Week 7
Maandag 13 oktober 2014
Op school heb ik aan de wiskundeleraar uitgelegd dat er twee manieren zijn hoe hij de wiskundeles indeelt. Het eerste gedeelte is altijd het zelfde, beginnend met een korte uitleg, twee of drie voorbeeldopgave en dan de oefeningen op het bord schrijven, die de leerlingen moeten gaan maken. Daarna verschilt het of hij de leerlingen alle opdrachten ineens laat maken en dat we (of ik alleen) dat dan later buiten nakijken of dat ik in de klas blijf zitten (en de leraar ook heel soms) en dat we dan direct wanneer een leerling een oefening af heeft, wanneer de leerling met zijn/haar schriftje naar ons toe komt, het nakijken. Mijn voorkeur gaat voor de volle 100% uit naar de tweede manier van nakijken. Je kunt direct zien of de leerling waar je het schriftje van voor je neus hebt, het begrepen heeft of niet.. dat tweede is toch wel vaak het geval. Dan kun je het direct nog eens uitleggen, of het samen met de leerling doen. Ook valt het dan beter op welke leerlingen enkel de antwoorden van goede leerlingen kopiëren. Dan staat er gewoon een totaal foute berekening (bijv. 7000-6000 = 4000) terwijl er dan wel het goede antwoord staat. Terug bij mijn uitleg aan de leraar, laat ik hem inzien dat die tweede manier beter is. Dat het de leerlingen die niet goed zijn in wiskunde helpt om beter te worden. De eerste manier heeft geen enkele zin. Daarbij zullen de leerlingen die niet goed in wiskunde zijn, altijd slecht in wiskunde blijven. Volgens mij heb ik mijn punt gemaakt. Dat blijkt ook duidelijk wanneer bij de volgende klas het direct duidelijk wordt toegepast. Mooi.
Wanneer de lunchpauze voorbij is en we naar primary 6 gaan, vraagt de wiskundeleraar of ik de corrections met de leerlingen ga doen. Ik leg hem uit dat ik zijn les van vanochtend gemist heb, omdat ik toen nog op de fiets zat, dus dat ik niet weet wat de oefeningen zijn. Hij zegt dat ik het wel kan en wil mij zijn boek geven. Ik maak hem daarbij duidelijk dat ik denk dat het voor de leerlingen beter is dat hij de corrections maakt, omdat ik niet weet op welke manier het hier gebruikelijk is deze oefeningen uit te werken. De leraren om ons heen beginnen al wat te gniffelen. Hij is nog steeds niet overtuigd, dus maak ik hem duidelijk dat ik er alleen voor de support ben en geen leraar. Inmiddels is het al lachen. Hij houdt stand en zegt dat de leerlingen dan geen les krijgen, want hij voelt zich niet goed en zal niet de klas in gaan. Goed zeg ik, dan blijf ik ook hier buiten zitten. Haha hij is verbaasd! Mooi, mij krijg je niet zo ver. Uiteindelijk gaat hij gewoon de klas in en begint een nieuwe les, dat kan ik dan weer niet helemaal volgen. De corrections hoeven niet meer?
Bijna terug bij het huis in Bukay, compleet natgeregend en enorm vies. Ik heb echt wat energie nodig, dus maak een tussenstop op de markt. Waarschijnlijk mist mijn lichaam vandaag de energie van de cola, het winkeltje was vanochtend niet open, dus heb het uiteindelijk niet meer gehaald. Op de markt tril ik als een malle wanneer ik mijn gekochte bananen en Oegandese sinaasappels in mijn tas stop. Direct krijg ik van de marktkoopvrouw nog was passievruchten en een extra sinaasappel toegestopt. Ik moet goed rusten van haar. Erg lief. ’s Avonds skype ik met Janine en papa en mama. Op mijn kamer waar ik weer zwakjes internet ontvang op mijn laptop, zoek ik uit wat de mogelijkheden zijn om eerder naar Nederland terug te gaan.
Dinsdag 14 oktober 2014
Omdat de leraar mij gevraagd heeft om woensdag naar de school te komen, blijf ik vandaag in Bukaya. En dat heeft goed uitgepakt. Heb met Linda en Niels in Jinja afgesproken om plannen te bespreken hoe we vrijdag naar Kampala gaan. Ze hebben mooi de man die bij hun achter woont als taxichauffeur kunnen inschakelen. Kost heel wat meer dan met het openbaar vervoer, maar worden we wel voor het hotel afgezet en opgehaald. Dan doen we dat maar een keertje. Ook omdat de status omtrent het Marburg virus nog niet helemaal duidelijk is. Na het bijkletsen met Linda en Niels en het geven van mijn bergwandelschoenen en thermosfles aan hen (handiger om alles in delen over te verhuizen ipv van mijn spullen in een keer mee te moeten nemen), ben ik doorgegaan naar X-Suba, het sportproject waar ik vanaf volgende week mee ga kijken en helpen op de woensdagen en vrijdagen. Het is in een community net buiten Jinja. Ik heb weer door straten gefietst waar ik nog niet eerder geweest ben. Ook wat meer het industriegebied doorkruist, dat was wel even spannend.
