok op een herenfiets nog wel! Ik groet haar: Wauw! You are the first other woman at a bike I have seen! Ze geeft een verlegen lachje als antwoord terug.

Hoppa, eenmaal omgekleed op school, word ik meteen voor de klas gezet. Heb de indruk dat de wiskunde leraar het wel welletjes vindt dat hij zo niets hoeft te doen. Ik vraag hem dan ook wat hij dan gaat doen? Hij zegt dat hij ‘busy’ is met het voorbereiden van de science lessen. Maar daar was toch een andere leraar voor? Ik kan hem mooi vanuit het klaslokaal in de gaten houden. Hij staat de hele tijd stil bij een paal. Zo nu en dan met zijn mobiel in de hand. Ik doe de ‘corrections’ van gisteren met primary 4. Ik vraag mooi kinderen voor de klas om de som op het bord uit te werken. Dat maakt de enthousiastelingen wat minder verveeld en houdt de aandacht van de klas er beter bij, want o wat letten ze dan toch graag op of hun betreffende klasgenootje niet een foutje maakt. Dat wordt maar al te graag direct roepend door de klas aan het betreffende klasgenootje gemeld. Elkaar op de fouten wijzen zal wel bij de cultuur ‘survival of the fittest’ horen, denk ik zo. De bel voor de breakfast pauze is al gegaan. De vierde oefening werk ik snel uit op het bord.

Op het ‘plein’ worden echt handeltjes gedreven door de kinderen. Her en der worden kastjes en pannetjes, met daarin zelfgemaakte hapjes zoals gebakken hompjes rijst en cassave chips tevoorschijn gehaald en aan de leerlingen met geld verkocht.

Heb zelf zojuist iets gegeten wat op een kleine hamburger leek, maar ineens zoet smaakte! Het knarste wel behoorlijk tussen mijn tanden, laten we hopen dat dat de suiker was.

Heb vanochtend snel dichtbij school een flesje cola gekocht in een winkeltje, 1.500 Ugandese chilling, dus zo’n 0,45 eurocent voor 0,5l cola. Dat is dan wel weer heel goedkoop vergeleken met de prijs in Nederland. Ik had echt wat energie nodig en heb de indruk dat met het eten op de school mijn maag wel wat extra bescherming kan gebruiken.

In primary 5 gaat het over distance, speed & time:
A. Distance = speed x time
B. Speed = distance / time
C. Time = distance / speed
De leraar legt zijn dingen uit en schrijft wat oefeningen op. Vaak vraagt hij daarna of ik nog iets toe te voegen heb. Soms zeg ik wat, maar meestal heb ik niets toe te voegen. Nu hoop ik dat hij het vraagt, maar vraagt hij het niet. Ik vraag of ik nog wat toe mag voegen. Ik teken een driehoek op het bord en schrijf er bovenin een D in, onderin schrijf ik in de linkerhoek de S en in de rechterhoek de T. Daartussen een x en in het midden van de driehoek trek ik een lijn. Ik leg uit dat het met deze driehoek de formules makkelijker te onthouden zijn. Wanneer je de distance wilt berekenen, moet je de D bedekken, je ziet dat je dan de S en de T nodig hebt en dat deze keer elkaar moeten. Wanneer je de speed wilt weten moet je de S bedekken, je ziet dat je dan de D en de T moet hebben, en dat je de D door de T moet delen. Wanneer ik de voorbeeldopgaven nog eens met behulp van de driehoek heb uitgelegd ga ik weer zitten. De leraar gaat mooi nog even verder op mijn driehoek in. Mooi. Doel geslaagd, ben blij dat ik gezegd heb dat ik nog wat wilde toevoegen.

Het verbaasd mij eigenlijk, geen enkel kind draagt een bril. Sowieso weinig mensen met een gewone bril trouwens (een zonnebril zie je wel regelmatig). Wat zou de reden zijn? Zouden negers werkelijk goede ogen hebben (vierkante ogen bestaan hier immers nauwelijks)? Of is er hier geen aandacht en/of geld voor? Ik vraag het mij af.

