Verslagen week 5
Blijf op de hoogte en volg Marit
05 Oktober 2014 | Oeganda, Jinja
Inmiddels zit mijn eerste maand in Uganda erop. Het blijft een enorme ervaring. Ik merk regelmatig dat ik dingen toepas die ik gedurende mijn bestuursjaar heb geleerd. Maar merk ook, dat ik een hoop nieuwe dingen leer en dingen anders in ga zien.
Er zijn een aantal dingen waar ik vaak aan moet denken die ik met je wil delen, over hoe dingen er hier uitzien. Het eerste is de weg: een aantal delen doen mij vaak aan een spelletje denken dat wij vroeger hadden. Een houten kistje, met daarin een pad met gaten erin, waar langs je dan een balletje van het begin tot het eind moest laten rollen, zonder deze in een zo’n gat te laten komen. Dit deed je dan door het houten kistje op en neer te bewegen. Als we zo met een auto (en soms ook op de fiets) al die gaten proberen te ontwijken voelt het net als dat spelletje! Met de fiets lukt het mij aardig om van het begin tot het eind te komen zonder in een gat te komen, maar met een auto met vier wielen is dat uiteraard een stuk lastiger. De auto’s hebben op die stukken dan ook flink te verduren!
Wanneer ik op de fiets zit, kom ik in de anderhalf uur een hele hoop mensen en dieren tegen. Allereerst schoolkinderen, vele in een schooluniform. Soms zijn de gezinnen te arm om een schooluniform aan te schaffen. De kinderen die naar school gaan zijn eigenlijk verplicht om hun haar zo kort te dragen. Vaak kauwen de kinderen op ‘een tak’, dat is suikerriet. Of het goed is voor je tanden weet ik eigenlijk niet, zal het zelf best wel eens willen proberen. Overal zie je de gekauwde uitgespuugde stukken op de grond liggen. De meeste kinderen begroeten mij vriendelijk of verlegen. De kleinste helemaal schel gillend en sommige begroeten mij niet, maar vragen direct om geld of om ‘hun geld’ terug te geven. Ten tweede zijn er nog de enorm aantallen boda’s die echt van alles kunnen vervoeren, als ook een aantal fietsers, die vaak de helling op moeten lopen, omdat zij geen versnellingen hebben, dan voel ik mij altijd een beetje schuldig als ik ze inhaal. Het is echt ongelofelijk om te zien wat zij ook op een fiets kunnen vervoeren! Daarnaast heb je nog de afgeladen taxi’s (de busjes) waarbij de hand van de chauffeur amper loskomt van de toeter. De toeter wordt hier echt gebruikt om te toeteren naar zowat alles. Wanneer mensen hier een volle blaas hebben, gaan ze gewoon langs de weg staan (wel netjes de rug naar je toe), vrouwen kruipen meestal net iets verder de bosjes in om daar te hurken.
Verder heb je nog alle dieren, honderden geiten aan een touwtje kom ik langs de weg tegen, als ook nog een tiental koeien, sommige met fikse horens om bang van te worden, sommige de gewone melkkoe zoals we ze in Nederland kennen. Zo hier en daar nog een schaapje. En niet de kippen en eenden te vergeten, die eigenlijk altijd vergezeld zijn van kuikentjes die overal hun kostje rondscharrelen. De lucht zelf hangt vol met vogelgeluiden. Enorm grote vogels, tot hele kleine vogeltjes, super mooie en schreeuwlelijke. Zo mooi ook om die enorm grote te zien vliegen! Zag ook een soort Afrikaanse merel, dezelfde bouw zoals een merel in Nederland, alleen in de zon werd zijn verenpak helemaal paars en groen glanzend! Ik kijk mijn ogen uit. Apen, slangen en andere reptielen kom ik amper tijdens het fietsen tegen, maar dat vind ik wel prima. (Slangen overigens alleen twee platgereden tot zover).