Hoewel ik de weg van te voren met behulp van google maps heb uitgepuzzeld, krijg ik het toch niet gevonden. Ik moest op een gegeven moment de 9de straat links of rechts (ik wist welke straat ik moest zijn, maar niet welk nummer). Echter waren er zoveel zijstraatjes en weer zijstraatjes waarvan ik niet zeker wist of ik die wel als een zijstraatje kon beschouwen, dat ik het uiteindelijk toch maar gevraagd heb. Gelukkig wederom aan een juist iemand de weg gevraagd. De vrouw wist mij direct te vertellen dat ik terug naar beneden moest, de eerste ‘speedhump’ over, de tweede ‘speedhump’ over en dan direct links en dan weer direct links. Tada daar was het, het X-Suba kantoortje recht voor mijn neus. Perfect.
Op het moment dat ik bij X-Suba aankwam zag ik direct een bekende. Julia, het Deense meisje waar ik vrijdagavond veel mee gesproken heb op het safarikamp, was er! Haar Deense vriendin zit in het bestuur van het project (alleen dan wel vanuit Kampala) zij waren er nu toevallig om kleren aan de kinderen uit te delen. Hoe klein is de wereld! Zo toevallig dat zij er, juist op dít moment, is.
De jongens van X-Suba komen allen heel vriendelijk op mij over. Ben zo benieuwd hoe het samenwerken met hen zal bevallen! Het project ‘I am a kicker’ dat voor meiden van 11 tot 18 jaar is, waar ze doormiddel van (oa) het samen voetballen leren voor zichzelf op te komen. Dat er geen onderscheid is tussen geslacht. Ik heb zelf enorm zin om weer eens te voetballen. Als ik vraag of ik bepaalde kleren moet dragen, blijkt het dat ik gewoon in mijn voetbalbroekje mag komen, heb ik even mazzel dat ik die mee naar Oeganda genomen heb! Wel jammer dat ik alleen all stars bij me heb die geschikt zijn om mee te voetballen. Wat meer sportschoenen waren toch wel prettig geweest als ik er echt voor kan gaan. Ben ook benieuwd naar het contact met de meiden, kan ik ze echt benaderen? Kan ik echte gesprekken met ze aangaan?
Op mijn terugweg wordt ik al van ver begroet door een arm die uit een autoraam steekt. Wanneer ik hem passeer, heb ik pas getraceerd van wie de arm is, het is Alex Kitnu. Wat leuk om die weer eens te zien. Hij stopt en ik draai om, om even een babbeltje te maken, om hem op de hoogte te brengen van mijn verhuizing etc. Leuk om zo een ‘bekende’ op straat tegen te komen. Dat heb je hier niet veel…
Thuis heb ik alle ‘stories’ die ik nog had liggen uitgetypt. Dan kan ik dat ook afvinken. Het speelt in mijn hoofd dat ik het contact met Spring of Hope niet alleen wat betreft wonen wil verbreken, maar ook volledig met het project. Ik zit nog een beetje in dubio daarover. Ik laat het afhangen van of ik eerder naar Nederland terug kan. Denk ik.
Woensdag 15 oktober 2014
Onder de modderspatten (de weg was op vele stukken een ramp door de vele regen van vanochtend) en gelukkig weer met een koel flesje cola arriveer ik voor tien uur op de school. Ik word duidelijk sneller in het fietsen. De leerlingen in primary 4 zijn al bezig met hun wiskundetoets. Mooi, dan is dat in ieder geval goed gekomen. De bankjes zijn aan de zijkanten geschoven, maar de leerlingen zitten als nog met twee of drie aan een bankje. Ik bekijk de toets en herken een aantal onderwerpen die we de laatste tijd behandeld hebben. Verder moet het zeker wel te doen zijn. Ben alleen erg benieuwd wat de leerlingen er van bakken. Ik zie dat Martin ook gewoon een toets in zijn handen heeft gekregen, maar de leraar schenkt er verder geen aandacht aan. Dus ik ga maar meteen met Martin aan de slag. Hij moet zeggen wat ik op moet schrijven, op de vraag voorlezen na, help ik hem nu uiteraard ook niet. De antwoorden zijn niet veel soeps. Hij heeft uiteindelijk 21 van de 100 punten. Wanneer de leerlingen hun werk inleveren bij de leraar, werpt hij er direct een blik in. Één voor één krijgen de leerlingen er flink van langs met een stok. Ik denk dat de leraar zijn frustraties eruit slaat? Ik kan het niet aanzien. Later met het nakijken blijken er maar vier leerlingen te zijn die boven de 50 zitten (en onder de 65). Belabberde resultaten, maar stokslagen veranderen daar niets aan lijkt mij.

