Verslagen week 10 en deels 11

Ja, het zit er nu (moment van dit typen 13 november 13.00 uur) er dan echt voor mij bijna op in Uganda. Morgenochtend zal ik naar Kampala vertrekken voor de intervisiebijeenkomst en bbq met Eye4Africa, daarna zal ik de special hire naar Entebbe nemen om ’s nachts naar Tanzania te vliegen, waar ik ’s middags op Kilimanjaro airport zal arriveren. Dan zal zondagochtend mijn laatste avontuur beginnen tot vrijdagmiddag. Omdat ik dan helemaal geen internet meer zal hebben, is nu mijn laatste moment om nog wat op waarbenjij.nu te zetten, dus bij deze.. alleen niet alle stukjes zijn helemaal compleet en ook foto’s moeten helaas wat langer wachten.

Maandag 3 november 2014
Mijn laatste volledige week hier in Oeganda. Het aftellen is echt begonnen. Zo voelt het ook. Ben vanochtend op de fiets gestapt en richting de Bicycle workshop gegaan. Vanaf de grote weg bij Bukaya moet ik boven op de heuvel het zandpaadje in. Ik heb het paadje gevonden, dan is het nog een lange (zand)weg naar beneden. Ik zie dat er bouwvakkers bezig zijn met de elektriciteit. Uiteraard wordt er naar mij geroepen en gefloten. Eentje blijft wel heel lang aanhouden ‘Muzungu stop, muzungu stop’. Hmm, verderop zie ik ook bouwvakkers, zou ik hier dan nu echt niet mogen fietsen ofzo? Mijn voornemen om mij niets van deze bouwvakkers aan te trekken en gewoon non-stop door te fietsen, zet ik toch aan de kant. Ik stop. De bouwvakker komt direct naar mij toe lopen, ahh zie je, hij gaat waarschijnlijk uitleggen wat ik moet doen. Het gesprek gaat als volgt: hij: ‘How are you’, ik: ‘I’m fine and how are you’, hij ‘I’m fine, my name is … (weet ik niet meer) and you’, ik: ‘my name is Marit’, hij: ‘give me your contact number’, ik: ‘NO’, hij ‘You don’t have a phone?’, ik: ‘if this is what you wanted to talk about, then I go further, have a nice day’. En tegen mijzelf: ‘oke, altijd dus doorfietsen, in Oeganda kan alles, ze zullen hier nooit uit veiligheid overwegingen mensen een weg niet laten doorrijden’. Zucht.

Shit 100 meter verderop houdt de weg op, ik kan een weggetje naar links of een weggetje naar rechts in. Dit was niet wat ik mij kon herinneren. Ik dacht echt dat het een lange zandweg rechtdoor was. Ik wil niet omkeren en nog een keer langs de bouwvakkers. Dit weggetje moet parallel aan de grote weg lopen waar ik vandaan kwam. Ik maak de keuze om naar rechts te gaan, dan fiets ik parallel aan de richting waar ik vandaan kwam. Gelukkig is er aan het eind weer een paadje naar rechts en kom ik inderdaad weer op de grote weg uit die ik ken. Balen, de workshop place niet gevonden. Later op de dag stuur ik de manager ervan nog een sms bericht, hierop reageert hij wel. Ik heb nu zijn e-mailadres om foto’s van de fiets te sturen, en kan ik vragen of hij zo de weg kan uitleggen, ben benieuwd.