Als laatste het weer. Hier is het bijna altijd tussen de 26 en de 30 graden. De bewolking maakt verschil in de vochtigheid en de brandheid van de zon op mijn armen. Ik smeer mij dan ook minstens twee keer per dag in wanneer ik op de fiets ga. Ik draag altijd een lange broek en t-shirt, dus op mijn armen na, wordt niets bruin. Mijn gezicht overigens ook niet! Want, en dat is goed voor mijn veiligheid, de zon staat zowel op de heen- als terugweg schuinrechts boven mij. Mijn schaduw is klein, maar is er wel. Door deze stand van de zon, kijk ik nooit tegen de zon in, wanneer ik op de fiets zit. Dat is niet alleen prettig voor mij zelf, ik weet dat de mensen die mij inhalen, ook niet verblind kunnen zijn door de zon, dus mij op zich gewoon zouden moeten kunnen zien. Zweten doe ik hier uiteraard wel, maar daar kan ik wel tegen. Moet wel zeggen dat ik de seizoenen in Nederland des te meer ben gaan waarderen. Soms, meestal eens in de twee dagen, dan regent het hier ook. Dat is wat minder prettig voor het fietsen. De straten veranderen op bepaalde punten echt in rivieren. En overal spat dan de oranje modder tegen mij op. De weg wordt smaller, waardoor het beter opgeblazen is met andere weggebruikers. De temperatuur is dan om te fietsen vaak weer wel prettiger.
Maandag 29 september 2014
Kun je het je voorstellen: een boda (zo’n brommertje) met daarop uiteraard de bestuurder en achterop een passagier (tot zover moet je het wel kunnen inbeelden), maar nu met een passagier achterop die onder iedere arm een fikse geit vast heeft! Kun je het je voorstellen? En dan ook niet op een rechte weg ofzo, nee, volle vaart helling af (met hobbels etc) en even later ook nog eens helling op. De man met de geiten onder zijn armen moet zo sterk zijn! Echt bizar! Het blijft mij keer op keer versteld doen staan wat de bevolking hier wel niet per boda of per fiets kan vervoeren. Zou op dit soort momenten zo graag een google glass dragen en simpelweg ‘take picture’ kunnen zeggen, zodat het beeld wordt vastgelegd!
Het weekend heeft mij goed gedaan. Het fietsen ging heerlijk, misschien kwam dat wel door de extra lucht in de banden en het laten smeren van mijn ketting op de heenweg bij de ‘job creators’ onder de boom langs de weg.
Vandaag op school realiseer ik mij al te goed wat ik hier op school wel zou kunnen doen, wat ik echt zou kunnen toevoegen. Wanneer ik het werk van de leerlingen nakijk (ongeacht welke klas), zou ik eigenlijk heel simpel de namen van de kinderen moeten noteren die er duidelijk niets van begrepen hebben. Als ik dat dan twee weken zou doen, heb ik van ten minste vier lessen per kind genoteerd indien deze niet goed is. Dan weet ik wel wie er echt niet goed zijn in wiskunde. Een volgende les zou ik dan eigenlijk met de leraar van te voren de stof moeten doornemen. Ik zou dan met de kinderen die niet goed zijn de les rustig kunnen doen en samen de opgaven kunnen maken, daar hebben ze meer aan dan dat ze nu steeds in hun eentje de opdrachten moeten uitvogelen, het schriftje met half ingevulde oefeningen (en overgeschreven antwoorden) inleveren, ik bij iedere opgave weer een aantekening kan zetten dat ze deze fout hebben gedaan, en het zo weer terugkrijgen en doorgaan naar een volgende les. Maar ik doe het niet… Ik denk niet eens dat er een extra ruimte met schoolbord over is. Maar daarnaast is de stapel die ik maak van de schriftjes van de leerlingen die er niets van gebakken hebben, vaak hoger dan de stapel van de leerlingen die tenminste 1/3 van de oefeningen goed gemaakt hebben. Ik denk dat er aan de gehele lesmethode wat veranderd zal moeten worden.
Het valt mij op dat een schoolgebouwtje geschilderd is en deels een nieuw dak heeft. Ziet er echt stukken beter uit! Vraag mij af of ze dat afgelopen donderdag nog gedaan hebben, zodat de potentiele donors die vrijdag zijn geweest, het zo konden zien. Maar na het gevraagd te hebben blijkt het zaterdag gedaan te zijn. Oke, vind ik persoonlijk ook wat beter.
Tijdens de wiskundelessen draait mijn hoofd op volle toeren, ik wil zo graag iets beleidachtigs bedenken voor het project (SOH), iets wat echt kan toevoegen. Maar bij alles wat ik bedenk heb je steeds de beschikking tot een computer nodig en die is er wel aanwezig, maar geen laptop die je steeds naar de kinderen mee zou kunnen nemen. Dus nog niets opgeschoten.
Het is pauze, hier zie je hele kleine kindjes die nog kleinere kindjes dragen. In Nederland zouden we dat echt niet toestaan, veel te bang dat de kleine de kleinste zou laten vallen!
