Verslagen week 8

Week 8
Het wordt hoog tijd voor weer wat meer positiviteit! En dat is er in de loop van deze week zeker gekomen.

Maandag 20 oktober 2014
Hier zit ik nu op Waku Close, zonder Linda en Niels. Een meisje zal er nog tot volgende week woensdag zijn, één meisje zal er nog maximaal twee weken zijn en een ander meisje zal aankomende woensdagochtend vertrekken. Bah, dit was niet het geen wat ik voor ogen had. Ik zit er nu gewoon heel erg aan te denken om nog eerder naar Tanzania en Nederland te gaan. Misschien wel aankomend weekend al.

Vandaag op souvenirs pad geweest voor Linda en Niels, omdat zij vandaag alweer terug gaan naar Kampala. Hier in Jinja zijn echt super veel souvenirwinkeltjes, veel meer dan in Kampala. Ik heb alleen zelf echt geen idee wat ik kan of wil kopen om te geven. Het moet niet te zwaar zijn, omdat mijn backpack voor naar Tanzania al behoorlijk gewicht heeft. En waar kan ik m’n familie etc nou een klein beetje blij mee maken, ipv dat het vol afgrijzen ergens wordt weggelegd? Het is altijd wat die souvenirs.

De dagen gaan voort, maar er is nog steeds niets duidelijk over wat ik de komende weken ga doen en hoeveel weken ik hier nog zal zijn. Een ding is zeker en dat is dat ik wel nog de Kilimanjaro ga beklimmen voor ik terug naar Nederland ga.

Dinsdag 21 oktober 2014
Zoals je al in de update onderaan in het verslag van week 7 hebt kunnen lezen, ben ik vandaag met mama bezig geweest om mijn vliegticket om te boeken. De keuze is gemaakt. Ik blijf nu nog tot en met 14 november in Oeganda en vlieg 15 november naar Tanzania om de Kilimanjaro te gaan beklimmen. Eindelijk staat het weer vast wat mijn tijd hier nog zou zijn. Eindelijk stoppen met al dat speculeren hoe ik het het beste kan doen en tot wanneer. Ik zit al zo met mijn hoofd in Nederland, dat ik op mijn weg terug, pas bij de tweede straat merk dat ik aan de rechterkant fiets ipv links, woeps!

Heb helaas bericht ontvangen van Eye4Africa dat ik niet mee kan naar het project van Linda. Ik zal dus mijn tijd nog in Jinja doorbrengen. Ik kan nu dus met volle bak en een hoop energie de komende weken bij X-SUBA meedraaien en dat is nu ook wat ik wil. Hopelijk is het morgenmiddag een beetje mooi weer, dat ik echt een balletje mee kan trappen. Ben zo benieuwd hoe de training zal gaan!

Vandaag kwam ik erachter dat het ook mogelijk is om met een bus vanuit Oeganda, via Kenya naar Tanzania te gaan. Is maar 30 euro (vliegticket ruim 200 en dan moet ik ook nog naar het vliegveld in Entebbe gaan ipv opstappen in Kampala of Jinja). Ben op de fiets naar het kantoortje gegaan, weer een hele ander plek aan de rand van Jinja. Wat betreft de tijd doe ik er even lang over. Alleen de opstaptijd vanuit Kampala is niet te doen voor op 14 november (dan kan ik niet bij de voor mij afsluitende BBQ van Eye4Africa zijn). Ook weet ik niet of ik het met een bus zo veilig vind. Heb al wel geïnformeerd naar het aantal chauffeurs in de bus, dit zijn er wel gewoon twee. Mijn keus gaat uiteindelijk toch naar het vliegtuig. Indien ik het met een iemand anders had kunnen doen, had ik de busreis wel willen ondernemen!