Nu ik toch op de fiets ben, maak ik er een lekker tochtje van. Ik ga nu ook echt de central market zoeken, ik wil echt een ananas kopen. Eerder ga ik niet naar huis. Door de taxistandplaats heen zie ik aan de overkant kraampjes. Daar moet de markt zijn, denk ik. Met mijn fiets aan de hand loop er erdoorheen. Helemaal op mijn gemak voel ik mij daar niet, maar ach ik heb niet veel kostbare spullen bij me (fiets, mobiel en rugzak zelf) en er zijn veel mensen, dus moet goed komen. Ik loop gewoon door. Wanneer ik de rand van de markt bereik zie ik links een pad met kleding kraampjes, recht vooruit meer allerlei spulletjes en links zie ik groenten en fruit, die kant op lijkt mij zo. Niet echt het allerhandigste moment om naar de markt te gaan, de zon heeft vandaag nog niet lang genoeg geschenen om al het regenwater van gisteravond en vannacht te laten verdwijnen, het is een grote modderboel, handig met mijn fiets en slippertjes. Zoveel groente en fruit maar geen ananassen. Een marktman probeert mij wijs te maken dat een papaja een pineaple is, ik weet echt wel het verschil en een papaja heb ik al thuis, dus die hoef ik nu niet. Dit is het linker gangpad, waarvan rechts allemaal groente en fruit liggen, en links.. darmen, koppen en hompen vlees. Ieuw, de geur is ook echt niet lekker hier. De linker kant van de rij is de vleesafdeling. Ik wil hier liever niet mijn groente en fruit kopen, al die vliegen die eerst op dat vlees gaan zitten en daarna op de mooie rode tomaten. Ik loop maar door, nog geen ananas te verkennen. Half de moed opgegeven. Liggen daar in een keer buiten de marktkraampjes de stapels ananassen! Yeah! Toch nog een mooie kunnen uitzoeken en ik kan je vertellen, hij smaakt goed!

Eenmaal thuis en lekker geluncht te hebben (fruit, groente, avocado), mijn fiets weer omgeruild voor mijn bergwandelschoenen en weer naar the Keep gelopen om met Anne te L te kunnen skypen. Weer lekker gezellig gekletst. Wanneer ik terug naar huis loop krijg ik al het vermoeden dat dit best nog wel eens een avond als gister zou kunnen worden. Het is half zes maar nog steeds echt warm, je ziet de wolken in de lucht al raar gaan stapelen. Thuis maar snel douchen en eerst naar de markt om chapati en rolleggs te gaan halen voor het gaat regenen. Eenmaal daar aangekomen, begint het al te druppen. Ik wist al dat de regen dichtbij was, omdat er een hele grote mooie regenboog dichtbij te zien was. Gelukkig blijft het tot zover bij druppels, het laatste stukje naar huis moet ik toch wel rennen, redelijke timing.

Dinsdag 4 november 2014
Mijn badkamer, mijn schoenen (zodat oa mijn all stars er weer als all stars uitzien) en mijn fiets opnieuw schoongemaakt. De modder van gisteren had er weer lekker zijn sporen op achtergelaten en ik moet er foto’s van maken voor de bicycle workshop.

Heb zojuist ook geprobeerd om bananenchips te bakken, een klein pannetje vol met zonnebloemolie. De banaan ingesmeerd met zout en knoflook, volgens een recept van internet. Het is helaas wederom niet helemaal gelukt, ik denk dat ik het hier maar bij laat.

Daarna mijn bergwandelschoenen aangetrokken en voor de vierde dag op een rij naar de main street en omgeving gewandeld. Vandaag op souvenirspad! Word echt gek van de bodadrivers die blijven roepen, fluiten, zwaaien of op een andere manier mijn aandacht proberen te trekken om te vragen of ik een boda nodig heb. Hallooo, waarom denken jullie dat ik anders deze gigantische schoenen aan heb? Ik wijs maar iedere keer naar mijn schoenen en zeg dat ik van lopen houd. Neem zelfs op een gegeven moment mijzelf voor om constant naar mijn schoenen wijzend te gaan lopen. Het komt zelfs voor dat wanneer ik op de fiets ben, dat ze zelfs dan nog vragen of ik een boda nodig heb. Men o men, zijn ze zulke luie blanke gewend, of hoe komt dit? Dat ik antwoord dat ik graag wil lopen, vinden ze overigens ook maar raar.

Wat ik vandaag zelf raar vond, is dat op het moment dat ik in het hokje van de pinautomaat sta en het bedrag aan het intoetsen ben dat ik wil opnemen er ineens een man ‘hello’ tegen mij zegt en bij mij in het hokje blijft staan. Ik zeg hem meteen heel pissig dat hij moet vertrekken. Wat was dat nou?

Ik heb vandaag alle tijd, dus vind het eigenlijk wel leuk zo in de winkeltjes te snuffelen. Al hebben ze eigenlijk in iedere winkel zo ongeveer wel hetzelfde. Vraag me echt af hoe de eigenaren van de souvenirswinkeltjes hier rond kunnen komen. Er zijn er zo veel! En zo veel blanke zijn er nu ook weer niet. Bizar. Bij bijna ieder winkeltje wordt mij dan ook gemeld dat ik ‘their first customer’ ben (en dus een special price krijg..). Nog niet voor iedereen kunnen slagen, vind dit echt heel lastig!, maar het begin is gemaakt.