Ik zit weer in het lerarenbankje na te kijken, net als de lerares naast mij. Prima vrouw wat betreft haar manier van doen, ik moet alleen niet in het Engels tegen haar gaan praten, want dan raakt ze gefrustreerd, omdat ze het niet kan volgen (zelfs de simpelste vragen). Nieuwsgierig kijk ik in het schriftje dat zij aan het nakijken is, om uit te vogelen wat voor vak zij onderwijst. Mijn mond valt open, wanneer ik haar Engelse zinnen zie corrigeren! Zelfs ik zie dat ze fouten laat zitten. Erg jammer.
En weer op de fiets, de schooldag zit erop. Ik geniet van het landschap en word vrolijk van de vriendelijke kindjes en vaak wat oudere mensen die ‘how are you’ zeggen. Weer half in gedachten verzonken zie ik in de verte de helling af een blanke mij tegemoet lopen, met nog wel een zak op haar hoofd. Zo, die is nog eens ingeburgerd! Wanneer er nog maar zo’n 10 meter tussen ons zit, zie ik dat het geen blanke is, maar een albino vrouw! Aha, bijzonder om er een in werkelijkheid te zien!
Dinsdag 30 september 2014
Wanneer ik, na mijn bijna routine wordende korte stop voor het kopen van een flesje cola (ja ik drink hier bijna dagelijks cola, als ik het drink vaak zelfs een halve liter!), iets voor tien uur arriveer op de school heeft de leraar primary 6 al lesgegeven. Het gaat over geld. Allerlei landen staan met de bijbehorende valuta op het bord geschreven. En check, ook ‘European Union’ staat er tussen, met daarachter ‘ euro (euro)’ de euro tussen haakjes had eigenlijk € moeten zijn als ik de rijtjes zo volg. Daaronder staat: ‘Germany Deutsche Mark’, heb ik iets gemist in de maand dat ik hier in Oeganda zit? Of lopen ze hier behoorlijk achter?
Na de breakfast break naar primary 5. Meestal zit deze klas van de drie klassen waar ik naar binnen ga het volst, zo’n 25 tot 30 leerlingen. Vandaag zijn er maar 14 leerlingen in de klas aanwezig. Waar zijn ze allemaal??
Oke, tijdens de les van primary 4 verlaat de leraar de school en dus de klas om rijst te gaan halen in Kangulumira town (zo deelt hij mij dat mede). Bijzonder, ik blijf alleen met de klas achter, maar weet inmiddels wel wat ik kan doen. Een leerling neemt de absentielijst voor de leraar door, ben blij dat dat niet aan mij gevraagd wordt, die namen blijven een ramp! Wauw, een leerling geeft aan een deel van een oefening niet te weten hoe het uit te moeten rekenen en de andere leerlingen vallen hem bij. (Oefening gaat over een boodschappenlijstje: bv zout, je wilt 500 gram en weet dat het 2.000 shilling per kilo kost, wat moet jij nu betalen? En dan een stuk of vijf verschillende items en dan met verschillende stukjes open gelaten, dus de ene keer de prijs, de andere keer de hoeveelheid etc). ik leg het aan de leerlingen uit zonder het antwoord te geven. Wanneer ik weer terug op mijn plaats zit, bedenk ik mij dat 1000 gedeeld door 125 niet iets is wat deze kinderen kunnen. Zij zien niet in dat dit 8 is. Ik laat ze nog een manier zien hoe het kan door 125 +125 + 125+.. bij elkaar op te blijven tellen tot je 1000 hebt. Ben benieuwd of er leerlingen zijn die dit deel goed hebben.
Even later blijkt het nog steeds te lastig en doe ik deze oefening samen met hen. Ik teken ook nog cirkels op het bord die staan voor 1000 gram. In de tweede cirkel trek ik een lijn in het midden en schrijf in beide helften 500, in de derde cirkel zet ik twee lijnen en schrijf ik in ieder kwart 250 en in de vierde cirkel trek ik vier lijnen en zet ik in ieder deel 125. Hopelijk zien ze zo in hoe je 1000 gram kan opdelen in die kleinere partjes, die ze nodig hebben om de oefeningen te kunnen maken.
Ik zie maar al te goed in vandaag dat de stof door en door kennen en begrijpen voor een leraar niet voldoende is, het zit hem in de kunst het over te kunnen dragen aan de leerlingen. En dat is zeker niet altijd makkelijk! Nog eens extra lastig in klassen waar het niveau erg ver uit elkaar ligt.