Op het marktje dicht bij het huis groenten, fruit, ‘irish potatoes’ (aardappelen zoals wij ze kennen) en matoke bananen gehaald. Hangt echt een bijzonder sfeertje op het marktje. Is met van die golfplaten volledig overdekt, smalle modderige gangetjes tussen alle ‘kraampjes’. Heb vanavond direct voor de eerste keer echt zelf gekookt. Heerlijk! Aardappel met matoke banaan en daarna de groente er nog even in mee gekookt. Prima te doen. Toch nog een beetje Oegandees gegeten door de matoke bananen. Dadelijk wat chocolade yoghurt eten (smaakt een beetje naar de emmertjes met stracciatella vla zoals we die in Nederland kennen, de zurige yoghurt met de nep chocolade smaak, zodra je die stukje kapot bijt), dan heb ik ook wat eiwitten binnen. Top.

Woensdag 22 oktober 2014
Voor het eerst bij X-SUBA mee gevoetbald. Het was leuk! Loop ik daar door een community in mijn voetbalbroekje. Moet ik wel weer even aan wennen, is mij behoorlijk ingestampt dat ik een lange rok moet dragen in dit soort gebieden. Vraag dan ook tien keer aan de jongens of dit wel echt kan. Steevast is het antwoord dat ik hier ben om te sporten, dus dat deze kleding perfect is. Oke! Na het bekijken van een filmpje over X-SUBA en een korte introductie over wat het project ‘I am a kicker’ in houdt, wat de doelstellingen zijn etc, gaan we te voet naar de school waar ze op dit moment begonnen zijn met het geven van de voetbaltrainingen aan de meiden. Het lopen is mooi een kleine work-out, de school staat namelijk helemaal boven op een heuvel. Wanneer we er arriveren kijk ik achterom, wauw! Wat een uitzicht! Deze school heeft gewoon zijn eigen veldje, zijn eigen voetbalveld. Ik ben soms alleen wat afgeleid door het uitzicht, het lijkt zo hoog! En al die enorme donderwolken om ons heen, wat gaaf!

Twintig meisjes zitten om ons heen, er wordt hen verteld over ‘manners’. Daarna wordt er aan hen gevraagd wat manners zijn. Er worden antwoorden gegeven als: luisteren en respect hebben voor je ouders. Daarna wordt er gevraagd wat bad manners zijn. Er worden antwoorden gegeven als: niet luisteren en geen respect hebben voor je ouders, haha. Tijdens dit woordje wordt er ook door de jongens duidelijk gezegd dat ik ‘coach Marit’ ben. Degene die mij aanspreekt met ‘Muzungu’ mag ik slaan. Mooi, niet dat ik dat uiteraard ook maar ooit eens zal doen, maar wel fijn dat ze hier direct zo duidelijk maken dat ik een gelijke ben.

Genoeg gepraat, hoog tijd om eens met de warming-up te gaan beginnen. We gaan in een kring staan. Er zijn al meteen genoeg meisjes die naast mij willen staan. Ook ik word naar het midden van de kring gevraagd om een oefening te doen. Na de warming-up trekken veel meisjes hun gele schooljurk uit en gaan lekker voetballen in een wat grotere onderbroek (of broekje) en hemdje. Om onderscheid tussen de teams te maken, wordt een creatieve oplossing gebruikt, de band die om de middel van de jurk zit, wordt er af gehaald en om het hoofd gebonden! Ik sluit de training af met een gezamenlijke yell. ‘Iiiiiiiii’m a kicker!’. Het is een prettige kennismaking met het project geweest, dit gaat wel goedkomen!

Op de terugweg vraag ik aan Kenneth of hij misschien denkt dat er mogelijkheden zijn voor mij om een wiskundeleraar support te bieden op een primary school. Hij denkt dat daar zeker opties voor zijn, hij gaat voor mij rondkijken.

Om kwart over zes fiets ik snel naar huis, door het slechte weer is het nu echt al donker aan het worden. Dat is toch wat minder prettig. Eenmaal thuis snel een verfrissende douche en weer gezellig en lekker samen gekookt met Merel en de banken in de chillopstelling gezet om een film te kijken. De banken hier in huis zijn van hout, met een matrasje erin om op te zitten en een matrasje als rugleuning. We zetten dan twee banken tegenover tegen elkaar, zodat je een soort box krijgt als het ware. Dan kunnen we lekker de benen languit leggen met de laptop tussenin. Chillen maar!