Woensdag 5 november 2014
Wah, dit voelt nog eens als een ervaring, een uitdaging! Heb zojuist compleet in mijn eentje een complete wiskundeles, compleet onvoorbereid, gegeven aan ruim 100 leerlingen! Om iets voor half 8 stond ik op teacher Liz bij de ingang van het klaslokaal te wachten. Om tien over half was ze er nog niet. Ik wilde wat meer initiatief nemen, ben het wachten wel zat. Ook de leerlingen binnen zaten maar te wachten. Ik besloot dat ik wel alvast kon beginnen met het maken van de corrections met de leerlingen. Ik ben er hun laatste les niet bij geweest en vraag daarom aan een leerling zijn schriftje, zodat ik de gemaakte oefeningen kan bekijken, zo lastig kan het niet zijn toch? Even nog een ander schriftje erbij pakken ter controle. Oke, dit moet wel gaan lukken. Ik leg de klas uit dat ik alvast met de corrections begin en dat teacher Liz dan vast zal komen. Al bijna klaar met de corrections, teacher Liz is er nog steeds niet. Ik check tussendoor snel even mijn mobiel, ze heeft immers mijn nummer, maar nog geen berichtje van haar. Twee docenten roepen mij naar buiten, ah daar zul je het hebben. Ja hoor, teacher Liz komt vandaag niet, die moet naar een overleden familielid. Of ik de les kan geven, of ik een boek heb. Nou nee, maar ja, moet wel lukken, denk ik. Het lukt uiteindelijk ook prima. Ik ga verder op het onderwerp waar ze mee bezig waren, geef twee voorbeelden, laat twee oefeningen door leerlingen op het bord uitwerken en geef hen uiteindelijk vier oefeningen om zelf te maken. Het gaat helemaal prima. Al is het nu wel heel wat rumoeriger in de klas. Ik word gek van het steeds ‘stop talking’ zeggen/roepen, dus lat het maar wat. Ik denk dat ze er snel genoeg achter komen dat ik niet zal slaan. Wat wel vervelend is eigenlijk, want ik heb niets om mee te dreigen, wanneer ze echt niets doen en alleen maar zitten te praten. Ik keur het niet goed, zeker niet, maar ik kan mij toch voorstellen dat een leraar hier, die hier dag in dag uit, voor zulke grote klassen staat, de stok nodig heeft om de orde te kunnen handhaven en te zorgen dat de leraar zelf niet gek wordt. De leerlingen strafwerk laten maken, vind ik zelf een betere oplossing.

Nu thuis, even bijkomen over hoe het voor de klas nou is gegaan, heb er echt energie van gekregen! Wow, dat dit gewoon gelukt is! Mezelf getrakteerd op een schaaltje met allemaal vers fruit en avocado. Hmm. Dadelijk weer terug naar de school, aan de andere P5 klas de les geven, nu gelukkig iets meer voorbereid! Ik heb er zin in, kom maar op! Daarna door naar X-SUBA lunchen met de jongens en voetbaltraining geven.

Voor de tweede les kreeg ik een boek aangereikt en bleef de teacher van het uur er voor in de klas om de orde mee te houden, de leerlingen waren erg ‘stuburn’, dus dat vond ik eigenlijk wel prettig. Al blijf ik die stok niet aangenaam vinden. De les vliegt voorbij. Een hele leuke ervaring! Dit blijf ik toch zeker wel onthouden, maar ik hoop toch wel dat ik maandag gewoon weer samen met teacher Liz de les kan geven.

Met de jongens van X-SUBA gaan we dit keer niet riskeren dat we weer heel laat klaar zijn met de lunch. We gaan naar het marktje om daar te eten. In een klein hutje gaan we aan het enige tafeltje zitten. Pocho, rijst en bonen staat op het menu. En later toch ook maar een stukje vlees. Heb nu tweeënhalve week geen vlees gegeten en merk dat ik daar toch wel zin in heb. Het vlees is heel goed gaat, dus komt vast goed.

