The adventure begins!

Doordat ik nu alle tijd heb (en heb gehad tijdens het reizen), heb ik een aardig uitgebreid verslag weten te schrijven. Er zijn zoveel dingen die ik zou willen noteren dat ik het jammer vind dat er niet iets bestaat dat je bijvoorbeeld op je hoofd zou dragen dat rechtstreeks al je gedachten vastlegt in een document. Dat zou pas handig zijn! Het heeft een redelijk chronologische volgorde, maar misschien ook wat overbodige stukken voor andere om te lezen… Hierbij een rapportage van mijn reis en eerste dag:

Vandaag is het dan eindelijk zo ver, na zowat een jaar met dit idee in mijn hoofd bezig te zijn geweest, ben ik vandaag met de benodigde voorbereidingen het vliegtuig in gestapt op weg naar mijn stage/vrijwilligerswerk in Jinja, Oeganda. Na een ‘verrassings’bezoek van PeMaKeWi en oma Riet in Nuland, zijn we nog net vanochtend naar Schiphol vertrokken. Aan mijn snelle passen, was het voor de andere duidelijk dat ik er zin in had. Na uitgezwaaid te zijn door Papa, Mama, Lieke, Arnoud, Jeroen, Michel, Anne, Janine én Adriënne is mijn avontuur begonnen.

Mijn reis zal vandaag als volgt zijn: 16.00 uur vanuit Schiphol de lucht in met Egyptair naar Caïro, waar ik om 21.30 uur zal landen en om 22.45 uur mijn vlucht naar Entebbe ga nemen. In Entebbe zal ik (na mijn landing van 3.15 uur gepland) opgehaald worden door een taxi om mij naar het Kenrock hotel in Kampala te brengen.

Echter is mijn vliegtuig niet om 16.00 uur de lucht in gegaan, maar om 17.10 uur. Mijn vraag is nu of ik straks op Caïro meteen wat sensatie mee ga maken, of dat mijn reis zal verlopen als gepland. Stress heb ik niet, ik heb immers ook geen haast, en voldoende leesvoer, mooie muziek, spelletjesboeken en een über chille laptop bij me. Als ik maandagochtend 9.00 uur maar in het Kenrock hotel ben, dan is het goed, dan begint namelijk daar mijn introductie in Kampala. Mocht ik mijn backpack niet op tijd meekrijgen op het volgende vliegtuig, is dat ook geen probleem, uiteraard heb ik alle benodigde spullen voor de komende twee dagen in mijn handbagage gestopt. Misschien is het, er van uit gaande dat de backpack dan bij het Kenrock hotel wordt afgeleverd, zelfs wel handig als die vannacht te laat is, hoef ik ook niet met die (naast mijn handbagage van 10 kg) 21 kg zware tas te sjouwen.

Inmiddels zit ik twee uur in de lucht. Heb mij vermaakt met het tijdschrift Linda gekregen van Sophie. Het eten smaakte mij gelukkig (na minder goede ervaringen na het vliegen met Turkisch airlines) echt heel goed. Inmiddels alleen wat pijnlijke billen aan het kweken. Ik vind het bijzonder dat ze in het vliegtuig een best wel heftige film over de Tweede wereldoorlog afspelen. Het is een echt Egyptisch vliegtuig (denk aan de muziek, bekleding stoelen, stewards, taal waarin gesproken wordt en het Arabische schrift overal), ook genoeg jonge kinderen aan boord, kunnen ze dan niet beter voor een andere film kiezen?

Ik zit, zoals ik altijd al gewend ben, op het plekje in het midden. Tussenin dus, net als vroeger in de auto. Dit keer niet Jeroen maar een oude Egyptische man aan mijn rechterzijde waar ik zo nu en dan een babbeltje mee maak. Ondanks dat hij aangeeft al 35 jaar in Nederland te wonen is zijn spreekvaardigheid niet al te best (netjes uitgedrukt). Ik kan het dan ook niet laten om steeds in het Engels tegen hem te beginnen. Hij is nu voor het eerst in zes jaar weer op weg naar zijn familie, wegens de onrust in Egypte is hij er nu jaren niet meer geweest. Ik zelf vraag mij af wat er de komende drie maanden in Nederland zal veranderen. Of dat het Ebola virus toch nog verspreid, waardoor ik straks niet terug mag. Of dat er iets in Nederland is, waardoor ik ‘veilig’ in Afrika moet blijven. Links van mij, waar normaal Lieke zat, zit nu een naar schatting Afrikaan. Erg zwijgzaam. Hopelijk zijn de Afrikanen die ik straks zal ontmoeten wat spraakzamer. Anders kunnen het toch wel eenzame maanden gaan worden.

Haha de zwijgzame man links van mij komt tot leven, hij is gewoon aan het zingen!