Haha, zojuist gaat de mobiel van de lerares in het lokaaltje naast ons af. Het deuntje ‘I’m a Barbie girl’ van Aqua is luid en duidelijk te horen. Moet meteen aan Wim denken en de vakantie samen met PeMaKeWi in Hongarije.
Zou Museveni weer iets over homosexualiteit gezegd hebben op de radio? Vandaag op de fiets wordt er op een gegeven moment door een groepje mensen ongeveer mijn leeftijd gevraagd of ik gay ben. Misschien zie ik er in hun ogen ook wel raar, wat jongensachtig uit, heb een zandkleurige broek aan die net iets over mijn knie komt, mijn all stars, een t-shirtje met daarover mijn windbreker van Aloha (het zag er naar uit dat ik het niet droog ging houden), mijn rugzak en een knalblauwe bril, de lustrumzonnebril van Ta Phemme. Uhh, ‘No, I’m just a European girl, on a bicycle in Africa’. Wat kilometers verderop wordt er door een groepje meiden ‘fuck you’ naar mij geroepen, ik link het aan de vraag die eerder deze weg aan mij gevraagd is. Vreemd. Ook schijnen kinderen het steeds leuker te vinden om te doen alsof ze mij gaan trappen of slaan op het moment ik langs fiets, beetje jammer. Kan er zo minder van genieten, omdat ik steeds op mijn hoede ben als ik mensen inhaal en dat is ’s middags na 16.00 uur eigenlijk constant. Morgen ook weer niet meer op de fiets. Twee dagen achter elkaar is de max. Voor zowel lichaam als hoofd.
Nadat ik mijn eigen klaargemaakte avondeten (soort spaanse omelet) heb gegeten, anders zou ik nu (half 22.30 uur) nog niet aan tafel zitten, ben ik op Teresha afgestapt. Ik heb zondagavond een mail gestuurd naar E4A en heb vandaag een telefoongesprek gehad. Zojuist heb ik ook een mail naar mijn coach gestuurd. Ik wil graag in Jinja in een vrijwilligershuis bij Linda en Niels gaan wonen. En twee dagen in de week bij een project in Jinja stage gaan lopen. Ik voel mij te eenzaam nu en vind de weg iedere dag in mijn eentje afleggen verschrikkelijk. Ik vind het wel jammer dat ik, indien het doorgaat, dan weer meer Nederlandse dingen zal gaan doen, meer je eigen gewoontes oppakken. Maar ik denk dat het mij hier wel gelukkiger maakt en uiteindelijk een mooiere tijd in Oeganda gaat geven. Ik hoop er vanaf uiterlijk 20 oktober te kunnen wonen. Teresha pakte het aardig op, haar reactie viel mij nog niet tegen. In eerste instantie verontwaardigd, daarna zegt ze dat het altijd zo gaat (nou, dat stelt mij juist gerust, en zou dat bij haar juist niet een belletje moeten laten rinkelen?) vervolgens reageert ze kalm. Ze vindt alleen niets dat de eigenaar van het vrijwilligershuis, de eigenaar is van een ander project in Jinja, waar Teresha het totaal niet mee kan vinden. Volgens haar is het een slechte eigenaar. Een opluchting.
Woensdag 1 oktober 2014
Wow, de eerste volledige maand in Oeganda zijn zit er op! En het is nu oktober, het korte regenseizoen is officieel begonnen en dat laat het weer direct even weten! Halleluja, had nu eigenlijk op de fiets willen zitten om brood in Jinja te gaan halen. Maar je kunt nu echt niet naar buiten! Het water loopt de keuken al binnen en de knallen na de bliksem zijn oorverdovend.
De regen gooit roet in mijn planning. Het blijft maar regenen, inmiddels is het hele huis onder water gelopen. Wanneer het mindert, ga ik met Esther als een malle te keer om al het water weer naar buiten te krijgen. Erg handig dat de kamer achterin het laagste ligt. We zijn er wat uren zoet mee.