Verder vandaag gedag gezegd tegen de Brabanders Carlijn en haar vriend, zij gaan nu nog drie weken samen op safari. Was de stroom er de hele dag in de hele stad eraf. Durfde ik geen yoghurt te halen, totdat ik zag, of beter gezegd ‘hoorde’, dat er bij het laatste winkeltje waar ik langskwam voor ik thuis was, dat er een aggregaat buiten aan stond. Binnen geprobeerd, was inderdaad de koelkast nog helemaal koud waar de yoghurt instond. Mooi! En heb ik gebeld met Noortje! Ze had nog skypetegoed over om naar Oegandese nummers te bellen, dus heb ik direct mijn eerste dag bij X-SUBA met haar kunnen evalueren. Prettig! En gezellig zo even te kletsen.

Donderdag 23 oktober 2014
Wat ik voorspeld had, is waar. Ik heb er helemaal niet meer zo’n behoefte aan om ’s avonds alles te typen. Ik maak nu ook veel minder mee op een dag, doe (nog) veel minder op een dag, dus niet zoveel om te vertellen. Vanochtend regende het de hele tijd, heb de hele tijd in de wacht gezeten tot ik eindelijk kon gaan, zelfs zolang zitten wachten dat ik inmiddels al ‘Het regent, het regent, heel Jinja is zeiknat, en al die negerinnetjes die vielen op hun gat’ in mijn hoofd heb zitten. Had mij al gewapend met mijn regenjas om dan maar gewoon door de regen te gaan, maar Ellis, de vrouw die hier in huis schoonmaakt en onze kleren wast, raadde het sterk af en daar had ze eigenlijk ook wel gelijk in. Dus nog maar even wachten.. Om een uur klaart het dan eindelijk op. Hoewel het nu eigenlijk lunchtijd is, riskeer ik het niet dat ik nu eerst wat ga eten en dat je dan zult zien dat zodra ik dan klaar ben om te gaan het weer regent.

Ben op de fiets naar Arise and Shine gegaan. Dat is het project waar Linda en Niels gezeten hebben en waar mijn twee huidige huisgenootjes nog zitten. Weer een hele andere uithoek van Jinja, mooi! Ik vind het gemakkelijk en ruik bij binnenkomst inderdaad direct de urine lucht die Niels omschreven had. Verder ziet het er wel goed uit eigenlijk. Bizar. Ik ben hierheen gegaan om mijn huur af te spreken en te betalen (de vrijwilligershuizen zijn van de eigenaar van het project). Nu ik weet dat ik hier tot de 14de zal blijven, wil ik ook wel tot de 14de in het huis blijven. Het is 475.000 shilling per maand, maar ik verblijf er geen maand, dus hoop dat ik de prijs naar gelang het aantal dagen dat ik er ben kan maken. Dat ging eigenlijk best gemakkelijk, heb het idee dat je, wanneer je hier iets voorbereid verteld, de mensen vaak akkoord gaan. Prettig, ik had mij er al op ingesteld dat ik gewoon de volle maand had moeten betalen.

Op de terugweg mooi even langs Flavours brood halen, thuis lunchen (droog vers brood met banaan en avocado, lekker!) en weer terug naar de Keep fietsen om te skypen met Vera, mooi wat beweging. Kom nog langs zo’n enorm grote vogel die gewoon in de berm staat. Die zijn zo fascinerend, hij staat zo stil dat ik even denk dat het een beeld is ofzo, maar wanneer ik stop om de vogel (echt enorm beest) te bekijken, vindt de vogel het volgens mij niet zo prettig dat ik stil blijf staan, wat nerveus stapt ie om zich heen en vliegt dan met enorme slagen (je hoort de vleugels ook echt zjoef zjoef geluid maken) weg (spanwijdte zeker 2 meter).
’s Avonds weer fijn en lekker zelf gekookt en samen gegeten met Merel en daarna serie gekeken. Ik voel mij weer helemaal goed in Oeganda!