Mijn Engels werd door de stewardess al op de proef gesteld. Of ik ‘for transit’ was of iets anders ‘uhhh …’ na een uitleg begreep ik het, beetje dom van mij. Maar goed dat is ook een van de doelen van mijn reis: mijn Engels gaan verbeteren. Transit is dus doorreis.

Het begint al donker te worden tijd om een aflevering Friends te gaan kijken, waar ik Vera erg dankbaar voor ben! De oude Egyptische man wordt enthousiast, hij vindt Friends een goede serie. Ik twijfel of ik hem een oortje aan zal bieden, kies er uiteindelijk voor om het maar niet te doen.

Als je in het donker naar de lucht kijkt en een knipperend rood lichtpuntje ziet, weet je dat het een vliegtuig is. Ik zit nu dicht bij de vleugel en zie nu steeds dat rode knipperlichtje dichtbij. Gek om nu eens degene te zijn die daar in het donker hoog in de lucht zit. Al de mensen hier om mij heen zijn op weg naar een bestemming, dat vind ik zo mooi. Het valt mij ook op dat in een vliegtuig eigenlijk altijd alleen maar aardige mensen zitten.

Zojuist ook mijn tweede malariatablet genomen. In de bijsluiter staat: Innemen met een vette maaltijd of zuiveldrank. Beide heb ik hier nu niet bij me, chocolade vind ik hier wel bij aansluiten en dat heb ik door mijn bestuursgenoten, oud-huisgenoten, oma en mijn lichtingsgenoten voldoende bij me, is dat even mazzel!
Haha, volgens mij hebben meer mensen last van hun zitvlak, inmiddels staat er haast van iedere rij wel iemand in het gangpad!

Ergens hoog in de lucht tussen Caïro en Entebbe, 30 augustus 2014, 23.40 uur

Ja hoor! Inderdaad kwam het goed kunnen hardlopen van pas. Ik heb mijn aansluiting kunnen halen, maar hoe! In het vliegtuig dat uiteindelijk om 22.17 uur (Egyptische tijd) landde, merkte ik aan de houding van een meisjes aan de andere kant van het gangpad dat ook zij in hetzelfde schuitje zat als ik. Als een malle zijn we (Ruth 24 jaar, derde maal Uganda (eerste keer op haar 18de voor negen maanden(!) nu voor een maand om te kijken of haar Ugandese vriend echt de ware is) naar gate G7 gerend (ik met m’n bergwandelschoenen, spijkerbroek en 10 kg handbagage, zij zelfs op blote voeten). Eenmaal gate G7 in het vizier, ‘yes! We halen het’, werd er omgeroepen dat het ‘eich three’ moest zijn. Met onze vingers hardop zeggend: ‘Ee-bie-cie-die-ie-ef-gie-EICH oh dat is H! menen ze niet!’. Dat bleek weer een hele andere gang te zijn, dus met een goede 10 km/uur terug gerend, werden we door de mensen heen geloodst door iemand die ons inmiddels hielp. Mochten we snel onze tas onder de scanner. ‘A bottle of water in your luggage’ ohw kak, ik had mijn flesjes nog niet leeggedronken, ook hier moest dat zo zijn. Moet ik zeggen dat het volgende moment dat nu gaat komen, ik mij heel slim voelde. Ik had namelijk twee flesjes met water in mijn tas, heb er netjes één ingeleverd. En ben snel doorgerend. Lekker bezweet stappen we de transfer bus is, maar we hebben het gehaald! Blijkt in het vliegtuig dat we ook nog eens naast elkaar zitten, gezellig! Zo vliegt de reis letterlijk en figuurlijk voorbij.

Inmiddels slaapt het hele vliegtuig om mij heen. Zoals gewend van mij, blijf ik zo wakker als ik weet niet wat. Gelukkig heeft de Nederlandse vrouw schuin voor mij daar ook last van. Aan het begin van de vlucht heb zij, Ruth en ik al wat gepraat en toen merkte ik al dat deze vrouw wel wat te vertellen heeft. Dus vind het totaal niet vervelend dat ook zij moeite heeft om in slaap te vallen (natuurlijk wel voor haar zelf). Ze stelt zich aan mij voor als ‘Jua’ dat is de naam voor zon in het Swahili. In 2001 is zij voor haar studie (biologie in Nijmegen) naar Tanzania gegaan voor stage, haar drie maanden zijn uiteindelijk negen maanden geworden en ze vertrouwt mij toe dat dat voor mij ook best nog wel eens zo zou kunnen worden. Haha nouuu, laat ik eerst die 3,5 maanden maar eens goed doorkomen. Samen komen we de vlucht door met leuke gespreksonderwerpen, het kijken naar de flinke bliksemschichten om ons heen (!) en ze geeft me haar telefoonnummer van in Kampala en zegt dat ik welkom ben om langs te komen. Nou, als dat enigszins zal lukken, vind ik dat ook echt leuk om eens te doen. Ben benieuwd of het er daadwerkelijk van komt.