Op de terugweg zijn er een hoop mensen op straat. Ik baal altijd een beetje als ik rond vijf uur op de fiets zit, want dat is het drukste moment. Een hele hoop scholieren die naar huis lopen en ook de arbeiders gaan weer richting huis. Goed opletten dus met het verkeer (omdat ik niet zomaar kan uitwijken) en bovendien meer geroep en aandacht naar mij. In de verte zie ik een groepje jongens die mij opgemerkt hebben. Ze gaan heel flauw allemaal naast elkaar lopen waardoor ze de gehele weg bezetten. Oke, ik bedenk mij dat ik maar een ding kan doen. Net als dat je bij een (roof)dier altijd moet laten zien dat je niet bang bent en vooral groter bent. Wil ik zoiets nu ook toepassen. Ik pak mijn fiets stevig beet en ga staand extra hard trappen. Met flinke vaart en zittend goed doortrappend, fiets ik op de jongen af in het rijtje die recht voor mij loopt. Uiteraard gaat hij snel aan de kant als ik hem echt bijna raak. Stomme ‘stoere’ sukkels. Er is niets vervelends gebeurd en ik ben blij met mijn reactie. Dus zo’n tien meter verderop kan ik er wel om lachen. Een oudere man die het gadesloeg groet mij vriendelijk, ook hij kan wel om de actie lachen.

Woensdag 24 september 2014
Oef, ik weet niet of ik een beetje ziek aan het worden ben, of mijn lichaam teveel gevraagd heb met het fietsen de afgelopen twee dagen. Vandaag dan ook niet op de fiets naar het project. Wel ‘snel’ ’s ochtends op de fiets naar Flavours in Jinja om brood te halen. Mijn brood was op helaas. De tien kilometer ging wel, maar ik zweette als een malle! Eenmaal thuis snel omgekleed omdat ik met Israel mee naar het project zou rijden. Kwam mooi uit. Alleen net op het moment dat we wilden gaan, riep Teresha in haar pyjama dat ze ook mee wilde. Zucht. Dus nog ’n half uur in de auto gewacht en moesten we ook nog het dochtertje op school afzetten, waar Teresha ook nog eens lang met iemand bleef praten.

Toen we dus eenmaal bij het project arriveerde, waren de heren uiteraard al vertrokken voor de home visits. Ze bleken op de school te zijn, waar ik maandag en dinsdag ook al was geweest, om daar de gehandicapte kinderen te bezoeken. Daar naar toe gereden en wat gekeken uiteindelijk. Daarna ‘uit lunchen’ geweest en weer terug naar het kantoor. Het blijkt dat vrijdag mogelijke nieuwe sponsoren uit Amerika langskomen. Het kantoortje kan wel een grondige opruim en schoonmaak beurt gebruiken. Dus daar ben ik de rest van de dag mee bezig geweest. Overal dat vervelende oranje zand! Na één keer je doekje in het water met sop (aparte schoonmaakmiddelen zoals wij in Nederland hebben, kennen of gebruiken ze hier niet. Hier gebruiken ze het waspoeder om kleding mee te wassen ook om het huis etc mee schoon te maken!) te doen, is het water meteen al helemaal oranje.