Ik heb vandaag mijn fotocamera meegenomen, bewust. Ik wil vandaag afscheid nemen van de school. Tegen het eind van de lunchpauze zeg ik tegen de wiskundeleraar dat ik om een reden foto’s aan het maken ben. Omdat dit de laatste keer is dat ik kom. Hij lijkt te reageren alsof hij het echt jammer vindt, dat voelt wel dankbaar. Ik stel ook de head teacher op de hoogte. Ook zij reageert prettig. Als reden geef ik op dat ik ga verhuizen en bij een ander project ga helpen. Indien ik het op een school helpen ga missen, kan ik via X-suba vragen of er misschien een primary school is, waar zij aan verbonden zijn, die support kan gebruiken bij de wiskunde lessen en dan hoeft ik geen 30 km heen en weer te fietsen maar 4 km.

De terugweg geniet ik dan ook echt van het fietsen, het zonnetje is er speciaal voor doorgekomen. Bij thuiskomst geen stroom, dus kan niet kijken of ik een mail terug heb van Egyptair. Hoop zo op positief bericht!

Donderdag 16 oktober 2014
Wat een zenuwslopende dag vandaag. Ik heb mama er van op de hoogte gesteld dat ik aan het kijken ben of ik mijn vlucht terug kan wijzigen, kan vervroegen. Ik heb E4A op de hoogte gesteld. Ook dat ik met het project SOH ga stoppen. Vanochtend aan Israel en Teresha gevraagd of we vandaag kunnen spreken. Alleen vanavond is een optie. Dus de hele dag ook met het knagende gevoel rondgelopen hoe het het beste te kunnen vertellen. Nu is het avond en ben ik aan het wachten tot Israel thuiskomt. Met Teresha ben ik helemaal klaar. Ze negeert mij al de hele week gewoon. Enkel wanneer ik iets tegen haar zeg, zegt ze het minimale terug. Erg volwassen hoor. Heb zojuist met Hope buiten gegeten. Ik zag dat ze ook wat aan het eten was toen ik mijn eten ging opscheppen om acht uur. Toch nog een soort afscheidsetentje gehad zo, voor de eerste keer sinds lange tijd hier niet ’s avonds in mijn eentje gegeten.