Vanwege het Ebola virus in Afrika is er een ‘health desk’ opgezet op de plek waar wij het vliegveld van Entebbe binnenlopen. Ik vind het echt een lachertje! We moeten in een rij gaan staan en onze handen tot een kommetje vouwen waar een man met een wit schort, handschoenen aan en mondkapje op ons een voor een desinfecterend middel in de handen spuit met een enorme spuitbus. Daarna kunnen we bij de soortgelijke persoon een wit papiertje halen een ‘health form’. Hierop moeten we van alles invoeren aan gegevens over onszelf en daarna een hele lijst van symptomen afgaan, waarachter we een kruisje moeten zetten of we daar last van hebben of niet. Dit leveren we weer in waarna we een briefje krijgen dat we zijn goedgekeurd. Dit moeten we bij de douane bij de paspoort controle weer inleveren. Ik sta netjes achter de gele streep te wachten, zie ik dat er iemand (een Afrikaan) heel bewust voor mij gaat staan en direct naar de balie gaat zodra de persoon die aan de beurt was klaar is. Direct komt er nog iemand voor mij staan. Ik dacht echt ‘hallo zeg, zie je mij of deze streep nu echt niet, of probeer je mij te naaien’. Gelukkig had de vrouw van de balie die mijn paspoort moest controleren het door en zei tegen de vrouwen die voor mij waren gaan staan dat ik aan de beurt was. ‘Ha lekker puh’, dankjewel aardige mevrouw van de balie!

Na de douane heb ik mijn bagage erg snel gevonden, er zit namelijk een fluorescerend gele tas omheen, zodat de backpack niet vies of beschadigd raakt en er bovendien niemand iets in kan stoppen. Daar zeg ik Sandra en Ruth gedag en loop dapper in mijn eentje verder. Ojee, nu gaat het echt gebeuren, hier ergens tussen al die Afrikanen met bordjes staat mijn taxichauffeur! Gelukkig heb ik haar, Christine, snel gevonden. We lopen naar de ‘taxi’ een auto waarin papa in zijn verkeringstijd met mama zou hebben gereden en leggen mijn spullen erin. Christine brabbelt iets over roken in de auto, dus dat het misschien een beetje stinkt en of ik hier wil wachten wat ze moet eigenlijk nog naar de wc. Uhh nou, nee ik durf hier eigenlijk niet in mijn eentje op dit afgelegen parkeerterrein te wachten. Weet je wat ik kan eigenlijk ook nog wel even een bezoekje aan de wc gebruiken voor we gaan, dus ik ga wel met je mee.. bij het grimmige afgelegen wc gebouw aangekomen (al bedenkend wat voor wc ik daar wel niet zou aantreffen), blijken het hurktoiletten te zijn. Terugdenkend aan mijn uitwisseling in Turkije laat ik mij niet kennen en bij gebrek aan teenslippers maar gewoon met de schoenen aan een poging wagen. Alhoewel zo makkelijk ging het niet, ik moest echt even een houding zoeken waarbij ik er voldoende van overtuigd was dat ik niet regelrecht tegen mijn broek zou plassen. Maar het is gelukt hoor! Schoenen en broek niet geraakt! 1-0 voor Marit.

Oke, nu wordt het helemaal mooi. Na een uur rijden met een taxichauffeuse van 30 jaar die aan mij vraagt om door te blijven praten omdat ze anders in slaap valt (is al de hele dag op en het is inmiddels al 4.15 uur Oegandese tijd). Ze heeft er al een hele dag opzitten (waaronder ook de begrafenis van haar oma). Chocolade is weer de redding, ik voer haar Bros om wakker te blijven. Opgelucht haal ik adem wanneer ze mij veilig bij het hotel afzet. Echter hadden ze bij het hotel niet op mijn aankomst gerekend. De poorten zijn gesloten. Na veel getoeter wordt de poort geopend. Eenmaal bij de receptie blijkt dat ze echt niet op mijn aankomst gerekend hebben, er is niets bekend. Dat vind ik toch wel vreemd van de organisatie Eye4Africa, die tot zover alles prima geregeld en uitgelegd had. Wanneer ik mijn mail er bij pak (ben zo blij met mijn nieuwe laptop die binnen een knippering met je ogen is opgestart), gaat er bij de receptioniste een belletje rinkelen. Ik sta in het Kenlone hotel in plaats van het Kenrock hotel! OMG! Inmiddels is het al half zes in de ochtend Oegandese tijd. Gelukkig kan ik goed tegen weinig slaap! Ik geef haar het kaartje van de taxi die Christine mij gelukkig gegeven had en vraag haar of zij haar voor mij zou willen bellen. Eerst zegt ze dat ze geen beltegoed heeft, dus dat ze dat eerst moet regelen. Uiteindelijk komt ze terug en zegt dat er ineens werd opgehangen. Ik bereid mij al voor op een paar uurtjes nog wachten in deze welkomsthal totdat het licht wordt en ik een andere taxi kan regelen. Maar de receptioniste wordt teruggebeld en het blijkt dat Christine mij weer komt halen. Ik bedank de receptioniste en geef haar een euro, omdat ik mij wel een beetje raar voelde toen ik mijn telefoon tevoorschijn haalde toen zij mij de wifi code (heel aardig) gaf (eigenlijk voor mijn laptop). Helaas is Christine al zo snel weer terug, dat ik geen tijd heb om de berichtjes te beantwoorden. Dit keer voer ik haar mijn andere lievelingslekkernij: Worteltjes! Volgens Christine hebben ze hier alleen maar de grote. Ze vertelt mij dat de healthy snack haar helemaal wakker heeft gemaakt, ze voelt zich weer fit. Ahha, houd je ogen maar liever op de weg! Om 6.00 uur arriveer ik dan eindelijk op mijn plaats van bestemming. Het ziet er zo in eerste oogopslag toch wel heel anders uit dan verwacht. Maar ik merk dat het al snel went (mijn kamer dan, inmiddels is het al 16.00 uur ’s middags en ik ben nog niet van mijn kamer afgeweest). Wanneer ik om 7.00 uur ga slapen is het buiten echt al weer aardig licht, gelukkig duisteren de gordijnen voldoende. Met wat melatonine val ik al snel in een diepe slaap, ’s ochtends word ik even wakker, daarna pas om 15.00 uur, lekker geslapen!

Mijn ontbijt bestaat nu uit een broodje uit het vliegtuig, worteltjes, perzik en uiteraard een reepje chocolade. Ik ben Charlie zeer dankbaar voor haar desinfecterende spuitbusjes en doekjes. Ik heb er al gretig gebruik van gemaakt! Mijn buik is sinds gisteren in het vliegtuig al aan het rommelen, ik ga ervan uit dat dat gewoon komt door de spanningen..

Kwart over vier, hoog tijd om de douche eens uit te proberen en mijn hoofd buiten de deur te vertonen.

Ben ik even blij dat ik mij in Nederland heb ‘getraind’ om koud te douchen! Met een beetje optimisme probeerde ik eerste de linkerkraan, maar helaas het water werd niet warm. Daarna de rechterkraan geprobeerd, maar ook dat leidde tot enkel koud water uit de douchekop. Waarom zitten er dan in hemelsnaam twee draaiknoppen op de douche??

Daarna mezelf voorbereid om alleen buiten het hotel te gaan, een bank en een supermarkt op te zoeken. Na dit gevraagd te hebben bij de receptie, maar gewoon gedaan. Was toch eigenlijk wel spannend! Ik werd wel wat aangekeken, door jongentjes lang na gevraagd of ik bananen willde kopen, maar verder niets aparts. Wel even goed oppassen geblazen dat het verkeer hier aan de andere kant (Engelse stijl) rijdt. Ik kijk steeds de verkeerde kant op of er verkeer aankomt!

Het supermarktje had echt veel! De avocado kreeg ik in eerste instantie niet gevonden, blijken het hier gewoon grote groene knoeperds te zijn! Aha! Die had ik wel zien liggen, had me daar al bij afgevraagd of dat inderdaad dan een avocado moest wezen.

Wat betreft het weer heb ik mooi mazzel. Het is hier de laatste dagen (en de komende dagen) regenachtig. Dit zorgt voor een veel frissere lucht. De vochtigheid valt mij tot zo ver ook erg mee. Ik heb nu zelfs gewoon mijn spijkerbroek met vest aan. Prima te doen zo. Omdat mijn kamer te ver weg zit voor wifi zit ik nu op het kantoortje bij een man. Ik dacht dat hij ook een toerist was, omdat hij geen Afrikaan is. Blijkt het na een babbeltje de baas te zijn van het hotel. Ohw oeps. Inmiddels leuk gesprekken gevoerd. Hij verteld me van alles over een eigen business opzetten hier. Hij raadt mij de pharmacie of handel in rode pepers naar Nederland aan. Ik zal er nog eens over nadenken.

Inmiddels is hier de nacht ingevallen, het is echt pikke donker. Hoog tijd om het restaurant te gaan bezoeken voor wat eten. Wat zal er op het menu staan?