Vrijdag 24 oktober 2014
Uit het niets voetbaltraining gegeven aan meisjes van primary 7 (16-18 jaar). Oef had eigenlijk gehoopt dat ze mij de jonge meisjes als groep hadden gegeven, maar deze meiden kunnen het beste Engels, vandaar. Zo waren we met drie groepen bezig, daar weer op dat mooie veld, aan het voetballen. Ik begin met een voorstelrondje. Gelukkig zitten er namen tussen als ‘Joyce’ en ‘Joan’ dat zijn nog namen die ik kan onthouden, nu nog het juiste meisje erbij kunnen onthouden.. allemaal zo’n gele schooljurk aan, allemaal van dat kortgeschoren haar. Veertien meiden in totaal. Beginnend met de warming-up, net als ik hoe mijn warming-up vroeger bij het meisjesvoetbal begon. ’n Echte warming-up hebben we hier niet nodig, je zweet vandaag al behoorlijk van enkel stilstaan! Ze zijn enthousiast, er wordt veel gelachen, gaat niet precies zoals ik het bedoelde, maar het gaat lekker zo! Ze hebben vandaag toetsen moeten maken, dus misschien vandaar dat ze in een opperstemming zijn. Na de warming-up komt de uitdaging voor mij. Ik heb niets voorbereid (wist niet dat het de bedoeling was dat ik vandaag zelf een training zou geven). Dus moet steeds bedenken wat we na de volgende oefening weer gaan doen. De extra lastige factor daarbij, is dat ik alleen maar oefeningen mag bedenken waarbij er slechts één bal nodig is. Ik was gewend te trainen waarbij ieder één bal heeft, nu is het één bal voor 14 meiden. Maar eigenlijk gaat dat wel prima, ze zijn hier gewend om wat langer op dingen te wachten, dus raken minder snel verveeld merk ik op. Ideaal voor deze situatie. Nu ik ze zo van een klein afstandje kan observeren, zo nu en dan tips gevend en uiteraard complimenterend wanneer iemand iets goed doet, zie ik dat er 8 van de 14 zijn die geen schoenen dragen. De zes die wel iets aan hun voeten hebben, is er een op teenslippers, 2 op ballerina achtige schoenen en 3 met gympen, geschikt om te voetballen. En dit op een veld waar het stikt van de steentjes, afval, jonge plantjes, en zo nu en dan geiten- en koeienmest. De meiden trekken zich er niets van aan, ongeacht ze nou wel of niet iets aan hun voeten hebben. Sommige zonder schoenen schieten zelfs nog wel eens met hun ‘punt’ tegen de bal! De training sluit ik af met een gezamenlijke yell: ‘Iiiiiiii’m a KICKER! Door een drietal meiden wordt ik hevig geknuffeld, daar moet ik nog wel even aan wennen! Afgelopen woensdag was leuk, maar dit was nog zoveel beter! Kom maar op met volgende week woensdag, ik ga even een goede training en uitleg bedenken.

Iets voor half 7 ben ik weer thuis. Die verfrissende douche is meer dan welkom. Daarna ga ik custard pudding maken en lekker koken. Een tevreden dagje. Vanochtend rustig aan gedaan, kaarten gepost en naar The Keep geweest om mails te versturen en heerlijk buiten op het dak in het zonnetje (ja die scheen vandaag écht) mijn lunch van avocado, banaan en boterhammen met chocoladepasta gegeten. Volledig in mijn element.

Zaterdag 25 oktober 2014
Wow, vanochtend echt heel beroerd op de wc gezeten, diarree als een malle en kokhalsneigingen erbij. Waar kwam dit nu ineens vandaan? Wat voor geks heb ik gisteren gegeten? Ik heb al mijn eten zelf klaargemaakt, niets aparts. Gelukkig verder op de dag nergens last van gehad, vreemd.