Wanneer het te laat is om nog naar Kangulumira te gaan voor de home visits ga ik beginnen met het maken van een weekly workplan voor de medewerkers van Spring of Hope. Hoewel de Oegandezen er niet zo’n fan van zijn, zal er toch meer administratie moeten komen. Met name om te kunnen verantwoorden aan de donors. Wanneer ik aan Teresha laat zien waar ik mee bezig ben, ontstaat er een gesprek. Er zijn zoveel andere dingen die ik vast zou kunnen leggen. Inmiddels heb ik vijf dingen waar ik formulieren voor moet gaan maken, of zelf een heel document over moet vastleggen (bijv. alle kinderen per village, zodat indien de fysiotherapeut Sweib ermee stopt, een andere fysiotherapeut aan de hand van die lijst het werk over kan nemen). Dit zijn dingen die ik kan, dat is goed!
Ook Israel wordt bij het gesprek betrokken. Wanneer ik aan hem mijn klein bestandje laat zien over hoe ik graag morgen met de medewerkers de medicijnen wil gaan sorteren, wordt hij enthousiast. Hij denkt dat op de manier hoe ik het op papier heb gezet de heren het wel zullen proberen. Ik ben benieuwd!
Daarna komen de andere ‘zaken’ aan bod. Het blijven wonen hier en de huur van afgelopen maand. Ik laat hun mijn berekeningen overzicht, gemaakt in excel zien. Ik heb mijn woordje duidelijk klaar. Ik word niet tegengesproken. Aan het einde van het gesprek geven ze aan dat ze nog moeten overleggen en dan zouden ze morgen aangeven wat ze er van vinden. Na een uurtje komen ze al terug dat het goed is. Ik kan komende maand ook de 180.000 Oegandese shilling voor het vervoer dat ik voor afgelopen maand betaald heb, maar niet gekregen heb, in mindering brengen voor de komende halve maand dat ik nog bij hen woon. Ik ben wederom zeer opgelucht.
Inmiddels is de middag al vol op gang en ga ik met Teresha met de auto naar Jinja (de wegen niet echt begaanbaar met de fiets). Wanneer zij mij afzet bij de plek waar ik moet zijn om brood te halen, lopen daar net Linda en Niels! Ideaal, hen wilde ik graag spreken. Ook bij hun gaat het begin niet soepel, helaas gedoe met hun huis, ja het huis waar ik ook wil gaan wonen. Het klopt niet met het contract dat zij in Nederland getekend hebben. Moeten betalen voor dingen die er niet zijn en moeten meer betalen voor bepaalde dingen. De eigenaar van het huis, is ook de projecteigenaar en speelt in op het gevoel van Linda en Niels door te zeggen dat als zij de huur niet zo betalen, er geen geld is om de kinderen in het weeshuis te eten te geven. Bah, wat lelijk om te doen! Ik hoop dat het snel goed komt. Ik hoop vanaf 20 oktober bij hun te kunnen wonen. Ze geven wel aan de stressmomenten van de dag (door oa de cultuurverschillen) ’s avonds te kunnen vergeten, omdat het dan gezellig is. Dat is het geen wat ik mis. Dus hoop dat dan ook met hen te ervaren. Ik heb er vertrouwen in!
Wat ik zo mooi vind van de cultuur hier, is dat het hier heel normaal is om ‘sorry’ tegen iemand te zeggen als er iets met die persoon is. Bijv. wanneer je helemaal nat geregend bent, of wanneer je je stoot. Ik moet daar altijd wat om lachen, daar hoef je toch helemaal geen ‘sorry’ voor te zeggen? Hoewel ik merk dat ik het nu ook heel makkelijk overneem en soms eigenlijk ook best wel gepast vind om te zeggen, wanneer er iets met iemand is. Het is gewoon medeleven tonen.
Sjoem, ja hoor, de elektriciteit valt weer eens uit. Snel dit aftypen voor ook mijn laptop uit gaat vallen, helaas.
Donderdag 2 oktober 2014
Dat valt reuze mee, vandaag om kwart over negen in de auto, gewapend met mijn, vanochtend op een groot wit vel papier overgeschreven ‘Sort out medication plan’. Na nog wat tussenstops komen we om half 11 op het kantoortje in Kangulumira aan. Gelukkig hier wel stroom, kan ik hier verder werken aan het maken van een wekelijks werkplan dat de medewerkers zullen moeten gaan invullen, het wekelijks report formulier, het Child data formulier én heb ik het home visits boek van maart tot en met nu helemaal uitgetypt. Zodat we per village een lijst kunnen maken van de kinderen die daar bezocht worden (naam met leeftijd en geslacht + wie de verzorgende is) met uiteraard de aandoening erbij. Zodat mocht het gebeuren dat Sweib de therapeut er mee stopt, een andere therapeut aan de hand van deze lijst weet welke kinderen in welke village met welke aandoening bezocht moeten worden. Ik vond het een productieve morgen. Tijd voor lunch!