Om half vijf vond ik het wel welletjes. Heb mijn broek en all stars aangetrokken, gedag gezegd en naar de taxistaanplaats gelopen. Als ‘muzungu’ mag ik op de een of andere bijna altijd voorin zitten, een andere behandeling krijgen als de andere vind ik eigenlijk heel vervelend, maar moet toch toegeven, dat ik het daar voorin echt veel prettiger vind, dan achterin de volgestouwde taxi. Dit keer heb ik de drie dochtertjes van de taxichauffeur, die nu net uit school komen, met z’n drieën als een blokkentoren, de grootste onderaan, daarna de volgende maat en vervolgens de kleinste bovenop, bij elkaar op schoot zittend, naast mij zitten. De kleinste blijft het maar mooi vinden om mijn arm aan te raken, de middelste blijft in het Lugandees (of andere Afrikaanse taal) tegen mij aan ratelen, maar niet al te vriendelijk kijkend en gebarend, de oudste heel rustig en bedeesd beantwoord mijn vragen netjes in het Engels (meldt ook meteen met een excuus dat de middelste ‘bad mannered’ is) en vind het leuk om mij dingen uit te leggen. Echt een leuke wijsneus van tien jaar. Hoewel op de een of andere manier deze taxichauffeur niet helemaal begrijpt wat ik bedoel als ik hem antwoord waar ik moet uitstappen, maakt mij dat helemaal niets uit. Deze weg kan ik inmiddels met mijn ogen dicht al helemaal voor mij zien. Ik vertel hem dat ik wel op tijd zal aangeven waar ik er uit moet. Komt goed!

De laatste kilometers loop ik in driekwartier naar huis, toch nog wel een beetje beweging voor vandaag.

Donderdag 25 september 2014
Na een lange dag van het schoonmaken van de office, kies ik ervoor gebruik te maken van het mee terugrijden met Israel. Het heen fietsen was eigenlijk wel heerlijk gegaan, maar ik merk dat het wel wat energie vergt van mijn lichaam. De lunch kan ook maar niet snel genoeg genuttigd worden. Rond vier uur zou hij terug zijn, en zouden we gaan. Om zes uur is hij terug, ik had er al op gerekend en heb precies 100 pagina’s gelezen als hij er is. Ik stap in de auto. Helaas heb ik daar nog 70 pagina’s wachtend zitten lezen. Ik ben chagrijnig geworden, ik probeer het niet te zijn, maar voel me toch zo. Het is inmiddels al pikkedonker. Doodeng om dan naar huis te rijden. Er zijn nog ongelofelijk veel mensen op de been. Alsof nu de dorpjes juist pas tot leven komen. Maar hier zijn geen straatlantaarns en er is geen witte lijn op de weg die aangeeft wat jouw weghelft is en die van de tegenligger. Er rijdt een vrachtwagen voor ons, volgeladen met suikerriet. Steeds waar de weg met zand bedekt is, laat het een flinke stofwolk achter, wat het slechte zicht nog meer verslechterd. Het wordt hoog tijd dus om deze vrachtwagen eens in te halen. Na een tijdje durft Israel het te wagen. Geen tegenligger te verkennen, maar de weg wordt iets verderop smaller, dus vol gas er langs. Bam! We raken iets van een steen die niet te zien was in het gras van de berm. Vervolgens ontglipt er zowel een angstkreet uit mijn mond, als die van Israel, de rechterwielen komen minstens 50 cm van de grond. Het ogenblik dat ik denk, dit gaat echt fout, zakt de auto weer en maken ook de rechterwielen weer contact met de aarde. Dit was pas net voorbij het bordje ‘the Haven’, wat voor mij het herkenningspunt is, van nog 6km te gaan tot Kangulumira of al 6km gehad op weg naar Bukaya. We hebben dus nog een kleine 24 km te gaan! Ik zorg dat ik goed rechtop in de auto zit en mijn gordel trek ik tijdens de verdere 24 km nog tien keer strak van de spanning. Niet veel later gaat er weer bijna wat mis. We gaan op een druk stuk een boda inhalen die naast een passagier ook nog een hele berg takken (met een doorsnede van ongeveer 5 cm en een lengte van ongeveer 1.50 m) dwarsliggend achterop heeft. Op het moment dat wij gaan inhalen raakt de boda met de takken een groepje voetgangers. De boda raakt uit balans en komt naar rechts, tegen de auto. Gelukkig raakt die door de tik met de auto juist weer in balans. Hij had er ook prima onder kunnen komen. Ik wil deze weg echt niet meer in het donker afleggen!