Vanochtend weer custard pudding gemaakt, is een keer wat anders dan de yoghurt. Daarna op de fiets naar Flavours gegaan, is precies 2 km van mijn huis vandaan. Had om half 11 de afspraak met Anna, mijn coach vanuit Eye4Africa, om even bij te kletsen onder het genot van een theetje. Om iets voor elf krijg ik het bericht dat ze onderweg is. Net geen half 12 kunnen we dan eindelijk gaan praten, mijn leesboek heeft mij weer vergezeld het afgelopen uur. Prettig om zo bij te kletsen, een uur later fiets ik weer in het zonnetje terug naar huis. Mooi nog even voor de lunch naar de markt. Heb de donkere avocado’s gevonden! Dat zijn dezelfde als die we in Nederland gewend zijn, die vind ik lekkerder dan de groene! Wat dom dat ik dat nu pas ontdek. Zo logisch! Koop bij twee verschillende kraampjes mijn groenten, matoke bananen en fruit. Word bij allebei heel anders behandeld, de eerste vindt het helemaal geweldig dat een blanke bij haar kraampje komt kopen, ik word heel vriendelijk behandeld, onthouden, hier ga ik de volgende keer ook weer heen. Bij het tweede kraampje drijven ze de spot met mij, sta bijna op het punt te vragen of ze wel willen dat een blanke iets bij hun koopt, anders mogen ze het zo terug hebben, haal ik het wel ergens anders.

Het nieuwe meisje is gearriveerd. Maud, 17 jaar. Net klaar met het VWO. Knap hoor! Ik ga mij zo weer klaar maken om naar X-SUBA te gaan, vandaag geen voetbaltraining. Op zaterdag komen de kinderen gewoon naar het kantoortje om daar dingen te doen. Ben benieuwd wat het zal worden.

Oke, mijn keuze voor mijn nep birkenstock was niet ideaal. Op zaterdag is het ‘connection day’ ik dacht dat we dan spelletjes zouden doen met de kinderen die naar het kantoortje zouden komen, bij het kantoortje. Maar we zijn naar een voetbalveld verderop gelopen, vannacht behoorlijk geregend, dus de straten waren nog niet droog en ook het voetbalveld zelf was haast een moeras en voetballen met slippers aan, tja ik ben dat niet gewend. Heb inderdaad gewoon weer aan de meiden (nu van gemengde leeftijd en afkomstig van verschillende scholen) voetbaltraining gegeven (dat blijkt bij nader inzien de connection day in te houden, dat kinderen van verschillende scholen contact met elkaar maken). Vandaag in totaal aan 26 meiden(!) voetbaltraining gegeven. En wederom onvoorbereid en met wederom slechts één bal ter beschikking. Maar ook vandaag weer een echte voldoening! Nu voel ik mij tenminste een vrijwilliger op een project die ook echt iets kan doen. Tijdens het voetballen wordt er veel onderuit gegleden, geen echte buikschuivers, maar wel enorm veel rug- en bil schuivers en combinaties ervan. Ohh de meiden zien er echt niet meer uit op het einde! Compleet onder de modder! Maar een lol dat ze hebben gehad! Zo mooi!

Zelf contact maken met de kinderen vind ik wat lastig, vele kunnen amper Engels of zijn te verlegen. Ook vind ik het lastig om een onderwerp te bedenken waar we dan over kunnen praten. Gelukkig zijn er altijd nog genoeg kinderen die het zelf heel leuk vinden om contact met mij te maken. Zo was er een jongetje vandaag (ja, sorry, normaal gesproken ben ik heel goed in namen onthouden, maar het lukt me hier echt amper), zeven jaar oud, ‘I don’t speak English’ dat kon hij, maar verder amper een woord. Maar hij vond het geweldig om mij van alles duidelijk te maken doormiddel van de foto’s die in het kantoortje aan de wand hingen. Ook moest hij laten zien hoe goed hij kon voetballen en hebben we tijdens het wachten een tijdje met z’n tweeën een bal over gekopt, zo leuk! Tijdens het lopen naar het veld heb ik dan ook handen te kort, zowel rechts als links een klein meisje die mijn hand niet loslaat en dan nog het jongetje en nog een meisje dat dan maar gewoon letterlijk naast mij gaan lopen (gruwelijk in de pad voor de twee meisjes die mijn hand vasthouden).