Heb vandaag verder mijn kamer schoongemaakt en spullen ingepakt. Heb op de fiets mijn backpack (weer zo’n 20kg) naar mijn nieuwe woning gebracht. Was toch wel behoorlijk fietsen. Kwam toevallig toen ik Bukaya bijna uit fietste de vrouw van het Nederlandse gezin dat hier ook woont tegen. Zo toevallig! Want ik wilde haar eigenlijk nog laten weten dat ik ging verhuizen, maar vond het raar om daarvoor aan te bellen. Het was erg prettig nog even met haar te praten. Ze vroeg zich al af wat ik deed met mijn grote rugzak. Ze vroeg ook of ik een klik had met Teresha en Israel. Ik antwoorde nee. Ze reageerde daarop met dat ze dat goed kon voorstellen. Dat vond ik bijzonder. Ik vind het jammer dat ik nooit bij hen op de thee ben gekomen, iets wat zij mij het eerste weekend wel gezegd hadden. Ze hoopt voor mij nog een fijne tijd op mijn nieuwe plek te hebben. Gesterkt met haar woorden weet ik, want het heeft uiteraard zojuist weer flink geregend, de modderige wegen te trotseren.

Morgenochtend stap ik met mijn laatste spullen op de fiets. Ik ga dan naar mijn nieuwe woning op Waku Close, waar ik mijn fiets zal stallen en dan met Linda en Niels naar Kampala zal gaan met een special hire (taxi). We hebben intervisiebijeenkomst van E4A. Alleen… het grote gedeelte zal over de studenten van Windesheim gaan. Zij zijn door hun school teruggeroepen vanwege het Marburg-virus. Het Windesheim wil geen enkel risico lopen en zal alles vergoeden (zelfs geboekte tickets etc voor familie en vrienden die over zouden komen). Zat ik nu maar in die situatie. Als ik dat op dit moment aangeboden zou krijgen, zou ik gaan. Ik heb hier genoeg gezien en gedaan. Het is een hele ervaring geweest, geen spijt van. Maar het is mooi geweest zo.

Zojuist dan met Israel gesproken, Teresha is al naar bed denk ik, ze laat zich in ieder geval niet meer zien. Ik had haar nog gevraagd toen Israel antwoord gaf dat het ’s avonds moest of zij het ook goed vond, ze reageerde toen al met een nukkige ja, meer gemompel dan een echt antwoord, dus ik had idt al verwacht. Ik heb kort de dingen die ik wilde zeggen kunnen zeggen. Het ‘gesprek’ was oke. Beetje jammer en zo typisch, dat Israel dan nog tien keer aan mij vraagt of ik nog iets wil zeggen, op het moment dat ik al tien keer aangegeven heb dat ik gezegd heb wat ik wilde zeggen. Dus ik vroeg mij af of hij nog iets wilde zeggen. Daar komt het, eerst of ik de huur voor afgelopen tijd wel betaald heb, nou als het goed is staat dat al twee weken op Teresha’s bankaccount daarna komt het geen wat ik behoorlijk jammer vind. Of ik de fiets nog aan Spring of Hope ga geven. Ik neem aan dat hij ook wel inziet dat dat niet zo zal zijn. Zucht. Er zijn hier inmiddels al vier dingen waar ik liever mijn fiets aan zou geven. Maar ik denk dat ik hem uiteindelijk aan het project ‘verkoop’ die de fiets zal gebruiken om tegen een laag tarief aan studenten leent, zodat zij naar verder gelegen scholen kunnen.

Vrijdag 17 oktober 2014
Ik ben wakker, klaarwakker ook al is het pas half zes en heeft het uren geduurd voor ik in slaap ben gevallen. Ik wacht tot zes uur, pak mijn allerlaatste spulletjes in. Zet mijn fiets alvast buiten klaar en wacht tot de keukendeur door Hope wordt opengemaakt, zodat ik kan ontbijten. Smeer mijn laatste boterhammen en doe ook mijn resterende ontbijtspullen in mijn tas. Het is nog amper zeven uur ’s ochtends, maar ik ga. Ik wil weg hier. Geef de sleutels aan Hope, geef haar toch nog wel even een ‘hug’ bij de poort en laat door haar de poort achter mij dichtmaken. Ik hoef hier niet meer te komen. Ga wel met een nare smaak weg dat ik Teresha op een mail na nu geen echt gedag heb gezegd, geen hand gegeven. Ik fiets op mijn dooie gemak, met toch nog wel flink bepakt naar Waku Close. Toevallig zijn de mannen die er ook op het terrein wonen al wakker en laten mij via de poort naar binnen gaan. Daar plof ik rustig op het bankje buiten op de veranda neer (iets voor half 8, had eigenlijk half 9 afgesproken er te zijn). Ik vind het prima om hier op dit bankje te wachten tot ik naar binnen kan. Wat ben ik opgelucht dat ik niet meer naar Teresha en Israel hoef. Mijn schouders staan weer een stuk hoger en er zit een glimlach op mijn gezicht.

De special hire (taxi) naar Kampala is heel relaxed. We hebben echt een hele goede, rustige chauffeur! Hij weet alleen de weg op het einde niet precies naar het hotel, gelukkig zijn hier overal, echt overal, boda’s die je de weg kunt vragen, die weten het precies uit te leggen. We arriveren goed en wel bij Kenrock hotel, waar we de andere allemaal zien. Wat een gezellige boel. Het voelt net als een gezellige verjaardag. Heerlijk om met al die mensen zoals ik hier te zijn. Helaas hangt er ook een wat onzeker sfeertje. Ik ben hier namelijk tegelijk met 15 leerlingen van het Windesheim college (12 locatie Zwolle en 3 uit Almere) die ook via de organisatie Eye4Africa ‘stage’ lopen in Uganda. Zij hebben bericht ontvangen van hun school dat zij teruggeroepen worden, vanwege het Marburg virus (de leerlingen van de Hogeschool van Amsterdam komen helemaal niet meer, zij worden naar de Filipijnen gestuurd). De Windesheim leerlingen moeten uiterlijk zondag beslissen of zij het aanbod nemen om terug naar Nederland te gaan, de gemaakte kosten worden dan vergoed (ook vliegtickets etc van familieleden die op bezoek zouden komen). Het Windesheim wil namelijk niet het risico lopen dat een van de leerlingen het Marburg virus (dodelijk tussen de twee dagen en twee weken) krijgt. Indien de leerling het besluit neemt om te blijven, zijn de risico’s voor de leerling zelf. Van de 16 ‘stagairs’ (mijzelf meegerekend) zijn er maar twee meiden die samen op een project zaten die hun stage + verblijf helemaal geweldig vonden (zaten op hetzelfde project als waar Noortje de eerste keer gezeten heeft). Hebben zij net de pech, echt niet te geloven eigenlijk, dat net daar het Marburg geval vandaan komt, waardoor zij van hun project zijn weggehaald en niet meer terug mogen, voor hen moet een nieuw project gevonden worden.

We zijn met een te grote groep, het hotel is vol. We worden met meerdere op een kamer gezet (helemaal prima). Mijn kamergenoten zijn precies de twee enige twee heren die er zijn. En zij voeren mij ook nog eens chocolade! Dat doen ze goed! Ik vermaak me prima zo.

De intervisie was oke, maar ik had er wat meer van verwacht. Het ging niet over de kerncompetenties. We hebben over de situatie van Niels gesproken als case. De stage van Niels en Linda bevalt ook echt niet goed. Zij zitten met vijftien vrijwilligers op 25 weeskinderen. En ook daar draait alles om geld. Geen prettige plek. Hij twijfelt dus behoorlijk om het aanbod van het Windesheim aan te nemen. Het aspect falen komt er bij veel kijken. Als je nu naar huis zal gaan, voelt het alsof je opgeeft en het niet aan kan. En dus faalt.

Na de intervisie heb ook ik nog met de medewerker van Eye4Africa gesproken. Vanavond hoor ik van mama (die met cheaptickets gaat bellen) of ik mijn vliegticket kan omboeken. Ik wil eerder naar huis komen. Zestien weken weg zijn is te lang voor mij. Bovendien kan ik vanuit Nederland de stages beter gaan regelen, iets wat nu ook begint te knagen. Het ziet er naar uit dat Linda en Niels weggaan van hun project, wat betekend ook weggaan uit Jinja… Ik voel de bui al hangen. Linda reageerde met dat ze mij niet alleen achter zou laten. Heel lief van haar. Het is nog maar vier weken dat we elkaar voor het eerst hier gezien heb en zo veel heb ik hen daarna nou ook niet gesproken/gezien.

’s Avonds gaan we met zijn allen uit eten, gezellig! De andere hier willen met een boda naar het restaurant gaan, iets waar ik totaal niet voor ben. Uiteindelijk worden het toch special hires (taxi’s) omdat Moses de boda driver (die bekend is bij de studenten en gebeld is om te vragen of hij hier met een aantal boda vrienden kan komen om ons te brengen) aangeeft de helft van de boda drivers die hij dan zou sturen ’s avonds in het donker niet eens vertrouwd! En dat komt dus uit de mond van een boda driver die het over zijn vrienden heeft!
Het eten is echt heel gezellig, we kijken uit over Kampala die nu een zee van lichtjes is geworden. Ik kan alleen door de vloer kijken! De houten latten sluiten niet goed aan en iedere keer wanneer de ober achterlangs loopt, dan voel ik mijn stoel zakken! Ik hoop dat de vloer het gewoon houdt.

Had gehoopt nu na het eten een berichtje van mama te hebben ontvangen over de mogelijkheden van het wijzigen van mijn vlucht, maar heb niets binnen gekregen. Dat stelt mij teleur, het geeft meer zekerheid, wanneer ik weet wat de mogelijkheden zijn, dan kan ik eindelijk mijn plannen bijstellen. Uiteindelijk bleek het aan het internet te liggen. De berichtjes kwamen later binnen, omboeken is zeker mogelijk! Komen wel kosten bij kijken, maar die zijn nog iets lager dan de kosten die ik zal maken wanneer ik hier langer zal blijven. Dus het wordt: nog acht weken hier blijven, en gaan voor de ervaring. Of in totaal 3,5 weken eerder naar huis, en gaan voor de zekerheid om de stages beter te regelen. Wat ik dan de komende vier weken nog in Oeganda ga doen, moet ik goed over nadenken. Ik zou nog vier weken mee kunnen draaien bij X-suba, het sportproject, alleen dat is alleen maar op woensdag- en vrijdagmiddag van drie tot vijf uur. De rest van de tijd in de week dan?

Zaterdag 18 oktober 2014
Gefeliciteerd Jeroen met je verjaardag! Gek om er nu niet bij te zijn. Ik heb voor mijn gevoel vandaag knopen doorgehakt. Ik ga er voor zorgen dat ik tussen 22 en 24 november naar Nederland ga. Dat is dan drie weken eerder dan gepland. Ik ga er goed twaalf weken weg zijn van maken ipv zestien weken. Het is te lang. Ik blijf nog vier weken in Oeganda, precies waar is op dit moment nog niet helemaal duidelijk. Het kan gewoon Jinja zijn, bij X-Suba voetbaltraining geven, het kan nog iets heel anders worden. De Kilimanjaro beklimmen gaat gewoon door, daar wil ik voor gaan. Nu ben ik nog jong en ben ik er zo dicht bij in de buurt! 15 november wil ik naar Tanzania vliegen. Maar misschien is een bus ook nog een optie. Dat wordt uitzoeken de komende week.

Ben vandaag met drie andere meiden naar een toeristische attractie in Kampala geweest. De Khadaffi moskee. We vroegen de Matatoo (taxibusje) of hij in die richting ging, het antwoord was ja en we stapten in. Later bleek dat hij precies de verkeerde kant op reed, we moesten weer een andere matatoo nemen om de hele weg terug te rijden en ons wel in de buurt van de moskee af zette. We moesten volledig in rok en sluier, armen bedekt. Inmiddels werd ik op mijn rug getikt door Megan, een Canadees meisje dat ik heb leren kennen op safari in Murchison falls, hoe toevallig! Dat is al de tweede die ik deze week terug zie. De gids wist veel te vertellen, maar vooral veel te zingen. Erg grappig in het begin. Op het moment dat wij in de moskee waren, werd er ook door een imam de Oegandese bevolking opgeroepen tot gebed. In de stad klinkt dat altijd zo machtig, bizar om te zien dat het eigenlijk een klein mannetje was met een microfoon voor zich, hier staand in een hoekje in deze gigantische moskee. Zijn witte hoog opgetrokken sokken goed matchend met zijn keppeltje. Na in de hoge toren genoten te hebben van het uitzicht over heel Kampala en vanuit daarboven onze route uitgestippeld te hebben hoe we naar de matatoo standplaats kunnen lopen die ons weer naar de buurt van het hotel kan brengen, gaan we de tocht ondernemen. We moeten een stukje echt door de ‘slumb’. Ach het is nog licht en we zijn met vier (meiden), het moet goedkomen. Het komt ook helemaal goed, al loop ik niet graag achteraan. De terugweg loopt gelukkig wel gesmeerd. We leren het wel!

In het hotel aangekomen, horen we de beslissingen die zijn gemaakt. Niels en Niek (de enige twee heren van de groep) hebben besloten het aanbod van het Windesheim aan te nemen. Zij gaan terug naar Nederland. Alle meiden blijven. Voor Linda wordt alleen een nieuw project gezocht, samen voor een meisje dat bij haar project weg moest wegens het Marburg geval daar. Oef dit was wel even slikken. Had gehoopt op nog vier weken gezellig met Linda en Niels in het huis.

’s Avonds in het restaurant heb ik zin om eens wat uit te proberen en kies voor een Eritreaans gerecht. Echt eens wat anders. Een soort stoofpotje, lekker, maar heet! (pepers) met een soort pannenkoeken, die smaken alleen heel zuur. Samen is het een lekkere combinatie. Leuk om eens uit te proberen. Ik heb alleen wel een ijsje nodig om mijn mond te blussen! Blijkt bij terugkomst in het hotel dat de baas van het hotel ook nog eens ijs voor ons heeft gekocht! Dubbel ijs voor mij dus, lekker! Daarna brengt hij ons in groepjes naar een club. Hij wil niet dat wij er voor betalen, hij vindt het gewoon leuk wat company te hebben, denk ik zo. Bovendien een goede reclame uiteraard, voor als familie gaat overkomen.

De club lijkt meer op een Europese pub met tuin. Hier komen de locals niet! Blank/zwart is 50/50 gewoon! Al vrij snel loop ik Carol en Smitha tegen het lijf, dat zijn ook twee meiden die tegelijk met mij op safari in Murchison falls waren, hoe toevallig! Dat zijn er al vier! Het stappen was oke, voor de ervaring van het ‘stappen in Kampala’ had ik het niet per se hoeven te doen. Door een van Mozes special hire vrienden, worden we weer veilig bij het hotel afgezet.

Zondag 19 oktober 2014
Om 13.00 uur hebben we met Richard afgesproken dat hij ons vanuit Jinja weer ophaalt om ons naar Jinja te brengen. Wanneer hij ein-de-lijk arriveert, blijkt dat hij pas om 12.40 uur vanuit Jinja vertrokken is. Geen wonder dat hij er pas om kwart voor vier was! Tja, inmiddels raak je wel gewend aan het wachten.
Vannacht de eerste en de laatste nacht met Linda en Niels in Waku Close geslapen. Wel nog even met zijn drieën een hapje wezen eten ter afsluiting. Gek zeg. Een week geleden zag het beeld van deze week er nog zo anders uit!

Update: Dinsdag 21 oktober 2014, 17.30 uur. Zojuist mijn terugvlucht gewijzigd ik zal niet meer 18 december weer voet op Nederlandse bodem zetten, maar op 23 november. Op 15 november zal ik Oeganda verlaten en naar Tanzania vliegen om de Kilimanjaro te gaan beklimmen van 16 november t/m 21 november.