Vrijdag 26 september 2014
Gisteravond aan Teresha gevraagd of zij het goed vinden dat ik morgen (vandaag dus) thuis zou blijven. Ik voelde me niet lekker. Het is echter voor hen vandaag een drukke spannende dag, waarbij ze alle hulp kunnen gebruiken, dus mits ik mij echt niet goed voelde dan kon ik thuis blijven, anders had ze graag dat ik mee ging.
Vanochtend opgestaan en direct naar de wc gegaan en nog eens, en nog eens. Shit, diarree. Daarna ontbijt gegeten, maar dat viel wel oke. Nu vraag ik mij af of ik wel of niet mee moet gaan. Ik heb vooral zin in rust, niet allemaal mensen om mij heen en hoop vooral ook niet na de lunch mijn ontlasting in een treinsnelvaart in een gat in de grond te moeten mikken. 100% zeker dat dat mis zal gaan, heb voor de zekerheid maar extra water en wc papier in mijn rugzak gestopt. Om 8.00 uur zouden we vertrekken, jaja, inmiddels bekende riedeltje, het is inmiddels al lang 9.00 uur geweest.
Net voor vertrek (half 10) moet ik mij naar de wc haasten. Oke, godzijdank, nu is het in ieder geval duidelijk. Ik blijf thuis. Ik gebruik mijn dag om m’n kamer schoon te maken en was wassen te draaien, maar merk dat ik echt energieloos ben. Twijfel dan ook weer of ik wel of niet moet gaan lunchen. Energie heb ik nodig, maar mijn darmen kunnen misschien beter rust krijgen. Ik kies toch voor het eerste. Het gaat goed.

Zaterdag 27 september 2014
Na het gevoel te hebben mijn buik te kunnen vertrouwen dat ik in Jinja geen wc-nodig zal hebben, ben ik na de lunch op de fiets gestapt. Een kaartje halen voor Oma Riet om haar beterschap te wensen. Gelukkig duurt een gebroken arm wel even voor het weer geheeld is, dus als ze over een maand het kaartje zal ontvangen, is het nog steeds op tijd. En een kaartje en kleinigheidje halen voor een van de Nederlandse meiden, want die is morgen jarig. Onder het schrijven van de kaartjes bij Flavours heb ik mijzelf mooi op een brownie met vanille ijs getrakteerd, hmmmm, oh dat smaakte echt goed! Een Ugandese jongen, zichzelf voorstellend als Paul, komt bij mij aan tafel zitten. Na de gebruikelijke introductievragen komt zijn vriend zich voorstellend als Ben er bij zitten. Er wordt een heel betoog gehouden dat er goede en slechte Oegandese jongens bestaan, wat betreft de omgang met Muzungu’s maar zij zijn de goede. Hij beweert een jaar in Engeland gestudeerd te hebben, maar welke vakken of opleiding kan hij niet noemen. Ik vind bovendien, al weet ik niet of ik dat recht van zeggen heb, dat zijn Engels echt te belabberd is, als hij daar daadwerkelijk een jaar gestudeerd heeft. Als het allemaal iets te veel oogcontact en arm aanraken wordt, zeg ik dat het vijf uur is en ik moet gaan. Voorin bij Flavours schrijf ik mijn kaartje nog even af. De jongens gaan weg, ze waren toch juist aan het wachten op hun vrienden? De kaart blijkt niet in de bijbehorende envelop te passen. Zo typisch Oeganda! Uiteraard ben ik voorbereid op reis gegaan en heb enveloppen vanuit Nederland meegenomen, eenmaal thuis zie ik dat de kaart daar wel in past. Joepie, dan maar een andere keer op de post doen. Mijn 24/7 coach, Noortje van Venrooij, raadpleeg ik nog eens voor advies over vriendschappen hier in Uganda. Tot nu toe vertrouw ik echt niemand, dat is natuurlijk ook weer nergens voor nodig. Na een goed gesprek kan ik met een gerust hart gaan slapen. Het gaat trial en error worden.