Inmiddels kennen de meeste kinderen mijn naam wel: ‘Marjhiet’ is het geen waar ik tegenwoordig op reageer. Tijdens het teruglopen word ik geroepen door drie meiden achter mij. Mijn linker- en rechterhand worden direct weer vergezeld van een andere hand en de derde achter mij blijft vragen stellen. Vooral de vraag of ik zelf kinderen heb, wordt een paar keer herhaald, waarschijnlijk zijn ze niet overtuigd van het antwoord dat ik nog geen kinderen heb. Mooi om te zien. De wijsneus van acht aan mijn rechterhand is echt enorm goed in Engels, ze begrijpt alles en praat ook correct Engels terug naar mij. Hoe kan dit verschil zo zijn? Bedenk me nu dat ik haar eigenlijk wel had kunnen vragen waar ze zo goed Engels heeft geleerd.

Wat ik ook nog heel mooi vond vandaag, is dat toen ik bij X-SUBA arriveerde (iets voor vier uur), er vier laptops in het kantoortje aan stonden, waar een twintigtal kinderen achter zaten. Ze hadden computerles van Kenneth gekregen. Vandaag hebben ze geleerd hoe ze dingen moeten opslaan en dergelijke. Echt supertof dat ze dat hier zo doen! Ze krijgen ook nog even de tijd om een spelletje te spelen op de laptop, of een filmpje te kijken. Meteen worden er op twee laptops pinball geopend, dat spelletje deed ik ook vaak toen we onze eerste computer in Nuland hadden! Wat grappig.

Wooooo Maud, de nieuwe huisgenoot heeft heel veel chocolade meegenomen! En de pure lust ze niet! Komt dat even goed uit! Genieten. Met de ‘M’s’ van het huis gekookt (Merel, Maud en Marit, Karlijn niet). Aardappels, gewone en zoete, gekookt en daarna gebakken, boontjes gedopt en gekookt en een omelet erbij gebakken, heerlijk gegeten en de avond dit keer afgesloten met een potje Beverbede!

Wat ben ik blij met deze omschakeling, maandag voelde ik mij nog zo anders!

Zondag 26 oktober 2014
Ik heb hier een behoorlijk ritme van gaan slapen tussen 10 en 11 uur en opstaan tussen half 7 en half 8. Hoewel het zondag is, lukt het mij ook echt niet om lang in bed te blijven liggen. Ben de Engelse woordjes uit mijn Engels boekje gaan oefenen. Zometeen naar een marktje bij Flavours om gedroogd fruit te halen voor tijdens de Kilimanjaro. Heb ook direct op internet opgezocht hoe je het zelf kan maken, heb hier toch tijd zat, lijkt mij leuk om te proberen.

Ben uiteindelijk de hele stad doorgefietst om een supermarkt te vinden waar ze bakpapier hebben. In een keer schoot mij te binnen dat verderop een supermarkt zit met de naam ‘american supermarket’, als ik nog ergens een gok kan wagen, dan lijkt dat mijn laatste kans. En ja ik heb mazzel, hier hebben ze het wel! Heb het thuis direct geprobeerd, banaan, matoke banaan, appel en sinaasappel. Buiten in het zonnetje ben ik een Spaanse les aan het herhalen. Wanneer ik de oven weer eens ga checken ruik ik al dat ik dit keer te laat ben, shit de bovenste plaat is helemaal zwart. De onderste plaat is wel goed gelukt en lekker! Dit ga ik vaker doen!

Zit nu in een café, probeerde te skypen met mama, maar het internet is hier te slecht. Het enige café dat ik hier ken waar het internet wel goed genoeg is om te kunnen skypen is net vandaag ineens dicht. Wat balen zeg. Dan maar dit verslag alvast op waarbenjij.nu zetten, dan is mama ook weer op de hoogte ;-)

Morgen om 8 uur bij X-SUBA zijn, dan brengt Kenneth mij naar een school waar ik mogelijk de wiskundelessen kan gaan ondersteunen. Moet dan wel weer mijn rok aan, jammer, had gehoopt die niet meer te hoeven dragen. Ben benieuwd, heb er wel zin in.