Na de lunch moeten we de medicijnen gaan sorteren voor de epileptic clinic morgen. Tijdens de lunch probeer ik de heren al een klein beetje voor te bereiden op mijn plan. Teresha geeft aan dat ik dit beter niet kan doen en dat we het beter later kunnen bespreken wanneer Israel terug is, zodat hij in het Lugandees (of een andere Afrikaanse taal) het mee uit kan leggen, oke.. Echter blijkt dat we na de lunch niet kunnen beginnen met de medicijnen sorteren, omdat die in de auto staan, waar Israel mee weg is. Handig! Zakjes zijn er ook nog niet, deze zouden erbij in de auto zitten? Maar als Israel twee uur later verschijnt, is er wel de doos met medicijnen maar geen zakjes, die moeten nu nog even gehaald worden. Zucht, dat hadden we allang kunnen doen (ik heb in tussen tijd wel de medicijnen die van de vorige keer zijn overgebleven uit het oude kamertje tevoorschijn gehaald en geteld, ik kan het dan toch niet laten om net als de andere maar gewoon te gaan zitten). Wanneer zowel de medicijnen áls de zakjes er zijn kunnen we eindelijk van start gaan. Israel legt in zijn taal aan de heren uit wat er op het witte vel papier staat. En zonder enig commentaar gaan zowel Moas als Ali met mijn idee van efficiënt en zonder het maken van fouten systeem aan de slag. Ze laten het beschrijven van de zakjes, steeds een reeks van 10, aan mij over, maar dat is prima, kan ik het mooi in de gaten houden en zo nu en dan bijsturen. Even later draag ik ook die taak gewoon aan hen beide over. Mijn systeem wordt moeiteloos overgenomen. Hier mag een vinkje achter gezet worden, het is geslaagd.
’s Avonds bij thuiskomst is de elektriciteit gelukkig weer terug. Kan ik gezellig met Sophie skypen en later ook nog onder het eten van een bordje fruit (banaan, passievrucht, Afrikaanse sinaasappel (groen van schil, kleiner, zuurder én boordevol pitten) en papaja) met mama en papa. De dag is weer voorbij.
Vrijdag 3 oktober 2014
Om 9 uur zouden we vertrekken. Om half 9 heb ik net mijn brood op en wordt mij ineens medegedeeld, best wel dringend, dat we over vijf minuten gaan vertrekken. Ohw oke! Dan ga ik gauw m’n tanden poetsen en spullen pakken. Vijf minuten later sta ik gehaast klaar voor vertrek. We vertrekken uiteindelijk tien over negen, off course.
Vandaag weer medicijnen uitdelen aan de mensen met epilepsie. Dit keer niet in een village nog verder gelegen maar in het kantoortje zelf. Nu snap ik direct wat mijn taak is en hoe het werkt. En kan ik zelfs de verpleegster een aantal keer wijzen op een onjuistheid. Ik heb het idee dat ze het leuk vindt om met mij samen te werken, mooi, maakt het een stuk gezelliger. Na precies 90 mensen zijn we al klaar. We hebben maar aan één iemand van een soort medicijn een te kleine hoeveelheid mee moeten geven, omdat de medicijnen op waren. (Ieder persoon krijgt vier soorten medicijnen mee, maar op een van deze vier na, alle medicijnen in verschillende hoeveelheden en doseringen).
De dag is al snel voorbij. Had graag eenmaal terug in Bukaya op de fiets gestapt om naar Jinja te gaan, maar helaas regende het weer enorm. Ik heb mij wel vermaakt met allerlei dingen en heb ’s avonds met Esther en Hope mee chapati’s gemaakt. Heb nu alles opgeschreven, zodat ik het eenmaal in Nederland ook nog eens kan proberen, al is het wel een behoorlijk geklieder! Chapati, voor de niet kenners, zit tussen een pannenkoek en wrap in, alleen dikker dan beide. Het is gemaakt van water met bloem (en daar naar keuze aan toegevoegd heel fijn gesneden groente en zout uiteraard). Met een laagje olie in de pan bak je van het deeg, met eigen handen gemaakte uitgerolde bolletje, een chapati. Ik heb mij met de twee meiden vermaakt.