Vandaag gaan we voor we met de meiden gaan voetballen eerst met ze praten over de life skill communicatie. We doen allerlei opdrachtjes met de meiden, zo ook de opdracht dat ze met z’n tweeën een pen vast moeten houden en samen een huis moeten tekenen zónder te praten. Wanneer ik de blaadjes later bekijk, zie ik dat alle huizen exact hetzelfde getekend zijn. En niet zoals de kinderen in Nederland een huis zouden tekenen, zo opmerkelijk! Wanneer coach Simon verder aan het praten is, zie ik dat een meisje blaadjes van een boom in haar mond stopt en ze, op het takje na ook echt op eet. Vorige keer at een ander meisje ook al papier uit haar schriftje op! Waarom zouden ze dat doen? Honger of verveling?

Nog iets bijzonders gezien! Op weg naar de school zagen we een kip met kuikens lopen, zoals hier zoveel kippen eigenlijk altijd met kuikens lopen, maar deze kuikens waren knalblauw! Ze hebben ze in een kleurstof gedoopt om waarschijnlijk de roofvogels af te schrikken. Best slim eigenlijk! Er zijn hier inderdaad zoveel roofvogels dat het mij niet zou verbazen dat er anders geen kuikens overblijven.

Op de terugweg zit een meisje gehurkt midden op de weg. Ik dacht dat ze ergens naar aan het kijken was, maar toen ik keek zag ik dat er een plasje ‘water’ bij haar op de grond creëerde. De rest kijkt er niet van om. Oja, dat zijn ze hier gewend.

Het is een leuke dag geweest, om iets over half 7 arriveer ik voldaan thuis. Het is gewoon nog steeds echt warm. Valt mij ook op dat de Oegandezen zelf ook eigenlijk helemaal niet van de warmte houden en er niet zo goed tegen kunnen. Ze klagen er meer over dan ik en ook zij zweten enorm! ’s Middags zie je ook overal de mensen in de schaduw (of winkels) of op hun boda slapen. Je ziet ook zo nu en dan een Oegandees met een paraplu lopen en dan regent het niet!

Donderdag 6 november 2014
Inmiddels bijna 24 uur geen stroom. Gelukkig vanmiddag mijn laptop op kunnen laden toen ik bij Flavours zat. Vanochtend weer heerlijk op het dak liggen lezen. En verder vandaag wederom op souvenirspad geweest. Getrakteerd op een lekker stuk carrotcake bij Flavours en nog even langs de central Market geweest voor een nieuwe ananas. Kreeg ik bij mijn aankoop gratis een huwelijksaanzoek erbij. Nou nee, bedankt. En nee mijn sister ook niet.

Vrijdag 7 november 2014
Ships, bij wakker worden nog steeds geen stroom. Maar gauw al mijn yoghurt opeten als ontbijt (incl. een berg fruit dat nu ook veel te snel overrijp wordt). Dadelijk op de fiets naar de Bicycle workshop place. Kijken of ik het dit keer wel kan vinden, via een andere weg die ik uitgelegd gekregen heb per mail. Het was dit keer een eitje. Wordt meteen vriendelijk te woord gestaan, ik vind dit echt een leuke plek! Het bod dat de manager mij had gegeven alvorens ik überhaupt een fiets had gekocht, wordt nu zonder problemen door de manager voor akkoord gegeven. Chill! Kan ik door naar FABIO om hen op de hoogte te stellen, dat de bicycle workshop place de 200.000 geboden heeft. Nu wil degene van FABIO meer bieden. Ze moet met haar baas praten en laat het mij weten.

Yeah, ik en mijn huisgenoten juichen, de stroom gaat rond twee uur ’s middags er weer op. Helaas was het voor nog geen vijf minuten, nog voordat we onze telefoons in de stopcontacten hebben kunnen steken, is de stroom al weer weg. ’s Avonds is en blijft de stroom er gelukkig wel op zitten. Wat waardeer je dat dan zeg!