Met behulp van Hope ben ik eindelijk achter de naam van een liedje gekomen dat mij zo aan mijn tijd hier in Uganda zal gaan denken. Het heet Gyobera van Iryn Ntale. Je hoort het hier echt overal uit de geluidsboxen komen.

Zondag 28 september 2014
Op deze zondagochtend al om 9.00 uur op de fiets. Heb met de vier Nederlandse meiden bij Flavours afgesproken om een taartje te eten omdat Nienke vandaag 19 jaar is geworden. Na mijn lekkere brownie van gisteren heb ik wel weer zin in een taartje! Wanneer we willen gaan bestellen blijkt er helaas vandaag van de hele menukaart maar keuze uit twee te zijn en zijn er van ieders slechts twee stukken en wij zijn met z’n vijven. We gaan door naar het tentje ernaast, helaas hebben ook die vandaag geen taartjes/cake. We besluiten maar alvast door te gaan naar The Nile Resourt, daar moeten ze vast wel taart hebben. En dat hebben ze, helaas blijkt achteraf wel tegen een idioot hoge prijs voor zo’n in een hap slik weg stukje zoetigheid.

The Nile Resort is wel wat anders dan Kingfisher’s resort. Nile Resort is duidelijk een plek voor blanke en rijke Afrikanen (ohw en apen). Het ziet er goed uit! Moet zelfs met het betreden ervan door een detectiepoortje en krijg een polsbandje om wanneer ik entree betaald heb. Heerlijk om weer eens in het water te liggen en wat te zwemmen. Verder lekker lezen en veel kletsen, want! Naast dat wij met z’n vijven er zijn, zijn ook Linda en Niels (die ook met Eye4Africa in Oeganda zijn en afgelopen week in Jinja zijn gearriveerd) en nog vier andere Nederlandse vrijwilligers naar the Nile Resort gekomen. Zij wonen met zijn zessen in twee vrijwilligershuizen. Het is zo fijn om verhalen uit te wisselen! Iedereen ervaart het op zijn/haar eigen manier. Wat dat betreft voel ik mij, met mijn al vier weken hier, al aardig in bepaalde contexten ingeburgerd. Vooral wat betreft het eten voel ik mij geen watje. Ik ben alleen misschien wel wat te serieus om (hier) plezier te maken.

Om half vijf ga ik de douche uitproberen, deze schijnt hier zo nu en dan warm te zijn. Wanneer ik er onder ga staan, voelt het niet echt warm. Wanneer ik klaar ben met douchen test ik of het warme water wel echt warm is, ja dat is het toch wel. Er komt alleen te weinig water uit de douchekop, waardoor je er zoveel koud water bij moet doen, dat het uiteindelijk weer niet meer warm aanvoelt. Mijn huid is ondanks het smeren toch wel wat verbrand, zo ken ik mij niet. Kan me niet herinneren dat ik zo voor het laatst verbrand was. Tijdens het fietsen moet ik ‘op de blaren zitten’, die rugzak op mijn schouders is echt geen pretje! Oef. Nu behoor ik ook tot een van die rode muzungu’s waar Israel mij al vanaf het begin mee aan het plagen was, ik had me nog wel zo voorgenomen er mooi nooit zo een te worden. Helaas.

Eenmaal weer in Bukaya nogmaals gedoucht, door het fietsen weer helemaal bezweet. Ben overigens voor het eerst over de dam brug gefietst! Was mooi! Heb ook een mail naar Eye4Africa gestuurd met een idee dat in mijn hoofd speelt. Ik twijfel of ik op dit project en in Bukaya moet blijven om uit mijn tijd in Oeganda er uit te halen wat er in zit. Wordt vervolgd.