Zaterdag 4 oktober 2014
Een aap aanspreken met ‘mister Monkey’ heeft geen zin om je kleren terug te krijgen.. Er is steeds een aapje dat een bezoekje aan onze tuin maakt, met name als er was aan de waslijn hangt. Hij klimt vanuit de waslijn het torentje in waar een grote regenton op staat, vanaf daar springt hij over het hek naar de grote boom in de tuin van de buren. Dit doet het aapje zonder en mét kleren in zijn klauwen. In het begin toen ik hier woonde werd het aapje ‘gevoerd’ er werden bananen, brood en andere dingen voor hem klaargelegd, wat ik nogal apart vond om twee redenen: Ten eerste omdat je het diertje zo enorm brutaal maakt, wat mij vooral met kleine kindjes in de tuin echt niet slim lijkt. Ten tweede, de drie eigen honden krijgen geen speciaal eten, die moeten het maar bij elkaar zien te scharrelen, maar een wilde aap ga je wel eten geven? Ik vond het niet bepaald doordacht. Inmiddels probeert Teresha het aapje weg te krijgen, dit doet ze door hem aan te spreken met ‘mister Monkey’. De kinderen luisteren al totaal niet naar haar, laat staan het aapje uiteraard..
Na goed bezig te zijn geweest wat betreft het maken van motivatiebrieven en het sturen van mails voor mogelijke stages, ben ik na de lunch de fiets opgestapt om naar Jinja te gaan. Wanneer ik bijna Bukaya uit ben, hoor ik ineens ‘Maria bye’ uit de mondjes van twee kinderen komen. Wat?! Hebben zij echt ‘mijn naam’ onthouden van toen een van hen mij aansprak afgelopen woensdag? Toen ik toen van het marktje in Bukaya naar het huis aan het teruglopen was, vroeg een van de drie kinderen aan mij wat mijn naam was. Omdat ik weet dat Marit toch maar lastig is om uit te spreken en een gekke naam is voor de mensen hier, heb ik maar Maria gezegd. En ze hebben het dus echt gewoon onthouden! Ik het naam van het meisje daarentegen,.. Elcheret of zoiets?
Op de oude brug, waar je alleen over mag lopen, kijk ik naar beneden naar het water. Er beweegt iets bruins in. Ik blijf het volgen, het komt steeds een deel boven water en duikt dan weer onder. Op een gegeven moment zijn het er twee. Ik kan het niet precies plaatsen, maar het lijken haast twee kleine bruine zeehondjes, zou dat kunnen?
Wanneer ik in Jinja aankom, blijken de banken al dicht te zijn. Die sluiten hier om twee uur ’s middags op zaterdag. Dat wist ik niet. Had het beetje grotere geld dat ik nog had thuisgelaten, zodat ik direct wat van het nieuw gepinde geld zou kunnen uitgeven, maar ja, dat ging nu dus niet. Heb maar een pakje koekjes gekocht en ben weer terug gefietst.
Het is weekend, wat staat er dan bij de meeste Nederlandse gezinnen één dag op het menu? Precies, frietjes! Ook vanavond werd ik verrast door een zakje ‘chips met chicken’ voor ieder een op tafel. Heb zelf maar gauw een (rode, witte hebben ze hier niet volgens mij) ui gesneden voor in de mayonaise. Lekker slappe ‘friet’ van de plaatselijke ‘snackbar’, maar het smaakte wederom prima!
Zondag 5 oktober 2014
Ook hier worden kamers stoffig en vies door al het zand etc. Een goed moment om mijn kamer weer eens de wekelijkse schoonmaakbeurt te geven en het laken waar ik normaal gesproken op slaap (afgelopen nacht niet) nogmaals in de was gooien, nadat gisteren het aapje erover heen had gelopen toen het aan de waslijn hing. Vandaag wordt het aapje overigens door Teresha weggejaagd, geen mister Monkey meer. Ze heeft ‘research’ gedaan op internet en er achter gekomen dat een aapje helemaal niet zo onschuldig is als het lijkt, helemaal niet voor kleine kindjes. Duhhh dat probeerde ik je de eerste keer al duidelijk te maken toen je het beestje ging voeren! Maar goed, ik ben blij met deze verandering, hoewel het natuurlijk een leuk gezicht is een aapje in de tuin, vond ik het beestje allerminst prettig.