Bij X-SUBA ga ik vandaag met Simon en Joël de voetbaltraining geven. Echter is P7 er niet meer, zij hebben afgelopen maandag en dinsdag de exams gehad en zijn nu dus klaar. De rest van de school is die dagen vrij geweest en een hoop leerlingen nemen nu maar de hele week vrij, woensdag waren er al niet zo veel meiden bij de training, vandaag zijn het er nog minder. Maar daardoor niet minder gezellig! De meiden waren overigens ook nog eens een hele tijd later pas uit school. Ik heb met Simon en Joël de tijd doorgekomen, kletsend in het gras, met name het onderwerp rolverdeling van de man en de vrouw wordt besproken en dan uiteraard steeds kijkend naar Nederland en Oeganda. We komen ook bij het onderwerp uithuwelijken. Dat komt hier nog regelmatig voor in de villages geeft Simon aan. Een meisje levert in Oeganda geld op. De (familie van de) man moet de bruidsschat betalen. Het komt in arme families voor dat het meisje zo als het ware verkocht wordt aan een (oude) rijke man, om zijn vrouw te worden. En die meisjes zijn vaak bij lange aan nog geen 18 jaar. Een raar idee dat dat hier om mij heen dit gebeurd.

Zaterdag 8 november 2014
Regen hield mij vanochtend binnen, ik heb eindelijk de thesis van Michel helemaal doorgelezen. Heb ook mijn best gedaan op het weer wit krijgen van de veters van mijn all stars. Ik ben zeer tevreden met het resultaat. Beide trouwens ;-)

Souvenir ketting

Laatste connection day voor mij, voetballen koeienvlaaien. Schenen tegen elkaar, nooit gaat er echt iets mis. Ook aan mijn enkel. Warming up houd ik goed vol vergeleken met meiden, warmte

Koken zonder gas, toeval elektrische plaat (MOET NOG BIJGEWERKT WORDEN)

Zondag 9 en maandag 10 november 2014
Deze twee dagen doorgebracht in Sipi Falls. Twee heerlijke dagen gehad met twee huisgenootjes en nog een Nederlands meisje. Op zondag hebben we een koffie’tour’ en matoke’tour’ gedaan, wat inhield dat we bij een familie in de tuin van het drogen van de koffieboon tot het drinken ervan alle stappen zelf hebben gedaan. Ook ik heb de koffie gedronken (zelfs daarna met verse koeienmelk geprobeerd), maar zal toch geen echte koffiedrinker worden. Ook hebben we de matoke helemaal zelf gemaakt, met een sausje van pompoenbladeren en g-nuts. Erg lekker en erg leuk om te doen. Daarna in onze budgetlocatie in de bergen een poging gedaan tot slapen en de volgende dag aangesloten bij een groep van 18 Nederlanders die op een 3-weekse doorreis in Oeganda zijn en hebben met hen een fikse, uitdagende, wandeling gemaakt langs alle watervallen. Een hele ervaring en erg leuk!
(MOET NOG BIJGEWERKT WORDEN)

Dinsdag 11 november 2014
Zometeen mijn laatste gesprek met coach Anna. Gaan bespreken wat ik aan competenties geleerd heb. Hoe heb ik mij ontwikkeld hier in deze afgelopen 10 weken. Ik heb het idee dat ik veel geleerd heb, doordat ik veel gezien en naar mijn gevoel meegemaakt heb. Maar het blijft altijd lastig om de vinger op de pols te leggen, in wat je nu dan echt precies geleerd hebt. Ben benieuwd of het door middel van het gesprek wel duidelijker kan aangeven. Daarna skypen met mama!

Inmiddels zit ik alweer fris gedoucht met mijn pyjama aan op bed. Ook de dinsdag is alweer voorbij. Nog maar twee dagen hier in Jinja. Mijn fiets heeft nog een tussenbestemming gekregen. Een nieuwe jongen die hier in huis is komen wonen, zal de fiets eerst nog zes weken gebruiken en dan door verkopen aan de bicycle workshop place. Hij is er vandaag meteen op mijn fiets langsgegaan om te regelen dat het kan. Chill, hoef ik daar donderdag ook niet heen. Wordt donderdag dus echt een chill dagje.

Het coachgesprek met Anna was weer prettig. Lekker positief gestemd allebei. Ik kijk nu terug op een goede tijd hier. Nu met ook gemengde gevoelens dat het avontuur echt tot een einde komt. Het is niet mijn droomreis geworden, maar zeker wel een hele ervaring, een heel avontuur!

Woensdag 12 november 2014
Gelukkig Teacher Liz is gewoon op komen dagen vandaag. Ze heeft de les zelfs extra goed voorbereid. Ze heeft grote vellen papier bij zich, met oefeningen voor de leerlingen erop. Oefeningen die ook in de exams komen. Ze moet even tape gaan halen om de vellen papier op het bord te hangen. Even later komt ze terug, helaas, er is geen tape op school. Ik ga wat pogingen wagen: 1. We proberen de tape van posters die al op de muur hangen. Maar waar ik bang voor was, is ook zo. De tape plakt dan helemaal niet meer. 2. We kunnen het bovenste randje van de vellen papier omvouwen, dat boven op het bord leggen als het ware en dan met stenen en takken of latjes de vellen papier bevestigen. Teacher Liz gaat naar buiten om stenen te zoeken. Ik baal, meestal heb ik wel plakband in mijn tas zitten, maar die heb ik er dit weekend uitgehaald. Ik bedenk mij dan dat ik nog wel pleisters in mijn tas heb zitten! Van de velletjes pleister knip ik reepjes om de vellen papier op te hangen. Dat werkt prima, mooi! Teacher Liz komt terug met de stenen, maar is blij met het zien van de vellen, al hangend op het bord. Ze heeft alleen nog een vel, ik heb gelukkig nog een tweede velletje in mijn tas. Samen hangen we het laatste vel papier op. Teacher Liz blijft maar op de pleister drukken, maar hij valt steeds naar beneden. Ik moet er van binnen wel wat om lachen. Ze weet niet dat je de witte stukjes er nog van af moet halen! Ik laat het haar zien, aha, heeft zij ook wat geleerd vandaag.

Ook de tweede les gaat snel voorbij. Er wordt hard gewerkt in het lokaal, de temperatuur stijgt behoorlijk. Ik vraag aan teacher Liz waarom er zoveel leerlingen missen vandaag, ze hebben weer schoolgeld moeten betalen. In totaal betalen ze hier per drie maanden 40.000 shilling: 25.000 shilling is vastgesteld door de overheid, de overige 15.000 is voor de lessen van 7.30 tot 8.00 uur en van 16.00 tot 18.00 uur. Later vandaag vraag ik aan Kenneth wat het gemiddelde inkomen is, hij geeft aan 4.000 shilling per dag. Reken maar uit, als een gezin wat meer kinderen is de goedkoopste school echt al een flinke uitgaven! Teacher Liz meldt even later aan mij dat ze met een probleem zit, dat had ze niet hoeven te zeggen, ik had het al in de gaten. Ze is constant met haar mobiel bezig.. Gelukkig valt ze mij verder niet lastig met haar probleem, hoopte niet daarmee mijn laatste dag hier af te sluiten. Ik kan na de les teacher Liz en het hoofd van de school prettig gedag zeggen. Ik vind dit echt een leuke school.

Jaaaa, eenmaal bij X-SUBA gearriveerd (lekker rustig met de fiets aan de hand gelopen) trek ik als eerste mijn rok uit en geef deze aan Joel, hij mag er iemand blij mee maken. Één iemand heeft hij er al blij mee gemaakt, ik vind het enorm prettig dat ik die niet meer aan hoef! Geef mij maar een broek! Met de heren van X-SUBA eet ik lunch. Als voorafje hebben we sugar-cane. Ik heb een fles cola meegenomen, als traktatie omdat ik hier vandaag voor de laatste keer ben. Netjes wordt alles gedeeld, ook krijgen later de kinderen die hier bij ons rondhangen allemaal een aardappel. Het is wel gek dat wij daar aan het eten waren en de kinderen in eerste instantie niets gaven, maar je kunt ook niet alle kinderen eten geven, want dan komen er steeds meer en voor het voeden van kinderen is X-SUBA niet.

Training valt vandaag een beetje in het niet. P6 is al naar huis, heel vreemd, een aantal meiden heb ik nu niet meer gedag kunnen zeggen, heel jammer. De meiden die er wel waren, waren er pas om half zes. Mijn papiertje met de uitgewerkte training blijft dus in mijn zak. We hebben slechts tijd voor drie oefeningen. Op het einde kunnen we Ponny nog blij maken, zij krijgt voetbalschoenen van X-SUBA. Ze straalt helemaal, dat was echt een leuke afsluiting van mijn tijd bij X-SUBA. Met gemengde gevoelens zeg ik de heren om half 7 echt gedag.