Om er weer even uit te zijn weer op de fiets gestapt. Volgens Teresha is het niet mogelijk om naar Jinja te fietsen, door de vele regen die vannacht gevallen is, zijn de weggetjes in Bukaya niet begaanbaar zegt ze, ‘haar auto moest wel door vijf mensen uit de modder geduwd worden’. Ik geef aan dat ik het wel ga proberen en anders wel terugkom. Ze geeft nog aan dat wanneer ik vanmiddag vervoer terug nodig mocht hebben, in het geval het weer gaat regenen, ik het kan laten weten. Dat is aardig van haar. Zonder ’n enkel probleem verlaat ik Bukaya en arriveer ik in Jinja (heb wel gekozen voor de omweg over de ‘nieuwe’ brug, waar al het verkeer over heen komt ipv het binnendoorweggetje, daar is het nu wel te modderig voor denk ik zo). De weggetjes in Bukaya waren no problemo voor mij op de fiets. In Jinja de buurt opgezocht waar ik naar toe wil verhuizen, het ziet er echt veel meer als een Afrikaanse woonwijk uit. Wel oke. Daarna ga ik de plaats opzoeken waar ik woensdag moet zijn om een bus naar Kampala te nemen. In eerste instantie kreeg ik het niet gevonden. Maar later had ik door dat ik weer eens naar een verkeerd beeld opzoek was. Het is geen echt busstation uiteraard. Het is gewoon ‘een plek’. Ik zie duidelijk een groep mensen wachten op de stoep en zie even later een bus arriveren waar wat mensen instappen aha. Hoop dat dat goed gaat komen woensdag, gewoon vroeg vertrekken, zodat ik alle tijd heb.
Na een verlate lunch, speciaal gekozen voor de salade tonijn, omdat ik echt zin in vis had, maar helaas een tegenvaller was, omdat er amper tonijn in zat, nog even langs de supermarkt geweest waar ik gisteren dadels had gespot (maar toen te weinig geld bij mij had, vanwege de al gesloten bank). Ohh wat smaken die dingen goed! Een traktatie! Toen ik in de winkel was, viel ook daar de stroom uit en kwam het in die tijd niet meer terug. Hoe zou de yoghurt en het ijs etc daar wel niet zijn?
Witte kleren krijg je hier niet meer wit. Zelfs als je het laat weken in water met wasmiddel én chloor. Vandaag heb ik wat anders geprobeerd, wasmiddel + chloor én heet water. Ik was de vorige keer zo verbaasd dat zelfs met een flinke scheut chloor mijn shirts niet wit waren geworden, het oranje bleef er zitten waar de schouderbanden van mijn rugzak hebben gezeten. Ik vroeg mij af hoe dat mogelijk was en bedacht me dat de temperatuur van het water er mee te maken kon hebben. Het hete water heeft inderdaad zijn werking gedaan. Niet al het oranje is er uit, maar wel bijna volledig dit keer. Fjiew.
Ik word hier overigens echt helemaal kriebelig van alle mieren! Ze kruipen overal! Muren, vloer, kastjes, plafond! Ze zitten direct op mijn bord wanneer ik mijn brood aan het smeren ben. Soms zitten ze zelfs al in mijn brood (moet je nagaan hoe de koelkast er van binnen uitziet, mieren zijn niet het enige ongedierte). Ze zitten in mijn toilettas en ze zitten nu zelfs in mijn bed! Rrrrr. Ik had deze week zelfs dat ik mijn colaflesje gevuld met water aan mijn mond zette en het ineens voelde kriebelen, het bleek dat onder de dop allemaal mieren waren gaan zitten die nu dus op mijn mond zaten! Ook mijn honinglollies die ik vanuit Nederland mee genomen heb en wil bewaren voor de Kilimanjaro zaten helemaal onder. Via de holling in het stokje zijn ze naar binnen gekropen! Dat wordt flink afwassen geblazen wanneer ik ze ga eten… En ook wanneer je het ergens voelt kriebelen op je voeten, armen of handen, dan is het weer een mier! ieuw.
-
07 Oktober 2014 - 21:58
Christan:
He Marit,
Fijn om te merken aan je verslagen,dat je aan het inburgeren bent, toppie!!
Het klinkt allemaal wat vrolijker en dat doet ons goed.
Groetjes van ons xxxx Peter en Christan -
15 Oktober 2014 - 22:59
Leonie:
Hee Marit,
Een maand er al weer op zitten, leuk om weer te lezen!
Hopelijk de komende tijd wat minder regen en veel succes met het vinden van een stageplek!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley